Skocz do zawartości

Ranking

  1. Czaroslav

    Czaroslav

    Szeregowy


    • Punkty

      2

    • Liczba zawartości

      119


  2. Maras

    Maras

    VIP


    • Punkty

      2

    • Liczba zawartości

      3 940


  3. Rizzet

    Rizzet

    Szeregowy


    • Punkty

      1

    • Liczba zawartości

      981


  4. Duku

    Duku

    Sierżant


    • Punkty

      1

    • Liczba zawartości

      615


Popularna zawartość

Treść z najwyższą reputacją w 2019.09.07 uwzględniając wszystkie działy

  1. Czołem panowie, wracam do Was po 5 latach 😁
    2 punkty
  2. Infantry Battalion, 1942-1945r. Struktury przedstawione poniżej oparte są na oficjalnych T/O&E z lat 1942-1944. Należy pamiętać że z powodu niedoborów kadrowych, strat czy ogólnego chaosu nie miały one stuprocentowego przełożenia na rzeczywistą organizację aktywnych w tym czasie jednostek zarówno pod względem stanu osobowego jak i sprzętu. Amerykańscy żołnierze podczas ofensywy w Ardenach, Styczeń 1945r. Belgia (fot. -US Army Signals Corps #270811-, kol. Jecinci Colorizations) 1. Wprowadzenie Armia Stanów Zjednoczonych po raz pierwszy powołała stałe dywizje piechoty w 1914r. Nawet jak na ówczesne standardy były one bardzo duże- z "dodatkami" liczyły na papierze nawet 31.000 osób. Tak zwana "prostokątna" dywizja piechoty składała się m.in. z dwóch brygad po dwa pułki piechoty. O ile w realiach wojny pozycyjnej dało się jeszcze zarządzać rozrośniętą do tego stopnia jednostką to jakiekolwiek sprawne manewrowanie siłami przy jednoczesnym braku adekwatnych struktur dowódczych graniczyło z niemożliwością. Idąc za przykładem francuskich i niemieckich odpowiedników odchudzono dywizję likwidując brygady piechoty i usuwając jeden z czterech pułków piechoty tworząc tzw. "trójkątną" strukturę dywizji. Oprócz tego wprowadzono dużo zmian w wewnętrznych strukturach elementów wchodzących w skład dywizji, znacząco je "odchudzając". Pomysł wypróbowano najpierw w latach '30 na 2nd Infantry Division a po pozytywnej ocenie rezultatów przeniesiono do pozostałych dywizji (w przypadku Gwardii Narodowej zmiana nastąpiła dopiero pod koniec roku 1941). Na pół roku przed atakiem na Pearl Harbor amerykańskie dywizje piechoty liczyły ok. 16.000 osób. 1. Września 1939r. US Army posiadała trzy (odpowiednio 1st- 2nd- i 3rd Infantry Division) aktywne dywizje piechoty na kontynencie oraz dwie (Philipine- oraz Hawaiian Division) przeznaczone do obrony terytoriów na Pacyfiku. Co prawda Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny dopiero dwa lata później, jednak już w Listopadzie 1939r. rozpoczęto mobilizację na wypadek, gdyby zaistaniała konieczność obrony granic lub interesów państwa. W związku z ograniczonym przez ustawy o neutralności budżetem zdecydowano się jedynie na powołanie kilku dodatkowych pułków piechoty oraz - łącząc je z trzema naddatkowymi pułkami ze straszych, "prostokątnych" dywizji - stworzenie pięciu (4.-9.) nowych dywizji, które były gotowe do walki już jesienią 1940r. Niedługo potem rozdzielono Hawaiian Division na dwie części, które po uzupełnieniu stanu osobowego stworzyły 24th- oraz 25th Infantry Division. Latem 1940r. Kongres przyjął ustawę o znacznym zwiększeniu budżetu US Army, w dużej mierze w związku z upadkiem Francji oraz zagrożeniem ze strony III Rzeszy. Pod koniec roku decydowano się na mobilizację 18 dywizji Gwardii Narodowej oraz podłączenie ich pod armię. W dniu ataku na Pearl Harbor, 7. Grudnia 1941r. US Army posiadała 30 (uwzględniając 82nd Airborne- oraz Philipine Division) czynnych dywizji piechoty. Do końca wojny ta liczba zwiększyła się do 73. W ciągu całej II Wojny Światowej US Army walczyła w sumie na pięciu różnych kontynentach (uwzględniając obronę Wysp Aleuckich na Alasce) w trzech głównych teatrach działań: na Pacyfiku (PTO), w Europie (ETO) oraz w rejonie Morza Śródziemnego (MTO) jednocześnie prowadząc operacje na Dalekim Wschodzie w ramach CBITO (China, Burma and India Theatre of Operations). Struktura batalionu piechoty nie uległa większym zmianom przez całą wojnę. Uproszczono strukturę plutonu przeciwpancernego z dwóch sekcji po dwie drużyny na trzy drużyny przynależące bezpośrednio pod dowództwo plutonu. Oprócz tego obcięto tyle personelu niebiorącego bezpośredniego udziału w walce (np. kucharz polowy, ordynans) ile tylko się dało. W efekcie teoretyczny stan osobowy batalionu zmniejszył się z 916 do 871 osób bez pogarszania jego zdolności bojowej. W celu zwiększenia zakresu kompetencji dowódców drużyn zmieniono ich rangę z Sgt. (Sergeant) na SSgt. (Staff Sergeant) a ich zastępców z Cpl. (Corporal) na Sgt. (Sergeant). Spowodowało to, że platoon sergeant potrzebował nowej, wyższej rangi, aby nadal przewyższać stopniem dowódcę drużyny: tak powstała ranga TSgt (Technical Sergeant). Niewątpliwie największe zmiany w ramach batalionu piechoty w latach 1942-44 zaszły w sferze wyposażenia. Pojawienie się granatników M7 zlikwidowało konieczność używania przestarzałych karabinów M1903 Springfield. W przeciwieństwie do swojej poprzedniczki wyrzutnia rakiet M1A1 Bazooka sprawdzała się znacznie lepiej i na stałe weszła w znacznych ilościach na wyposażenie piechoty. Wraz z usunięciem etatowych kierowców zniknęła znaczna ilość M1918A2 BAR która w praktyce została przesunięta do drużyn (już podczas działań w Afryce Północnej odkryto, że drużyny są w stanie skutecznie wykorzystywać więcej niż jedną sztukę). M1919A4 Browning w wersji z ciężką lufą zastąpił wysłużony karabin maszynowy M1917 a rolę M1919A4 w sekcji LKM przejął lżejszy i poręczniejszy M1919A6. Amerykańscy żołnierze w przejętym niemieckim gnieździe KM, Październik 1944r. Las Hürtgen (fot. -autor nieznany-, kol. William Cramer) 2. Rola Amerykańska doktryna zakładała użycie piechoty do przejmowania oraz obrony kluczowych elementów terenu takich jak wzgórza, miasta czy przeprawy a następnie wykonanie przełamania lub manewrów oskrzydlających przy użyciu innych sił (siły pancerne, piechota zmechanizowana, kawaleria). Duży nacisk kładziono na wykorzystanie doskonale rozwiniętego przemysłu: stąd do transportu zaopatrzenia używano pojazdów silnikowych zamiast konnych zaprzęgów w przeciwieństwie do swoich Europejskich odpowiedników czy na przykład duże ilości "zapasowego sprzętu" do wykorzystania przez jednostki w razie potrzeby (takiego jak dodatkowe karabiny maszynowe czy wyrzutnie rakiet). Zarówno podczas ataku jak i obrony wykorzystywano ideę sił połączonych. Kiedy tylko było to możliwe w walce siłom lądowym przewagę taktyczną zapewniało lotnictwo oraz marynarka. Każde natarcie poprzedzone było intensywnym ostrzałem artyleryjskim. Na poziomie pułku czy dywizji wydzielano pomocnicze (mające na celu zmuszenie przeciwnika do podzielenia sił) oraz główne (mające na celu wykonanie rozsrzygającego uderzenia) natarcie. Podczas ataku na poziomie batalionu i niższym korzystano głównie z zasady "dwa z przodu, jeden z tyłu" gdzie dwa elementy brały udział w czynnej walce a jeden zostawiano w rezerwie (celem uzupełnienia luki lub wykonania oskrzydlenia). Powyższe założenia sprawdzały się w praktyce na tyle dobrze, że przez całą wojnę nie ulegały żadnym większym zmianom. Żołnierze 92nd Infantry Division ścigają wycofujące się w kierunku Alp niemieckie siły, 14-15. Kwiecień 1945r. Nizina Padańska (fot. Media Drum World, kol. Jared Enos) 3. Dowodzenie, komunikacja System organizacji pracy sztabu używany podczas II Wojny Światowej przez Stany Zjednoczone został zaczerpnięty z utworzonego po wojnie francusko-pruskiej modelu francuskiego opartego na trzech oddziałach odpowiedzialnych za różne kwestie. W trakcie I Wojny Światowej gen. John Pershing zaadaptował model na użytek Amerykańskiego Korpusu Ekspedycyjnego rozszerzając go do pięciu oddziałów. Niedługo potem stał się on standardem w całej Armii Stanów Zjednoczonych. Obecnie, z pewnymi poprawkami stanowi fundament systemu używanego przez siły NATO. Podstawowa koncepcja jest stosunkowo prosta - zamiast pozostawiać wszystkie kwestie organizacyjne w gestii dowódcy danej jednostki dzieli się je na kilka różnych grup, następnie przydziela się odpowiedzialność za każdą z nich grupie osób a nad całością tak powstałych komórek czuwa szef sztabu podlegający bezpośrednio dowódcy. Zalety? Najbardziej oczywista jest taka, że odciążony w ten sposób dowódca może skupić całą swoją uwagę na organizacji działań bojowych oraz podejmowaniu kluczowych dla funkcjonowania jednostki decyzji. Druga, równie ważna - jeżeli obowiązki są podzielone na odpowiednio wąskie kategorie to ze sprawnym ich realizowaniem poradzi sobie nawet mniej doświadczony oficer. Wady? Prowadzi to do rozrastania się struktur dowodzenia i zapewnienia odpowiednich mechanizmów wymiany informacji między poszczególnymi komórkami a szefem sztabu. Poszczególne wydziały były oznaczone cyframi w zależności od realizowanych zadań. Dodatkowo, wydziały na poziomie dywizji lub wyższym oznaczano przedrostkiem G- a na poziomie między brygadą a batalionem przedrostkiem S-. Istniały następujące wydziały: G-1/S-1 (Administracyjny) - kwestie administracyjne, ewidencja uzbrojenia i sprzętu, utrzymywanie dyscypliny i morale G-2/S-2 (Wywiadowczy) - gromadzenie, przetwarzanie, wytwarzanie i dystrybucja danych wywiadowczych G-3/S-3 (Operacyjny) - planowanie i nadzorowywanie operacji, tworzenie i archiwizowanie meldunków i komunikatów G-4/S-4 (Logistyczny) - organizacja i zarządzanie zapleczem logistycznym G-5/S-5 (Szkoleniowy) - planowanie i nadzorowywanie szkoleń w podległych jednostkach (na początku wojny wchłonięty przez wydział operacyjny) Na poziomie batalionu funkcjonował dedykowany oficer wywiadu (S-2) podczas gdy kwestiami operacyjnymi (S-3) zarządzał oficer wykonawczy batalionu (Bn Executive Officer) z racji tego, że większość jego obowiązków realizowana była przez kancelistów w dowództwie batalionu i kompanii lub przez wydział administracyjny pułku. Wydziałem administracyjnym (S-1) zajmował się dowódca kompanii dowodzenia. Infantry Battalion nie posiadał swojego oficera logistycznego - jego obowiązkami zajmował się pułkowy S-4. W warunkach bojowych sztab kompanii dzielił się na wysunięte stanowisko dowodzenia (ang. Forward Command Post, Forward CP) oraz tylne stanowisko dowodzenia (ang. Rear Command Post, Rear CP). FCP tworzyli: Company Commander, First Sergeant, Communication Sergeant (tylko Rifle Company) oraz gońcy. RCP zarządzane przez zastępcę dowódcy kompanii znajdowało się z dala od linii frontu i zawierało resztę sztabu kompanii. Żołnierz korzystający z radiostacji SCR-300, Kwiecień 1945r. przedmieścia Kolonii (fot. -autor nieznany-) Na szczeblu batalionu korzystano z czterech różnych sposobów komunikacji pośredniej: komunikacja telefoniczna/telegraficzna komunikacja radiowa komunikacja z wykorzystaniem gońców komunikacja wizualna z wykorzystaniem flag, gestów i latarek Preferowano używanie telefonów polowych ze względu na ich niezawodność (dopóki, np. na skutek ostrzału artyleryjskiego nie uległ uszkodzeniu drut transmisyjny). Niestety, połączenie stanowisk dowodzenia poszczególnych kompanii z dowództwem batalionu wymagało czasu i niebezpiecznie było je przeprowadzać w warunkach bojowych. Element łączności wyższego szczebla odpowiadał za ustanowienie komunikacji z elementami niższego szczebla: w myśl tej zasady Regimental Comm Platoon przeciągał drut telefoniczny do trzech Battalion CP, Battalion Comm Platoon - do Company CP itd. Jeżeliby porównać Battalion HQ do mózgu jednostki to Wire Section oraz działające równolegle do niego Message Center były jego układem nerwowym. Message Center było odpowiedzialne za zapisywanie, kodowanie oraz archiwizowanie przychodzących i wychodzących przez gońców lub telegram wiadomości natomiast Wire Section (kiedy jego obsada skończyła już rozkładać drut transmisyjny) zajmowało się obsługiwaniem 6-liniowej łącznicy BD-71 (na poziomie pułku używano 12-liniowej BD-72) oraz telefonów polowych EE-8. W zależności od potrzeb korzystano z komunikacji telefonicznej lub telegraficznej z użyciem alfabetu Morse'a. Jeżeli z jakiegoś powodu niemożliwa była komunikacja telefoniczna korzystano z łączności radiowej lub wysyłano gońca. Na szczeblu batalionu piechoty US Army funkcjonowały w zasadzie tylko 4 modele radiostacji: SCR-300 Walkie-Talkie (od Sierpnia 1943r. - pierwsze użycie w warunkach bojowych: Nowa Georgia) - pierwsze wprowadzone do ogólnego użytku armii radio plecakowe wykorzystujące modulację częstotliwości (FM) która pozwoliła na uzyskanie lepszej jakości transmisji oraz większego zasięgu. Battalion Communications Platoon miał 2 sztuki, pozostałe przydzielano po 1 do Rifle- i Weapons Company (zwykle obsługiwał je Communication Sergeant lub przydzielony do niego w tym celu asystent). W razie potrzeby radiooperatorzy z Radio Section byli przydzielani do poszczególnych kompanii. Ze względu na zastosowany inny rodzaj modulacji SCR-300 nie mogło łączyć się z żadnymi radiostacjami AM. SCR-536 Handy-Talkie (od 1941r. - pierwsze użycie w warunkach bojowych: Guadalcanal) - pierwsza wykorzystywana w armii przenośna osobista radiostacja wykorzystująca modulację amplitudy (AM). Po 6 sztuk na Rifle Company: po 1 na Rifle Platoon, 2 dla Weapons Platoon i 1 dla Company CP. Analogicznie dla Weapons Company: po 2 na Heavy Machine Gun Platoon, 1 dla Mortar Platoon i 1 dla Company CP. Radio "krążyło" między członkami plutonu w zależności od sytuacji: mógł je dostać np. dowódca patrolu, dowódca punktu obserwacyjnego, Platoon Guide itd. Przestrojenie radia na inną częstotliwość wymagało specjalistycznej wiedzy, więc w praktyce korzystano z nich wyłącznie do komunikacji wewnątrz kompanii. Oferowały słabą jakość transmisji oraz wymagały regularnej konserwacji w związku z czym przez większość wojny podchodzono do nich raczej jako do pomocniczego niż głównego środka komunikacji. Do komunikacji zewnętrznej korzystano z SCR-300. SCR-284 - (od Listopada 1942r. - pierwsze użycie w warunkach bojowych: lądowanie Aliantów w Afryce) - radiostacja AM przeznaczona do komunikacji na poziomie pułku i wyżej. Zwykle umieszczana w CP lub montowana na pojeździe. Tak jak w przypadku SCR-536 cechowała się nienajlepszą jakością transmisji. Od 1944r. powoli zastępowana przez SCR-694 pozostała jednak w ograniczonym użytku aż do końca wojny. SCR-694 - (od Stycznia 1944r.) - stacjonarna radiostacja AM będąca następcą SCR-284. Pierwotnie przeznaczona do użytku przez siły specjalne i 10th Mountain Division ostatecznie wprowadzona na użytek całej armii. W wyjątkowych przypadkach korzystano z sygnałów wizualnych (w zależności od pory dnia i warunków atmosferycznych korzystano z różnych metod). W obrębie plutonów i drużyn całkowicie wystarczyła komunikacja bezpośrednia werbalna i z użyciem gestów. W razie potrzeby dowódcy wyznaczali tymczasowych gońców. Amerykańscy żołnierze grają w rzutki, Lipiec 1944r. Normandia (fot. National Archives of Canada, kol. -autor nieznany-) 4. Infantry Battalion w ramach Infantry Division Struktura Infantry Division 1942-1945r. 1x Division Headquarters Section 1x Special Troops 1x Headquarters Company 1x Signal Company 1x Ordnance Company 1x Quartermaster Company 1x Military Police Platoon 3x Infantry Regiment 1x Headquarters Company 3x Infantry Battalion 1x Cannon Company 1x Anti-Tank Company 1x Service Company 1x Medical Detachment 1x Division Artillery 1x Headquarters Battery 3x 105mm Howitzer Battalion 1x 155mm Howitzer Battalion 1x Medical Detachment 1x Combat Engineer Battalion 1x Medical Battalion 1x Cavalry Recon Troop US Army Infantry Divisions (1.-29.) US Army Infantry Divisions (30.-65.) US Army Infantry Divisions (66.-88.) US Army Infantry Divisions (89.-106.) 5. Struktura ***Legenda*** Infantry Battalion (na podstawie T/O&E 7-15) Battalion Medical Section (na podstawie T/O&E 7-11) Infantry Battalion HQ Company (na podstawie T/O&E 7-16) Infantry Rifle Company (na podstawie T/O&E 7-17) Infantry Weapons Company (na podstawie T/O&E 7-18) 6. Rozpiski Afryka Północna, Pacyfik, Włochy Płd. (od 4. Października 1942r. do 26. Lutego 1944r.) Battalion HQ Battalion Medical Section (Detachment) HQ Company Weapons Company Rifle Company Infantry Battalion (całość) Europa Zachodnia, Pacyfik, Włochy Płn. (od 26. Lutego 1944r. do 2. Września 1945r.) Battalion HQ Battalion Medical Section (Detachment) HQ Company Weapons Company Rifle Company Infantry Battalion (całość) 7. Wyposażenie Umundurowanie: Mundury polowe: "1941" Uniform* Mundur polowy składający się z bluzy M41* (kolor OD#3), spodni M1937 (musztardowe) oraz koszuli M1937 (również musztardowa). Zarówno bluza jak i koszula zapinane na guziki. Koszula miała dwie duże zapinane kieszenie na piersi, kurtka dwie "otwarte" kieszenie z przodu. M41 "Parson" Jacket zastąpiła będący reliktem z czasów I Wojny Światowej długi płaszcz M1939. Nie była lubiana ze względu na niepraktyczne kieszenie oraz to, że żołnierzom na Pacyfiku czy w Afryce było w niej zwyczajnie za ciepło a dla tych w Europie była za cienka. Od Czerwca 1944r. zestaw wypierany przez nowy mundur M1943. HBT Field Uniform* Mundur wykonany z bawełnianego twillu (ang. Herringbone Twill, HBT). Zawierał bluzę, spodnie oraz czapkę polową. Produkowany w kolorze sage green a następnie, od 1944r w. OD#7. Istniała ograniczona ilość wersji w kamuflażu "frogskin". W Europie używany w mniejszych ilościach równoglegle z innymi mundurami. Na Pacyfiku stanowił praktycznie standard. Dwie głębokie, zapinane kieszenie na piersi (bluza) oraz dwie otwarte na biodrach (spodnie). M1943 Uniform Wprowadzany od Czerwca 1944r. Bluza, spodnie i koszula - wszystko z bawełny w kolorze OD#7 (pod koniec wojny również OD#9). W ramach nowego umundurowania wprowadzono poprawki rozwiązujące większość poważniejszych problemów zgłaszanych przez żołnierzy. Bluza miała cztery głębokie, zapinane kieszenie: dwie na piersi i dwie z przodu. Można było dopiąć do niej kaptur oraz zimową podpinkę. Przygotowany z myślą o klimacie umiarkowanym. Sprawdzał się na tyle dobrze, że końca wojny nie wprowadzano poprawek. *Nazwy używane wyłącznie współcześnie dla rozróżnienia poszczególnych elementów umundurowania.. Dla przykładu - przy wprowadzaniu bluzy M41 do użytku nie oznaczono jej numerem bo w tamtym czasie nie istniał żaden inny model zatem nazwano ją jedynie "Jacket, Field, OD". Buty: Service Shoes Wprowadzone w 1939r. skórzane, sznurowane buty do kostki przeznaczone do noszenia z płóciennymi opinaczami. Założenie lub zdjęcie opinaczy było czasochłonne. M1943 Combat Service Boots Skórzane, zapinane buty za kostkę wchodzące w skład zestawu M1943 wprowadzanego od Czerwca 1944r. Rozpoznawalne po charakterystycznym zapięciu na dwa paski. Hełmy: M1 Helmet Używany od 1941 aż do 1985r. (z małymi modyfikacjami) standardowy stalowy hełm na wyposażeniu amerykańskich sił zbrojnych. Istniała możliwość noszenia go z pokrowcem lub doczepienia do niego siatki maskującej. Szelki, ładownice i pasy amunicyjne: M1923 Cartridge Belt Standardowy płócienny pas amunicyjny, posiadał 10 zapinanych ładownic mieszczących po jednym 8-nabojowym (łącznie 80szt.) klipsie do M1903 Springfield lub dwóch 5-nabojowych (łącznie 100szt.) klipsach do M1 Garand. M1936 Pistol Belt Płócienny pas amunicyjny, można było do niego doczepić szereg różnych ładownic. Najczęściej wykorzystywany z ładownicami do M1 Carbine (każda mieściła dwa 15-nabojowe magazynki), 3-Pocket Magazine Case (3 przegródki na 20-nabojowe magazynki) lub 5-Pocket Magazine Case (5 przegródek na 20-nabojowe magazynki) do pistoletów maszynowych M1 Thompson lub M3 Grease Gun albo M1912/M1918 Two-Cell Pistol Magazine Pouch (mieszczącej 2 7-nabojowe magazynki do pistoletu Colt M1911). M1937 BAR Belt Wykonany podobnie jak dwa powyższe. Posiada 6 dwuprzegródkowych ładownic, każda mieszcząca 20-nabojowy magazynek do M1918 BAR (w sumie 240szt.). M1936 Suspenders Płócienne szelki przystosowane do łączenia z pasami M1923, M1936 i M1937. M1 Bandoleer Płócienny bandolier z sześcioma ładownicami mieszczącymi po jednym 8-nabojowym (łącznie 48szt.) klipsie do M1903 Springfield lub dwóch 5-nabojowych (łącznie 60szt.) klipsach do M1 Garand. Plecaki: M1941 Haversack + Knapsack Plecak noszony w połączeniu z chlebakiem. Mieściły w sobie m.in. bieliznę, racje żywnościowe, ponczo, nóż, widelec, łyżkę, buty i przedmioty osobiste. Doczepiano do nich saperkę w pokrowcu, bagnet M7 oraz koc. M1910/M1928/M1941 Musette Bag Torba używana do przenoszenia dodatkowego wyposażenia. Jak sama nazwa wskazuje M1928 to model wprowadzony w 1941r. a M1941 - w 1944r. Żołnierze 26th Infantry Division lądują na plaży Omaha w sektorze Dog Red, 6. Kwietnia 1944r. Normandia (fot. -autor nieznany-, kol. Royston Leonard) Uzbrojenie: Karabiny/karabinki: M1903 Springfield Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 3,94 kg Magazynek: wewnętrzny, 5 nab. Prędkość wylotowa: 850 m/s Szybkostrzelność praktyczna: 10-15 strz./min. Zasięg skuteczny: 910 m M1 Garand Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 5,3 kg Magazynek: wewnętrzny, 8 nab. Prędkość wylotowa: 853 m/s Szybkostrzelność praktyczna: 40-50 strz./min. Zasięg skuteczny: 457 m M1A1 Carbine Kaliber: .30 Carbine Waga (załadowany): 3,08 kg Magazynek: stały, 15 nab. Prędkość wylotowa: 607 m/s Szybkostrzelność teoretyczna: 400 strz./min. Zasięg skuteczny: 270 m Karabiny wyborowe: M1903A4 Springfield + M84 Scope Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 4,25 kg Magazynek: wewnętrzny, 5 nab. Prędkość wylotowa: 806 m/s Zasięg skuteczny: 550m M1C Garand Sniper Rifle + M84 Scope Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 5,35 kg Magazynek: wewnętrzny, 8 nab. Prędkość wylotowa: 853 m/s Zasięg skuteczny: 600m Pistolety Maszynowe: M1 Thompson Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 4,7 kg Magazynek: pudełkowy, 20/30 nab. Szybkostrzelność: 700 strz./min Prędkość wylotowa: 285 m/s Szybkostrzelność teoretyczna: 700 strz./min. Zasięg skuteczny: 200 m M3 Grease Gun Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 3,7 kg Magazynek: pudełkowy, 30 nab. Szybkostrzelność: 450 strz./min Prędkość wylotowa: 280 m/s Szybkostrzelność teoretyczna: 450 strz./min. Zasięg skuteczny: 100 m Pistolety: M1911A1 Colt Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 1,36 kg Magazynek: pudełkowy, 7 nab. Prędkość wylotowa: 253 m/s Zasięg skuteczny: 25 m Karabiny Maszynowe: M1918 Browning Automatic Rifle Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 9,5 kg Magazynek: pudełkowy, 20 nab. Szybkostrzelność: 550 strz./min Prędkość wylotowa: 850 m/s Zasięg skuteczny: 600 m M1917 Browning Kaliber: .30-06 Springfield Waga (karabin właściwy): 14,8 kg Waga (rozstawiony): 47 kg Prędkość wylotowa: 853 m/s Taśma: 250 nab. Szybkostrzelność teoretyczna: 600 strz./min. Zasięg skuteczny: 2800 m M1919A6 .30 Browning Machine Gun Kaliber: .30-06 Springfield Waga (bez trójnogu): 14 kg Taśma: 100/250 nab. Szybkostrzelność: 500 strz./min Prędkość wylotowa: 850 m/s Szybkostrzelność teoretyczna: 500 strz./min. Zasięg skuteczny: 822 m Moździerze: M2 60mm Mortar Kaliber: 60 mm Waga (rozłożony): 19 kg Prędkość wylotowa: 158 m/s Zasięg skuteczny: 1,8 km M1 81mm Mortar Kaliber: 81 mm Waga (rozłożony): 62 kg Prędkość wylotowa: 210 m/s Zasięg skuteczny: 3 km Wyrzutnie przeciwpancerne: M1A1 Bazooka Kaliber: 2.36" Waga (załadowana): 6 kg Prędkość wylotowa: 82 m/s Zasięg skuteczny: 229 m M9A1 Bazooka Kaliber: 2.36" Waga (załadowana): 7,2 kg Prędkość wylotowa: 82 m/s Zasięg skuteczny: 274 m 8. Źródła T/O&E 7-11 "US Army Infantry Divisions 1942-43" John Sayen (wyd. Osprey) "US Army Infantry Divisions 1944-45" John Sayen (wyd. Osprey) https://www.armydivs.com/infantry-divisions Dane w rozdziale 4. wzięte z "Army Battle Casualties and Nonbattle Deaths" Statistical and Accounting Branch, Office of the Adjutant General, 01.06.1953 https://olive-drab.com
    1 punkt
Ten Ranking jest ustawiony na Warszawa/GMT+01:00
×
×
  • Dodaj nową pozycję...