Rizzet

Glider Infantry Battalion, 1942-1945r. Struktury przedstawione poniżej oparte są na oficjalnych T/O&E z lat 1942-1944. Należy pamiętać że z powodu niedoborów kadrowych, strat czy ogólnego chaosu nie miały one stuprocentowego przełożenia na rzeczywistą organizację aktywnych w tym czasie jednostek zarówno pod względem stanu osobowego jak i sprzętu. Więcej o tym w dziale "Wyposażenie". 1. Wprowadzenie Pierwszy przypadek bojowego użycia szybowców podczas drugiej wojny światowej to niemiecki atak na fort Eben-Emael w maju 1940r. kiedy 42 szybowców transportujących w sumie 493 żołnierzy wylądowało na kluczowych pozycjach, m.in. przy dwóch mostach oraz na dachu fortu. Dzięki zaskoczeniu sił belgijskich udało się zdobyć fort oraz wziąć ok. 1000 jeńców przy minimalnych stratach. Stany Zjednoczone zaczęły tworzyć swoje własne oddziały szybowcowe w 1942r. w tym celu 325th 326th oraz 327th Infantry Regiment z nowopowstałej 82nd Airborne Division (wcześniej 82nd Infantry Division). 327th Infantry Regiment został niedługo potem przeniesiony do aktywowanej w Sierpniu 1942r. 101st Airborne Division a w czerwcu 1943r. 326th Infantry Regiment przydzielono do 13th Airborne Division. Wynikało to ze zmiany doktryny amerykańskich wojsk powietrznodesantowych, która na początku zakładała tworzenie dywizji w oparciu o 2 pułki szybowcowe i 1 pułk spadochronowy, jednak już w latach '42-'43 na podstawie doświadczeń wyniesionych z walk w Tunezji oraz na Sycylii zaczęto odwracać te proporcje. Amerykańskie pułki szybowcowe podczas Drugiej Wojny Światowej (kolejność alfabetyczna, nie chronologiczna): 194th GIR (17th AB) - Aktywowany w Kwietniu 1943r. brał udział w Ofensywie w Ardenach i Operation Varsity, deaktywowany we Wrześniu 1945r. 325th GIR (82nd AB) - Aktywowany w Marcu 1942r. brał udział w Operation Husky, Operation Overlord, Operation Market Garden i Ofensywie w Ardenach, deaktywowany w Grudniu 1947r. 326th GIR (13th AB) - Aktywowany w Marcu 1942r., w czerwcu 1943r. przeniesiony z 82nd AB, nie brał udziału w walkach, deaktywowany w Lutym 1946r. 327th GIR (101st AB) - Aktywny od 1917r (wcześniej jako Infantry Regiment), w Sierpniu 1942r. przeniesiony do 101st AB, brał udział w Operation Overlord, Operation Market Garden i Ofensywie w Ardenach, deaktywowany w Listopadzie 1945r. Rozpoznawalni po charakterystycznych symbolach ♣ na boku hełmów. 401st GIR (101st AB) - Aktywowany w Sierpniu 1942r. rozwiązany w Marcu 1945r. brał udział w Operation Overlord, Operation Market Garden i Ofensywie w Ardenach, deaktywowany w Sierpniu 1945r. W Grudniu 1944r. uznano za konieczne powiększenie pułków szybowcowych. Dokonano następujących zmian: Do każdego Glider Infantry Regiment dodano jeden Glider Infantry Battalion. Do każdego Glider Infantry Battalion dodano jedną Rifle Company. Do każdej Rifle Company dodano jeden Rifle Platoon. 2. Parachute Infantry Regiment (PIR) vs Glider Infantry Regiment (GIR) Zasadniczą różnicą jest sposób wprowadzania jednostek do walki. W przypadku piechoty szybowcowej używano w tym celu, jak sama nazwa wskazuje szybowców transportujących sprzęt i piechotę. W przeciwieństwie do jednostek spadochronowych, do których trzeba było zgłosić się dobrowolnie, znaczna część obsady pułków piechoty szybowcowej znalazła się tam poprzez odgórny przydział. Piechota szybowcowa zdecydowanie badziej przypominała regularne jednostki pod wzgledem organizacji i wyposażenia niż spadochroniarze z jednego powodu: dzięki dodatkowemu udźwigowi zapewnianemu przez szybowiec mogli zabrać ze sobą do walki dużo więcej sprzętu. Dzięki temu każdy Glider Infantry Battalion posiadał osobną Heavy Weapons Company z HMG i moździerzami 81mm oraz 57mm Anti-tank Platoon podlegający pod Battalion HQ podczas gdy bataliony należące do PIR miały mniej liczne LMG Platoon oraz 81mm Mortar Platoon podpięte bezpośrednio pod Battalion HQ. Żołnierzom piechoty szybowcowej do 1944r. nie przysługiwał dodatek $50/mies. do żołdu, tzw. "Jump Pay" (Parachute Duty Pay). Dostawali też inne buty niż spadochroniarze, dotyczyły ich inne regulacje w zakresie ubioru (w przeciwieństwie do spadochroniarzy nie mogli pozostawiać nogawek spodni niewłożonych do butów). Dodatkowo w dywizjach powietrznodesantowych traktowano piechotę szybowcową jako jednostki mniej elitarne niż spadochroniarzy. Z tego tytułu byli też gorzej dofinansowani i przeważnie dostawali nowe wyposażenie jako drudzy w kolejności (np. kurtki M1943). 3. Transport Piechota szybowcowa wykorzystywała jako transport CG-4A Waco oraz - znacznie rzadziej - większe AS.51 Horsa (400 szt. przekazanych przez Wielkią Brytanię). Szybowiec musiał być holowany przez inny samolot, prawie zawsze Douglas C-47 Skytrain. Podczas Operacji Varsity tą rolę pełniły Curtiss C-46 Commando. Po odczepieniu liny holowniczej nad celem szybowiec zaczynał opadać na wskazany cel. Pilot musiał uważnie kontrolować prędkość opadania oraz precyzyjnie wylądować w ustalonej strefie. Szybowce zbudowane były w większej części z drewna oraz materiału, więc gwałtowne uderzenie o ziemię groziło poważnymi obrażeniami załogi i pasażerów oraz uszkodzeniem sprzętu. Typowy stosunek spadku wysokości do przebytej odległości wynosił 10:1 (na 10m przebytych do przodu szybowiec opadał 1m). Zarówno Waco jak i Horsa były obsługiwane przez dwuosobową załogę w rangach: Cpt./1Lt./2Lt./FO. Typowy transport dla CG-4A Waco zawierał: -14x żołnierzy lub -4x żołnierzy, 1x Willys MB (Jeep) lub -3x żołnierzy, 1x 75mm haubicę/57mm armata ppanc./37mm armata ppanc. lub -1 841 kg ładunku CG-4A Waco W przypadku AS.51 Horsy udźwig był ok. dwukrotnie większy: -25-30x żołnierzy lub -8x żołnierzy, 2x Willys MB (Jeep) lub -4x żołnierzy, 1x Willys MB (Jeep), 1x 75mm haubicę/57mm armata ppanc./37mm armata ppanc. lub -3 347 kg ładunku AS.51 Horsa Przed grudniem 1944r. i dodaniem trzeciego Glider Infantry Battalion do Glider Infantry Regiment, trzeciej Rifle Company do Glider Infantry Battalion oraz trzeciego Rifle Platoon do Rifle Company do przetransportowania jednego pułku potrzebne były 143 Waco, dla jednego batalionu - 59, dla jednej kompanii - 11, dla jednego plutonu - 4. Przeważnie Weapons Platoon oraz Company HQ uzupełniały wolne miejsca w szybowcach Rifle Platoon. 4. Struktury organizacyjne Legenda: ***** Glider Infantry Battalion do grudnia 1944r. (na podstawie T/O&E 7-51) Glider Infantry Battalion od grudnia 1944r. (na podstawie T/O&E 7-51T) Glider Infantry HQ Company (na podstawie T/O&E 7-51) Glider Infantry Rifle Company do grudnia 1944r. (na podstawie T/O&E 7-51) Glider Infantry Rifle Company od grudnia 1944r. (na podstawie T/O&E 7-51T) Glider Infantry Heavy Weapons Company (na podstawie T/O&E 7-51) Glider Infantry Rifle Platoon (na podstawie T/O&E 7-51) Glider Infantry Weapons Platoon (na podstawie T/O&E 7-51) Glider Infantry Machine Gun Platoon (na podstawie T/O&E 7-51) Glider Infantry 81mm Mortar Platoon (na podstawie T/O&E 7-51) Bataliony, plutony, sekcje oraz drużyny były numerowane. Kompanie otrzymywały unikalne na poziomie regimentu litery w kolejności alfabetycznej (najpierw Rifle Companies pierwszego batalionu, potem Heavy Weapons Company, potem drugi batalion itd.) z wyjątkiem HQ Company (odpowiednio 1st Battalion HQ Company itd.). Alfabet Fonetyczny U.S. 1941-1956: 6. Rozpiski Battalion HQ HQ Company Communication Platoon Ammunition and Pioneer Platoon Anti-Tank Platoon Rifle Company HQ Rifle Platoon Weapons Platoon Heavy Weapons Company HQ .30 Machine Gun Platoon 81mm Mortar Platoon Glider Infantry Company (uwaga, długi spoiler) 6. Wyposażenie Do lata 1944r. Glider Infantry była umundurowana dokładnie tak, jak zwykła piechota amerykańska. Następnie, aż do końca wojny zaczęła przejmować coraz więcej elementów od spadochroniarzy (M1943 Jacket, Jump Boots itd.). W kwestii uzbrojenia należy pamiętać o tym, że im dłużej trwała kampania w Europie tym większe różnice pojawiały się między oficjalnymi spisami a faktycznym uzbrojeniem żołnierzy na froncie. T/O&E 7-51T podaje liczbę 6 sztuk M1 Thompson na jedną Rifle Company, chociaż opierając się na relacjach weteranów US Airborne w okolicach Grudnia 1944r. w pistolety maszynowe M1 Thompson oraz M3A1 Grease Gun wyposażone było nawet do 25% stanu osobowego. Analogicznie, z upływem czasu coraz więcej żołnierzy pozyskiwało różnymi kanałami M1911, którego używali jako broni bocznej. Praktyka noszenia M1911 przez medyków była mniej rozpowszechniona niż na Pacyfiku, jednak decydowało się na to około połowy personelu medycznego na szczeblu plutonu i kompanii. Wyrzutnie ppanc. prawie zawsze przydzielano na poziomie plutonu do wybranego żołnierza. Karabiny/karabinki: M1 Garand M1A1 Carbine Pistolety Maszynowe: M1 Thompson M3A1 Grease Gun Pistolety: M1911 Colt Karabiny Maszynowe: M1918 Browning Automatic Rifle M1919 .30 Browning Machine Gun M2 .50 Browning Machine Gun Moździerze: M2 60mm Mortar M1 81mm Mortar Działa przeciwpancerne: M1 Anti-Tank Gun Wyrzutnie przeciwpancerne: 2.36" Bazooka (różne wersje) 7. Zakończenie W rodziale 4. starałem się używać oryginalnych oznaczeń z okresu 2WŚ. Nie jestem pewien co do Heavy Weapons Company. Gdyby ktoś posiadał wiedzę na te temat lub po prostu chciał poszerzyć artykuł możecie to śmiało zrobić. Dziękuję Krystianowi za pomoc w znalezieniu informacji odnośnie przyłączanych elementów medycznych. 8. Źródła T/O&E 7-51 T/O&E 7-51T "US Airborne Divisions in the ETO 1944-45" Steven J. Zaloga, wyd. Osprey "World War II Glider Assault Tactics" Gordon L. Rottman, wyd. Osprey "The Glider Gang: An Eyeweitness History of World War II Glider Combat" Milton Dank, wyd. Lippincott Williams & Wilkins "The American Airborne in World War II" Clay Blair, wyd. Naval Institute Press