Na początku 1943 sztab sprzymierzonych zdał sobie sprawę, że nie zdoła już otworzyć „drugiego frontu”, przeprowadzając inwazję na Francję.
Postanowiono więc wykorzystać jednostki, które uczestniczyły w kampanii północnoafrykańskiej do wykonania inwazji na Sycylię.
Celem strategicznym tej inwazji było pozbawienie państw Osi Sycylii jako bazy wypadowej dla lotnictwa i marynarki i tym samym otwarcie
dla aliantów całego Morza Śródziemnego. Drugim celem było wciągnięcie do działań wojennych większej ilości sił włoskich, z nadzieją na
ewentualne wyeliminowanie tego państwa z wojny. Sama inwazja na Sycylię miała też służyć jako próba generalna przed atakiem na same Włochy,
choć to ostatnie nie było jeszcze uzgodnione, a Stany Zjednoczone były raczej przeciwko temu przedsięwzięciu, gdyż uważały, że może ono
tylko opóźnić inwazję na Francję.
Dowódcą całego przedsięwzięcia był generał Dwight Eisenhower, generał sir Harold Alexander został dowódcą wojsk lądowych,
które otrzymały nazwę 15. grupy armii i składały się z brytyjskiej 8. armii pod dowództwem generała Montgomery’ego i 7. armii amerykańskiej
dowodzonej przez generała Pattona. Siły obrońców pod dowództwem włoskiego generała Alfredo Guzzoni składały się z
200-300 tys. żołnierzy włoskich i 30 tys. niemieckich.