Ranking

Parachute Infantry Battalion, 1942-1945r. Struktury przedstawione poniżej oparte są na oficjalnych T/O&E z lat 1942-1944. Należy pamiętać że z powodu niedoborów kadrowych, strat czy ogólnego chaosu nie miały one stuprocentowego przełożenia na rzeczywistą organizację aktywnych w tym czasie jednostek zarówno pod względem stanu osobowego jak i sprzętu. Więcej o tym w dziale "Wyposażenie". 1. Wprowadzenie Pomysł stworzenia regularnych oddziałów spadochronowych pojawił się już podczas I Wojny Światowej, jednak pierwsze kroki w tym kierunku podjął dopiero Związek Radziecki w 1932r. tworząc pierwszą brygadę spadochronową. Niedługo potem, w 1937r. w jego ślady poszła Francja i III Rzesza, a w 1938r. - Włochy. Stany Zjednoczone zaczęły tworzyć swoje własne oddziały spadochronowe od 1940r. w Fort Benning. Początkowo sformowano 501st- oraz 502nd Parachute Infantry Battalion, dodając do nich w Październiku 1941r. 503rd- i 504th Parachute Infantry Battalion. Będąc pod wrażeniem niemieckiej inwazji na Krecie w 1940r. zdecydowano powiększyć istniejące już jednostki do rozmiaru pułków, każdy składający się z 3 batalionów. W sierpniu 1942r. reaktywowano zdemobilizowaną po I Wojnie Światowej 82nd Infantry Division, przemianowano na 82nd Airborne Division i zaczęto szkolenie nowych sił w Fort Bragg (Karolina Płn.). Jednocześnie z wydzielenia części personelu 82nd Airborne Division stworzono 101st Airborne Division. Do końca 1943r. powstały również 11th-, 13th- oraz 17th Airborne Division. Pierwszy tzw. combat jump wykonał 2nd Battalion, 503rd PIR (przemianowany potem na 2nd Battalion, 509th PIR) 8 Listopada 1942r. w Tafraoui (Algieria). W kolejnych latach jednostki spadochronowe były używane w obrębie teatru działań Morza Śródziemnego, Europie oraz na Pacyfiku, gdzie dowiodły swojej wysokiej skuteczności na tle piechoty. Żołnierze 506th PIR, 101st Airborne Division podczas bitwy o Foy (Belgia), styczeń 1945r. Amerykańskie pułki spadochronowe podczas Drugiej Wojny Światowej (kolejność alfabetyczna, nie chronologiczna): 501st PIR (101st AB) "Geronimo!" - Aktywowany w Listopadzie 1942r. brał udział w Operation Overlord, Operation Market Garden i Ofensywie w Ardenach, deaktywowany we Sierpniu 1945r. Rozpoznawalni po charakterystycznych ♦ na hełmach. 502nd PIR (101st AB) "Strike" - Aktywowany w Sierpniu 1942r. brał udział w Operation Overlord, Operation Market Garden i Ofensywie w Ardenach, deaktywowany w Listopadzie 1945r. Rozpoznawalni po charakterystycznych ❤ na hełmach. 503rd PIR (samodzielny) "The Rock" - Aktywowany w Marcu 1942r. brał udział w lądowaniach na Nadzab (Nowa Gwinea), na Numfoor (Wyspy Schoutena) oraz Corredgior (Filipiny) deaktywowany w Grudniu 1945r. Swoje motto zawdzięcza przejęciu japońskiej fortecy Corredgior (potocznie nazywanej the Rock) podczas bezpośredniego zrzutu na obiekt. W nagrodę za to osiągnięcie otrzymał Presidental Unit Citation. 504th PIR (82nd AB) "Strike Hold" - Aktywowany w Maju 1942r. brał udział w Operation Husky, Kampanii Włoskiej, Operation Market Garden, Ofensywie w Ardenach i okupacji Niemiec. Aktywny do dzisiaj. Podczas II WŚ potocznie nazywani "devils in baggy pants" - angielskiego tłumaczenia określenia, jakiego użył w swoim dzienniku niemiecki oficer zabity pod Anzio. "American parachutists...devils in baggy pants...are less than 100 meters from my outpost line. I can't sleep at night; they pop up from nowhere and we never know when or how they will strike next. Seems like the black-hearted devils are everywhere..." Określenie przyjęło się i do dzisiaj poszczególne bataliony 504th nieoficjalnie określa się odpowiednio "Red Devils","White Devils" oraz "Blue Devils". 505th PIR (82nd AB) "H-minus" - Aktywowany w Sierpniu 1942r. brał udział w Operation Husky, Operation Overlord, Operation Market Garden, Ofensywie w Ardenach i okupacji Niemiec. Aktywny do dzisiaj. Swoje motto uzyskał, gdy 6. Czerwca 1944r. podczas lądowania sił aliantów w Normandii zostali zrzuceni na swój cel (Sainte-Mère-Église) przed wyznaczoną godziną (tzw. H-Hour). Warto dodać, że wykonali zadanie zajęcia miejscowości dużo szybciej i przy dużo mniejszych stratach niż się spodziewano. Jedyny PIR w 82nd Airborne Division w którym rozpowszechnił się zwyczaj malowania wyróżniającego symbolu na hełmach tzw. rampant lion (ang. wspięty lew). 506th PIR (101st AB) "Currahee" - Aktywowany w Sierpniu 1942r. brał udział w Operation Overlord, Operation Market Garden, Ofensywie w Ardenach i okupacji Niemiec. Deaktywowany we Wrześniu 1945r. Swoje motto 506th PIR zawdzięcza nazwie leżącego w pobliżu Camp Toccoa wzgórza o tej samej nazwie. Chyba najbardziej znany ze wszystkich amerykańskich pułków spadochronowych za sprawą serialu produkcji HBO "Kompania Braci". Rozpoznawalni po charakterystycznych ♠ na hełmach. 507th PIR (82nd AB->17th AB) "Down to Earth" - Aktywowany w Sierpniu 1942r. brał udział w Operation Overlord, Ofensywie w Ardenach i Operation Varsity. W Sierpniu 1944 przeniesiony do 17th Airborne Division. Deaktywowany we wrześniu 1945r. 508th PIR (82nd AB) "Fury From the Sky" - Aktywowany w Październiku 1942r. brał udział w Operation Overlord, Operation Market Garden, Ofensywie w Ardenach i okupacji Niemiec. Deaktywowany w Listopadzie 1946r. Ostatni pułk spadochronowy który opuścił Niemcy. 509th PIR (82nd->101st AB) "All the Way" - Aktywowany w Październiku 1942r. jako 2nd Battalion, 503th PIR, w Listopadzie przemianowany na 2nd Battalion, 509th PIR brał udział w Operation Torch, Operation Husky, Operation Dragoon, i Ofensywie w Ardenach. Wykonał pierwsze trzy skoki w warunkach bojowych w historii amerykańskich wojsk powietrznodesantowych (Tafraoui, Youks-les-Bains, El Djen). 511th PIR (11th AB) "Strenght From Above" - Aktywowany w Styczniu 1943r. wakczył na Filipinach. Wykonał tylko jeden, ale za to bardzo spektakularny skok podczas Rajdu na Los Baños podczas którego razem z Flilpińskimi partyzantami odbili z japońskiego obozu 2,147 więźniów, w tym wielu żołnierzy amerykańskich. Po wojnie stanowił część amerykańskich sił okupacyjnych w Japonii stacjonując w Yokohamie. 513th PIR (13th->17th AB) *brak motta* - Aktywowany w Styczniu 1943r. w Marcu tego samego roku przeniesiony do 17th AB stanowił rezerwę podczas Operation Market Garden i nie brał udziału w walkach w Holandii. Podczas Ofensywy w Ardenach utrzymał Flamierge przeciwko dużo większym siłom. Następnie wykonał combat jump podczas Operation Varsity oraz brał udział w okupacji Niemiec. Deaktywowany we Wrześniu 1945r. 517th PIR (17th->13th AB) "Attack" - Aktywowany w Marcu 1943r. Brał udział w Kampanii Włoskiej, Operation Dragoon (jego pierwszy combat jump). Podczas Ofensywy w Ardenach przyłączany po kolei do 30th Infantry Division, 7th Armored Division, 106th Infantry Division, 82nd Airborne Division i ostatecznie 13th Airborne Division z którą został do końca wojny. Jako jedyny w historii amerykańskich sił powietrznodesantowych pułk nie stracił (pomimo rygorystycznej selekcji) ani jednego rekruta podczas szkolenia. 551st PIB (samodzielny) "Aterrice y Ataque" (Land and Attack) - Aktywowany w Listopadzie 1942r. pierwotnie jako 1st Battalion, 551st PIR nigdy nie został powiększony do rozmiarów pułku. Pierwotnie miał zostać użyty do ataku na francuską kolonię na Martynice, jednak ta poddała się bez walki. Uczestniczył w Operation Dragoon gdzie odbył swój pierwszy combat jump, nastepnie podczas Ofensywy w Ardenach gdzie został zdziesiątkowany podczas ataku na Rochelivnal. Pułk deaktywowano w Lutym 1945r. a pozostałe przy życiu 110 osób przydzielono jako uzupełnienia do formacji z 82nd Airborne Division. Organizacja na szczeblu batalionu nie zmieniała się w latach 1942-1944 (nie dotyczy Medical Detachment które przechodziło w tym czasie częste modyfikacje). W Grudniu 1944r. uznano za konieczne powiększenie pułków spadochronowych. W tym celu do każdego Rifle Platoon dodano trzeci Rifle Squad. Dodatkowo, przydzielono po jednym M1918 BAR na Rifle Squad. 2. Zadania Amerykańska doktryna użycia jednostek powietrznodesantowych zakładała realizację następujących głównych zadań: Zajęcie i utrzymanie kluczowych pozycji przed przybyciem głównej części sił sprzymierzonych. Atak na tyły przeciwnika oraz udzielanie pomocy w wypieraniu przeciwnika. Blokowanie lub opóźnianie przybycia wrogich rezerw poprzez utrzymywanie kluczowych pozycji terenowych. Opóźnianie odwrotu wrogich sił umożliwiając sojusznikom zneutralizowanie lub przechwycenie ich. Dodatkowo jako zadania poboczne przewidywano: Zajmowanie wrogich lotnisk. Odwracanie uwagi głównych sił wroga. Wzmacnianie i wspieranie otoczonych sił sojuszniczych. Zajmowanie wysp oraz obszarów niedostępnych do zajęcia konwencjonanymi sposobami. (Pasywnie) Zmuszanie przeciwnika do rozpraszania sił oraz utrzymywania stałych środków obrony przeciwlotniczej. 3. Parachute Infantry Regiment (PIR) vs Infantry Regiment (IR) Od strony organizacyjnej pułki spadochronowe wyraźnie różniły się od swoich odpowiedników w piechocie. Przede wszystkim były dużo mniejsze: na początku 1944r. IR tworzyło ok. 3,1tys. żołnierzy podczas gdy PIR składał się jedynie z niecałych 2tys. a od grudnia 1944r. - 2,3tys żołnierzy. Wynikało to z ograniczenia wielkości kompanii HQ do absolutnego minimum oraz braku kompanii wsparcia na poziomie batalionów. Zamiast tego część ciężkiego sprzętu przydzielano pod HQ Company a część bezpośrednio pod Rifle Company. Z założenia jednoski spadochroniarzy miały działać niezależnie, często w rozbiciu. Koniecznością więc okazało się zwiększenie siły ognia pojedynczego plutonu. W tym celu każdy pluton posiadał własną drużynę moździerzową 60mm oraz po jednym Browning M1919A4 na drużynę ogniową. W zależności od sytuacji dowódcy kompanii decydowali się na pozostawianie drużyn moździerzowych przy plutonach lub łączyli je tworząc sekcje moździeżowe na szczeblu kompanii. Dodatkowo, od 1943r. do każdego plutonu przydzielano jedną wyrzutnię M1A1 Bazooka (po Market Garden zastąpiona M9A1 Bazooka) oraz karabin wyborowy M19A3A4 Springfield (od lata 1944r. wymieniany na M1C Garand Sniper Rifle). Żołnierz 505th PIR, 82nd AB prowadzący kolumnę włoskich jeńców, Gela, Sycylia, Czerwiec 1943r. Popularnie określało się jednostki spadochronowe jako lekkie, zwinne i mobilne, jednak to bardzo bardzo mylące stwierdzenie. Ze strategicznego punktu widzenia rzeczywiście sposób wprowadzania ich do walki pozwalał na dużą elastyczność, jednak kiedy już znalazły się na ziemii brak środków transportu (na szczeblu batalionu i poniżej) oraz dużo cięższe niż w przeciętnej piechocie wyposażenie utrudniały jakąkolwiek mobilność. Dla zainteresowanych polecam porównanie tego artykułu ze strukturami piechoty szybowcowej, która dysponowała Jeepami na poziomie kompanii. Żeby dostać się do pułku spadochronowego trzeba było samemu się do niego zgłosić. Dla wielu rekrutów wydawało się to bardzo atrakcyjne z uwagi na dodatek $50 do żołdu tzw. jump pay (oficjalna nazwa: hazardous duty pay). Po ukończeniu podstawowego szkolenia przyszli spadochroniarze udawali się do Jump School w Fort Benning celem przejścia trwającego trzy tygodnie Basic Airborne Course. W pierwszym tygodniu uczyli się "na sucho" techniki skoku oraz jak obchodzić się ze sprzętem. Następne 7 dni poświęcano na skoki z wieży. W ciągu ostatniego tygodnia każdy (łącznie z oficerami) uczestnik szkolenia musiał odbyć 5 skoków szkoleniowych z samolotu. W przypadku spanikowania w drzwiach samolotu lub odmowy wykonania skoku uczestnik oblewał szkolenie. Po ukończeniu Basic Airborne Course uczestnicy otrzymywali odznakę Basic Parachutist Badge (przedstawiona poniżej). Basic Parachutist Badge Ci ze spadochroniarzy, którzy wykonali tzw. combat jump (skok spadochronowy w strefie walk) mogli umieścić na swoich Parachutist Badge odpowiednie oznaczenie: 1 combat jump - brązowa gwiazdka na środku odznaki 2 combat jumps - dwie brązowe gwiazdki: po jednej na skrzydło 3 combat jumps - trzy brązowe gwiazdki: jedna na środku i po jednej na skrzydło 4 combat jumps - cztery brązowe gwiazdki: po dwie na skrzydło 5+ combat jumps - duża złota gwiazdka na środku odznaki Co ciekawe, o ile udzielano pozwolenia na modyfikację odznaki, stało się to oficjalną praktyką dopiero w 1983r. Większość modyfikacji została wykonana po zakończeniu wojny. 4. Transport Piechota spadochronowa była zrzucana z samolotów Douglas C-47 Skytrain lub, podczas Operation Varsity, z Curtiss C-46 Commando. C-47 Skytrain mógł pomieścić 14-18 żołnierzy podczas długodystansowych lotów (np. Operation Husky, Operation Overlord) lub aż 27 żołnierzy podczas krótkich lotów dziennych (np. Operation Varsity). Douglas C-47 Skytrain Grupa żołnierzy transportowana przez jeden samolot była określana jako stick. Każdy stick otrzymywał swój numer, który był unikatowy na poziomie pułku. Dodatkowo, na czas lotu wyznaczany był specjalnie przeszkolony jumpmaster (oficer lub podoficer) którego zadaniem było koordynowanie procedury skoku oraz nazdorowanie procedur bezpieczeństwa. Zwyczajowo stick tworzył jeden Rifle Squad oraz "dodatki" z Rifle Platoon HQ i Rifle Company HQ. Dzięki temu minimalizowano ryzyko utraty wielu oficerów na raz w przypadku zestrzelenia samolotu. Przed grudniem 1944 i dodaniem trzeciej drużyny ogniowej do plutonu do przetransportowania regimentu piechoty potrzebne było 117 samolotów C-47, dla jednego batalionu - 36 samolotów, dla jednej kompanii - 9 samolotów, dla jednego plutonu - 4 samoloty. Curtiss C-46 Commando Na kilka minut przed zrzutem załoga samolotu sygnalizowała zbliżanie się do DZ (Drop Zone) zapaleniem czerwonego światła w przedziale transportowym. Jumpmaster danego sticku wydawał komendę "Stand up, hook up, equipment check". Każdy żołnierz wstawał, podpinał linę wyciągającą spadochronu do liny desantowej biegnącej przez przedział transportowy samolotu a następnie sprawdzał stan sprzętu kolegi przed sobą. Po kolei, zaczynając od tyłu meldowali gotowość "16 OK, 15 OK, 14 OK..." i czekali na zmianę koloru światła na zielone. Po zapaleniu się zielonego światła jumpmaster wydawał komendę "GO!" i spadochroniarze po kolei wyskakiwali z pokładu samolotu poprzez drzwi zlokalizowane na prawej burcie samolotu. Szarpnięcie liny wyciągającej podczas wyskoku automatycznie otwierało spadochron. Jumpmaster wyskakiwał z samolotu jako ostatni w swoim sticku. Pojedynczy stick 82nd AB na pokładzie C-47 podczas manewrów w Anglii, 13.09.1944r. 5. Struktury Legenda: ***** Parachute Infantry Battalion (na podstawie T/O&E 7-35) Parachute Infantry Battalion Medical Detachment Section (na podstawie T/O&E 7-11) Parachute Infantry HQ Company (na podstawie T/O&E 7-36) Parachute Infantry HQ Platoon (na podstawie T/O&E 7-36) Parachute Infantry Light Machine Gun Platoon (na podstawie T/O&E 7-36) Parachute Infantry 81mm Mortar Platoon (na podstawie T/O&E 7-36) Parachute Infantry Rifle Company (na podstawie T/O&E 7-37) Parachute Infantry Rifle Platoon do Grudnia 1944r. (na podstawie T/O&E 7-37) Parachute Infantry Rifle Platoon od Grudnia 1944r. (na podstawie T/O&E 7-37T) W praktyce zdarzały się przypadki, gdzie Rifle Companies operowały przy 40% stanu osobowego z T/O&E. Bataliony, plutony, sekcje oraz drużyny były numerowane. Kompanie otrzymywały unikalne na poziomie regimentu litery w kolejności alfabetycznej (najpierw Rifle Companies pierwszego batalionu, potem drugi batalion itd.) z wyjątkiem HQ Company (odpowiednio 1st Battalion HQ Company itd.). Alfabet Fonetyczny U.S. 1941-1956: 6. Rozpiski Parachute Infantry Battalion HQ Battalion Medical Detachment Parachute Infantry HQ Company Parachute Infantry HQ Platoon Parachute Infantry Light Machine Gun Platoon Parachute Infantry 81mm Mortar Platoon Parachute Infantry Rifle Company HQ Parachute Infantry Rifle Platoon Parachute Infantry Battalion (uwaga-długi spoiler!) 7. Wyposażenie Umundurowanie: Mundury polowe: M-42 Jump Suit Unikalny dla jednostek spadochronowych mundur w kolorze OD#3. Noszony podczas Operation Torch, Kampanii Włoskiej oraz Operation Overlord. Kurtka miała cztery duże kieszenie oraz specjalną przegródkę na nóż sprężynowy. Spodnie miały w sumie sześć kieszeni, dwie duże na biodrach i cztery mniejsze. Z uwagi na małą wytrzymałość materiału, z jakiej zrobiony był mundur często doszywano łaty innego materiału na kolanach oraz łokciach. Nie produkowano ich w innych kolorach niż OD#3 ani w żadnym kamuflarzu, chociaż spotykaną praktyką było ręczne malowanie maskujących plam na mundurze. Zdarzały się też przypadki doszywania dodatkowych kieszeni. Dlaczego akurat zdecydowano się na bardzo jasny odcień zielenii? M-42 projektowano z myślą o walkach w rejonie Morza Śródziemnego, a nie Zachodniej Europie. Od Czerwca 1944r. oficjalnie zastąpiony przez M1943, jednak da się go spotkać na zdjęciach aż do końca wojny. M1943 Wprowadzane w całej US Army od Czerwca 1944r. Kolor OD#7. W porównaniu do M-42 spodnie i kurtki miały mniej kieszeni i często pruły się w kroczu i pod pachami. Poradzono sobie z tym, doszywając do spodni dwie nowe, duże kieszenie. Zdecydowaną zaletą M1943 była jednak lepsza ochrona przed zimnem niż w przypadku M-42. Część weteranów walk w Normandii zachowała swoje kurtki M-42 z powodów sentymentalnych lub praktycznych i nosiła je spakowane lub na sobie w połączeniu z elementami M1943. Zaczęto go używać w polu od Operation Market Garden aż do końca wojny. Herringbone Twill Fatigues (HBT) Kolor OD#7. Zaadaptowane przez żołnierzy 11th Airborne Division walczącej na Pacyfiku. Z uwagi na gorący, wilgotny klimat mundury spadochroniarzy przystosowane do ochrony przed wiatrem nie nadawały się do codziennego użytku. W większości wzięte z zapasów USMC. Od jesieni 1944r. wypierane przez M1943. Żołnierz 17th Airborne Division w kurtce M-42, Dorsten (Nadrenia Północna-Westfalia), 29.03.1945r. Podczas Ofensywy w Ardenach większość jednostek została wysłana na front bez odpowiedniego umundurowania do ochrony przed zimnem. Z tego powodu każdy starał się pozyskać różnymi posobami co tylko się dało. Pojawiły się kurtki wzięte od jednostek pancernych, wełniane płaszcze oraz szczególnie popularne ze względu na swój kolor białe brytyjskie kurtki zimowe. Ci, którzy nie mieli szczęścia musieli zadowolić się wełnianymi kocami zarzucanymi na ramiona jako ponczo. Szelki, ładownice i pasy amunicyjne: Najpopularniejszym połączeniem był M1936 Pistol Belt z pasującymi do niego szelkami M1936. W praktyce sposób organizacji wyposażenia nie był ustandaryzowany i każdy robił to inaczej. Często spotykane było noszczenie dodatkowego bandolieru z 6 ładownicami do M1 Garand. M1923 Cartridge Belt Podstawowy pas amunicyjny zawierający 10 ładownic, każda mieszcząca 8-nabojowy klips do Garanda. M1936 Pistol Belt Pas oporządzeniowy zaprojektowany z myślą o doczepianiu do niego kabury pistoletu oraz dwóch ładownic mieszczących po jednym magazynku do M1911. Żołnierze uzbrojeni w M1A1 Thompson lub M1 Carbine korzystali z niego, podczepiając odpowiednie ładownice. M1936 Suspenders Szelki przystosowane do łączenia z pasami M1923 i M1936. Rifle Clip Pouch Duża, kanciasta ładownica mieściła cztery 8-nabojowe klipsy do M1 Garand, dwa 15-nabojowe magazynki do M1A1 Carbine oraz pudełko z 50 nabojami. Podpinana do pasa M1936, przeważnie w liczbie od 2 do 6 ładownic Submachine-gun Pouch Głębsza od Rifle Clip Pouch ładownica przeznaczona dla żołnierzy wyposażonych w M1A1 Thompson oraz M3 Grease Gun podzielona na przegródki. Mieściła pięć 20-nabojowych magazynków pudełkowych. Można było zaczepić ją na szelkach M1936 lub pasie. M6 Parachutist Rocket Carrying Bag Torba ze specjalnym haczykiem pozwalającym na przypięcie jej do uprzęży spadochronowej. Mieściła trzy rakiety do wyrzutni 2.36". M1944 Leg Bag Duża torba na zapasowe wyposażenie oraz amunicję przyczepiana do uprzęży spadochronowej zaprojektowana na bazie brytyjskiego modelu. Podczas zrzutów spadochronowych w Normandii znaczna część z nich urwała się i zgubiła ze względu na zbyt dużą prędkość podejścia samolotów, nieodczepianie torby od nogi w odpowiednim momencie oraz generalny brak obycia ze sprzętem. Żołnierze 82nd Airborne Division w mundurach M1943, okolice Arnhem (Holandia), wrzesień 1944r. Plecaki: M1936 Field Bag "Musette" W przeciwieństwie do M-1928 Haversack używanych przez piechotę spadochroniarze dostawali wygodniejsze w użyciu torby M1936. Posiadały 3 duże przegródki w głównej części oraz dwie zapinane kieszenie po bokach i były noszone na plecach przymocowane do szelek M1936. Hełmy: M2 Helmet Wbrew temu, co może sugerować nazwa stanowi wcześniejszy model hełmu dla spadochroniarzy. Hełmy M1 sprawowały się dosyć dobrze i nie widziano potrzeby w ich wymienianiu, jednak nie nadawały się do wykonywania w nich skoków spadochronowych. Żeby to naprawić dodano zgrzewane bezpośrednio do czerepu uszy zawieszenia podpinki w kształcie litery D oraz, do już istniejącego fasunku dwie bawełniane zawieszki w kształcie odwróconej litery A dla dodatkowego paska podpinki (zaopatrzonych na końcach w klamerki) oraz dwóch zatrzasków umieszczonych po bokach, w dolnej części czerepu wkładu które umożliwiały przypięcie do niego dłuższych pasków podpinki czerepu stalowego. M1C Helmet Największym problemem z hełmami M2 było mocowanie pasków podpinki do zawieszenia w ksztalcie litery D. Gdy paski byłe poddane ponadprzeciętym napięciom, np. podczas skoku lub gdy upuściło się hełm, usiadło na nim albo pociągnęło za paski te zrywały się. Udoskonalenie względem M2 polegało na zmianie sposobu ich mocowania. Zamiast bezpośrednio doszywać paski skorzystano z mocowania swivel bail (proszę o pomoc z przetłumaczeniem na polski kogoś, kto bardziej zna się na temacie) dzięki czemu pasek miał swobodę ruchu i nie naprężał się. Zwyczajowo oficerowie byli identyfikowani przez pionowy biały pas umieszczony z tyłu hełmu a podoficerowie - poziomy biały pas. Wielu jednak decydowało się na nieumieszczanie ich na hełmach z obawy o to, że będą stanowili priorytetowy cel dla wroga. Poza 101st Airborne Division nie było zwyczaju umieszczania oznaczeń jednostek z boku hełmów, jednak wielu żołnierzy malowało w tym miejscu symbol swojej dywizji. Co do medyków - podczas Operation Overlord medycy przydzieleni do 82nd- oraz 101st Airborne Division NIE nosili hełmów z czerwonym krzyżem w białym kole z obawy przed wystawianiem się na ostrzał wroga. Jedynym wyjątkiem jest Medical Detachment 508th PIR. Medycy z 326th Medical Battalion przydzielonego do 101st Airborne Division często umieszczali z boku hełmu biały krzyż. W późniejszych miesiącach praktyka przyjęła się i biały krzyż zastąpił czerwony na tle białego koła. W zależności od potrzeby hełmy pokrywano siatką noszoną bez modyfikacji lub wplatano w nią pocięte pasy materiału celem zniekształcenia sylwetki. Zimą 1944-1945r. część żołnierzy zakładała na hełmy własnoręcznie wykonane z białego materiału pokrowce. Buty: Paratrooper Boots "Corcorans" Wydawane z mundurem M-42. Projekt na bazie istniejących już butów dla spadochroniarzy, m.in. brytyjskich i niemieckich. Wysokie, sznurowane buty ze skóry posiadające od 11 do 13 (najczęściej) par oczek do sznurowania oraz grubą gumową podeszwę. Potocznie nazywane "Corcorans" od ich pierwszego producenta, "The Corcoran And Matterhorn Company". M43 Buckle Boots Charakterystyczne buty z podwójnym zapięciem na kostce wprowadzone razem z mundurem M1943. O ile piechota z radością powitała zmianę po sięgających do kostki Type III Service Shoe (m.in. ponieważ oznaczało to koniec używania płóciennych stuptutów) o tyle jednostkom powietrznodesantowym nie spodobała się zmiana i ostatecznie wydano pozwolenie na zachowanie Corcoranów. Uzbrojenie: W kwestii uzbrojenia należy pamiętać o tym, że im dłużej trwała kampania w Europie tym większe różnice pojawiały się między oficjalnymi spisami a faktycznym uzbrojeniem żołnierzy na froncie. T/O&E 7-37T podaje liczbę 6 sztuk M1 Thompson na jedną Rifle Company, chociaż opierając się na relacjach weteranów US Airborne w okolicach Grudnia 1944r. w pistolety maszynowe M1 Thompson oraz M3A1 Grease Gun wyposażone było nawet do 25% stanu osobowego. Od czasu lądowania w Normandii szeroko rozpowszechniła się praktyka posiadania w drużynie przynajmniej jednego M1918 BAR, najczęściej znalezionego lub pozyskanego różnymi kanałami od piechoty. Stało się to na tyle popularne, że w Grudniu 1944r. oficjalnie dodano M1918 do wyposażenia drużyn. Do Lutego 1944r. każdy żołnierz w PIR z wyjątkiem kucharzy ,ich pomocników oraz przydzielonego personelu medycznego posiadał pistolet M1911 po wprowadzeniu oficjalnych zmian znaczna część spadochroniarzy zachowała pistolety. Wyrzutnie ppanc. oraz karabiny wyborowe w zalezności od sytuacji przydzielano na poziomie plutonu do wybranego żołnierza. Praktyka noszenia M1911 przez medyków była mniej rozpowszechniona niż na Pacyfiku, jednak zdarzały się pojedyncze udokumentowane przypadki, np. wśród 326th Medical Battalion pod Bastogne. Podczas walk w Zachodniej Europie zarówno Amerykanie jak i Niemcy generalnie przestrzegali postanowień Konwencji Genewskiej i często zdarzały się przerwy w walkach pozwalające ewakuować rannych na tyły - rzecz niespotykana na innych frontach. Co za tym idzie personel medyczny czuł się dużo bezpieczniej niż ich koledzy walczący na Pacyfiku i rzadziej decydowano się na pozyskiwanie pistoletu. Karabiny/karabinki: M1 Garand Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 5,3 kg Magazynek: wewnętrzny, 8 nab. Prędkość wylotowa: 853 m/s Zasięg skuteczny: 457 m M1A1 Carbine Kaliber: .30 Carbine Waga (załadowany): 3,08 kg Magazynek: stały, 15 nab. Prędkość wylotowa: 607 m/s Zasięg skuteczny: 270 m Karabiny wyborowe: M1903A4 Springfield + M84 Scope Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 4,25 kg Magazynek: wewnętrzny, 5 nab. Prędkość wylotowa: 806 m/s Zasięg skuteczny: 550m M1C Garand Sniper Rifle + M84 Scope Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 5,35 kg Magazynek: wewnętrzny, 8 nab. Prędkość wylotowa: 853 m/s Zasięg skuteczny: 600m Pistolety Maszynowe: M1A1 Thompson Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 4,7 kg Magazynek: pudełkowy, 20/30 nab. Szybkostrzelność: 700 strz./min Prędkość wylotowa: 285 m/s Zasięg skuteczny: 200 m M3A1 Grease Gun Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 3,7 kg Magazynek: pudełkowy, 30 nab. Szybkostrzelność: 450 strz./min Prędkość wylotowa: 280 m/s Zasięg skuteczny: 100 m Pistolety: M1911A1 Colt Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 1,36 kg Magazynek: pudełkowy, 7 nab. Prędkość wylotowa: 253 m/s Zasięg skuteczny: 25 m Karabiny Maszynowe: M1918 Browning Automatic Rifle Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 9,5 kg Magazynek: pudełkowy, 20 nab. Szybkostrzelność: 550 strz./min Prędkość wylotowa: 850 m/s Zasięg skuteczny: 600 m M1919A4 .30 Browning Machine Gun Kaliber: .30-06 Springfield Waga (bez trójnogu): 14 kg Taśma: 100/250 nab. Szybkostrzelność: 500 strz./min Prędkość wylotowa: 850 m/s Zasięg skuteczny: 822 m Moździerze: M2 60mm Mortar Kaliber: 60 mm Waga (rozłożony): 19 kg Prędkość wylotowa: 158 m/s Zasięg skuteczny: 1,8 km M1 81mm Mortar Kaliber: 81 mm Waga (rozłożony): 62 kg Prędkość wylotowa: 210 m/s Zasięg skuteczny: 3 km Wyrzutnie przeciwpancerne: M1A1 Bazooka Kaliber: 2.36" Waga (załadowana): 6 kg Prędkość wylotowa: 82 m/s Zasięg skuteczny: 229 m M9A1 Bazooka Kaliber: 2.36" Waga (załadowana): 7,2 kg Prędkość wylotowa: 82 m/s Zasięg skuteczny: 274 m 8. Zakończenie W rodziale 5. starałem się używać oryginalnych oznaczeń z okresu II WŚ. Nie jestem pewien co do Light Machine Gun Platoon (spotkałem się też z oznaczeniem "MG" na tle skrzyżowanych linii). Gdyby ktoś posiadał wiedzę na te temat lub po prostu chciał poszerzyć artykuł możecie to śmiało zrobić. 8. Źródła T/O&E 7-31 T/O&E 7-31T "US Airborne Divisions in the ETO 1944-45" Steven J. Zaloga, wyd. Osprey "World War II Parachute Infantry Regiments" Gordon L. Rottman, wyd. Osprey "World War II Airborne Warfare Tactics" Gordon L. Rottman, wyd Osprey "Geronimo! American Paratroopers in World War II" William B. Breuer, wyd. St Martin's Press "The American Airborne in World War II" Clay Blair, wyd. Naval Institute Press "Ridgway's Paratroopers: The American Airborne in World War II" Clay Blair, wyd. Dial Press Obrazki wziąlem z Google. I tak nic mi nie zrobicie.