Skocz do zawartości

Rizzet

Szeregowy
  • Liczba zawartości

    981
  • Rejestracja

  • Ostatnia wizyta

  • Wygrane w rankingu

    83

Ostatnia wygrana Rizzet w dniu 7 Listopada 2022

Użytkownicy przyznają Rizzet punkty reputacji!

Reputacja

518 Wyśmienity

O Rizzet

Informacje o profilu

  • Płeć
    Męska
  • Lokacja
    Katowice
  • Imię
    Paweł

Ostatnie wizyty

18 864 wyświetleń profilu
  1. Rizzet

    CO 6 "Recon Attack"

    do

    1. Biorąc pod uwagę, że w opisie misji MM podał rok 2019, użycie HMMWV oraz określenie "zmotoryzowany pluton zwiadu rozpoznawczy US Army" pasują tu w zasadzie dwie różne struktury: a) IBCT Cavalry Squadron Mounted Scout Platoon (wcześniej IBCT Cavalry Squadron Mounted Cavalry Troop) [1] b) IBCT Infantry Battalion Scout Platoon [2] W pierwszym przypadku 24 osoby na 6 pojazdach, w drugim natomiast 21 osób na 8 pojazdach. Różnica między nimi polega na tym, że IBCT Bn Scout Plt działa podpięty pod batalion piechoty [3], zaś IBCT Cav Sqn Mtd Scout Plt - w ramach szwadronu kawalerii [4]. Oprócz tego różnią się przeznaczeniem i możliwościami. Nie będę już się czepiał o to, że nie powinno się atakować samodzielnie takimi siłami ani w sposób zaproponowany przez MM bo wątpię żeby kogoś to specjalnie obchodziło. 2. Najlepszym lekarstwem na te wątpliwości jest uważna lektura definicji słowa pluton (użyję tej ze SJP PWN, ale w zasadzie każda na jaką trafiłem jest praktycznie taka sama, różnią się ewentualnie wartościami sztywno określonych "widełek" liczby zawartych w plutonie pododdziałów, np od 2 do 5, od 2 do 6 itd.): «pododdział w różnych rodzajach wojsk składający się z kilku drużyn, działonów lub załóg wozów bojowych» [5] Rozszyfrujmy teraz wspólnymi siłami słowo "wóz bojowy": «mechaniczny pojazd pancerny, przystosowany do prowadzenia walki» [6] Powyższe oznacza m.in. czołg, bojowy wóz piechoty oraz transporter opancerzony. Do tych ostatnich należy np. Rosomak czy BTR. HMMWV nie jest transporterem opancerzonym tylko wielozadaniowym pojazdem terenowym. Zbierając powyższe fakty: 4 czołgi --> pluton, ponieważ mamy do czynienia z 4 (więcej niż dwie) załogami 3 BMP --> pluton, ponieważ mamy do czynienia z 3 drużynami i 3 załogami (również więcej niż dwie) 1 BMP --> drużyna + załoga (mniej niż po dwie) IBCT Cavalry Mounted Scout Platoon ---> pluton, bo składa się z 2-3 drużyn (więcej niż jedna) IBCT Cavalry Mounted Scout Section --> drużyna, bo nie wydzielamy w ich obrębie dodatkowych załóg (HMMWV w zasadzie pełnią tylko funkcję środka transportu, nie używamy pojęcia załoga). cokolwiek zostało ulepione na slotach do misji --> drużyna (rozumowanie tak jak w punkcie powyżej) Źródła: [1] ATP 3-20.98 "Scout Platoon", grudzień 2019, fig. 1-4, ch. 1-24 [2] ATP 3-20.98 "Scout Platoon", grudzień 2019, fig. 1-6, ch. 1-28 [3] ATP 3-20.98 "Scout Platoon", grudzień 2019, ch. 1-121 [4] ATP 3-20.98 "Scout Platoon", grudzień 2019, ch. 1-114 [5] https://sjp.pwn.pl/slowniki/pluton.html [6] https://sjp.pwn.pl/slowniki/wóz bojowy.html Warto czasami coś wyszukać w googlu zanim się napisze, choćby po to, żeby nie wyjść na agresywnego idiotę. PS to wysłałeś powyżej @Calc jest legitne, ale kawaleria działająca w ramach IBCT od 2013r. używa podanego wyżej podziału na 2-3 drużyny na 6 zamiast 8 pojazdach.
  2. Rizzet

    Uzupełniający MC: Medyk

    do

    @Cyrith prosił o przypomnienie, że szkolenie uzupełniające dotyczy osób, które uzyskały baretkę PO 19. czerwca 2019 (tj. tych, które uczestniczyły w szkoleniu MC:Medyk prowadzonym przez Cyritha przed aktualizacją ACE do wersji 3.13.0). Niemniej jednak zaprasza pozostałe osoby na szkolenie w pełnym formacie które odbędzie się dzień później. <<Zapisy>>
  3. @Zus Krótsza odpowiedź: tak. Dłuższa: nie udało mi się dotrzeć do informacji o dokładnej liczbie przydzielanych zwyczajowo nasadek M7. Nie zaglebialem się jakoś bardzo w ten temat ale wydaje mi się że w miarę dobrym uogólnieniem byłoby stwierdzenie, że każdy assault squad posiadał jedną sztukę. W Afryce Płn. i we Włoszech zamiast tego używano M1903 z nasadką M1 (M7 zaczęto wprowadzać w 1943r. ale bataliony 1szy, 3ci i 4ty dostaly je w większej ilości po Operation Husky - trafiłem jednak na jedna wzmiankę o użyciu Springfielda do miotania granatów nawet podczas walk pod Cisterną na początku 1944r. ). Nie mam dokładnych informacji nt. przydziału granatów ale zakładam ze nie dostawali ich mniej niż grenadierzy w "normalnej" piechocie. Całe info jakie mam na ten temat pochodzi z wywiadów, pamiętników i innych relacji pisemnych wiec ciężko mi stwierdzić jak byłoby w "idealnym" przypadku. Jezeli ktoś byłby w stanie to potwierdzić albo znalazł coś pewniejszego to proszę o kontakt, sam jestem ciekaw.
  4. British Army Commando, 1940-1946r. Struktury przedstawione poniżej oparte są na oficjalnych W.E. z lat 1940-1946. Należy pamiętać że stan osobowy oraz wyposażenie jednostek były regularnie dostosowywane do operacji. Uwaga na niejednoznaczność! Słowo "commando" odnosi się zarówno do nazwy jednostki organizacyjnej jak i określenia osoby w niej służącej. Komandosi 2nd Group/No. 4 Commando biorący udział w nieudanym rajdzie na Dieppe wracają do portu w Newhaven, Sussex, 19. Sierpnia 1942r. (fot. IWM, kol. Royston Colour) 1. Wprowadzenie Rok 1940. W trakcie trwającej ewakuacji Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego na bezpośrednie żądanie premiera Wielkiej Brytanii, Winstona Churchilla rozpoczęto tworzenie jednostek, których głównym zadaniem miało być nękanie niemieckich sił na przybrzeżnych terenach Europy. Istniały dwa zasadnicze powody przemawiające za przeznaczeniem sił i środków na tego typu działania: po pierwsze, nieustanne rajdy linii brzegowej miały zmusić Niemców do obsadzenia oraz utrzymywania w stałej gotowości garnizonów wzdłuż wybrzeży okupowanych państw, po drugie: doniesienia o udanych rajdach miały podtrzymywać ducha walki zepchniętego do defensywy kraju. Taktykę działania (a z czasem również nazwę) formujących się jednostek zaczerpnięto od istniejących w czasie wojen burskich partyzantów wywodzących się spośród holenderskich osadników - Kommandos. Z racji niestandardowej roli, którą miały pełnić nowo utworzone siły zauważono konieczność budowania ich w oparciu o odpowiednio doświadczone oddziały - wygodnym zbiegiem okoliczności istniejące już niezależne kompanie piechoty (podpięte pod dywizje biorące udział w nieudanej kampanii Norweskiej) niedawno wycofano na Wyspy Brytyjskie i latem 1940r. wszystkie dziesięć pozostawało bezczynnych na terenie kraju. Podczas walk w Norwegii żołnierze niezależnych kompanii z powodzeniem pełnili rolę lekkiej, mobilnej piechoty, więc uznano ich za naturalnych kandydatów na przyszłych commandos. Ochotnicy wkrótce rozpoczęli szkolenie mające przygotować ich do nowej roli a pozostałych wcielono do regularnych jednostek. Oprócz tego, równolegle prowadzono rekrutację wśród żołnierzy armii regularnej oraz terytorialnej. Początkowo, do końca 1941r. z powodu niewystarczającej liczby okrętów, które można byłoby wykorzysać do transportu rajdy prowadzono raczej rzadko, choć z dużym powodzeniem. Do najsłynniejszych z tego okresu należą te na Guernsey (Operation Ambassador), Vågsøy (Operation Archery) oraz Lofoty (Operation Claymore). Sytuacja zmieniła się, gdy na stanowisku Dyrektora Operacji Połączonych admirała Rogera Keyesa zastąpił lord Louis Mountbatten. Marines z No. 48 Commando schodzący z plaży Sword w głąb lądu, Normandia, 6. Czerwca 1944r. (fot. -autor nieznany-, kol. Marina Amaral) Rok 1942 przeszedł do historii commandos jako "rok wielkich rajdów" - zdecydowanie najbardziej znanym z nich jest Operation Chariot czyli rajd na francuski port w Saint-Nazaire. Tamtejsza baza morska posiadała największy na świecie suchy dok pozwalający na remontowanie najpotężniejszych okrętów Kriegsmarine, w tym pancernika Tirpitz jak również stanowiła bazę dla 6.- i 7. flotylli U-Bootów. Brytyjczykom udało się zniszczyć suchy dok oraz kilka drugorzędnych celów, ponieśli jednak przy tym ogromne straty: z 622 komandosów i marynarzy biorących udział w operacji tylko 228 wróciło do Wielkiej Brytanii a brytyjska flota straciła niszczyciel HMS Campbelltown (użyty do wyważenia zewnętrznych wrót doku) oraz 14 mniejszych okrętów. Ze strategicznego punktu widzenia operacja była jednak ogromnym sukcesem - pozbawiony zaplecza logistycznego Tirpitz do końca wojny pozostał u wybrzeży Morza Północnego gdzie został zatopiony 12. Listopada 1944r. a suchy dok Saint-Nazaire naprawiono dopiero w 1947r. W międzyczasie, w Listopadzie 1942r. No. 1- i No. 6 Commando wylądowały na plażach Algierii poprzedzając główne siły biorące udział w Operation Torch. Niedługo potem, podczas walk w Tunezji poniosły ogromne straty (~80% stanu osobowego) co zmusiło dowództwo do wycofania ich na dłuższy czas z działań. W roku 1943r. stanowisko Dyrektora Operacji Połączonych objął Robert Laycock. Zmieniająca się na korzyść Aliantów sytuacja w Europejskim Teatrze działań zmusiła GHQ do zrewidowania roli commandos, którzy zaczęli pełnić rolę lekkiej piechoty o możliwościach desantowych. Do końca wojny brali udział w walkach w Europie (Normandia, Włochy, forsowanie Renu) i Azji (Birma, Hong Kong). Po zakończeniu II WŚ rozwiązano wszystkie komanda z wyjątkiem 40- 42- oraz 45 (Royal Marine) Commando funkcjonujących w zmodyfikowanej formie do dzisiaj. 2. Rola komandosów Pierwotnym zadaniem komandosów było przeprowadzanie operacji dywersyjnych oraz rajdów na ważne strategicznie nadmorskie cele. W większości wypadków odbywały się one pod osłoną nocy i wykorzystywały przewagę zaskoczenia oraz zwinność i mobilność małych, lekkich jednostek - rzadko kiedy całość operacji od desantu do zaokrętowania trwała więcej niż 24 godziny. W zależności od sytuacji działania prowadziło od kilkunastu komandosów aż do pełnego komanda. Wraz z postępami Aliantów w Europie oraz Afryce zaszła konieczność zmiany profilu działań komandosów, których zaczęto wykorzystywać w roli lekkiej piechoty szturmowej działającej równolegle do jednostek liniowych. 3. Commando w ramach Special Service Brigade/Group Poniżej przedstawiono ewolucję Special Service na przestrzeni całego swojego istnienia. Poszczególne struktury rozwinięto do poziomu kompanii/komanda. Niższe poziomy organizacji zostały dokładniej opisane w punktach 4. oraz 5. Special Service Brigade (1940) Special Service Brigade (1941) Special Service Group (1943) Special Service Group (1944) 4. Struktury Special Service Company (od 24. Października 1940r. do 5. Marca 1941r.) Commando (od późnego 1940r. do 27. Sierpnia 1943r.) Commando (od 27. Sierpnia 1943r. do 1946r.) 5. Rozpiski Special Service Company (od 24. Października 1940r. do 5. Marca 1941r.) Commando (od późnego 1940r. do 27. Sierpnia 1943r.) Commando (od 27. Sierpnia 1943r. do 1946r.) 6. Wyposażenie Umundurowanie: Battledress, 1940 Pattern ("P40","P42") Wprowadzona w latach '41-'42 tańsza w produkcji wersja munduru Serge Battledress. Mundur polowy z wełnianego twillu, oficjalnie wprowadzony do użytku armii na początku 1939r. Na zestaw składały się bluza i spodnie w musztardowozielonym kolorze oznaczonym jako "khaki drab" oraz bawełniana koszula w kolorze khaki. Dodatkowo, od 1942r. komandosi nosili charakterystyczne, zielone berety. Dwie duże kieszenie na piersiach bluzy, jedna duża kieszeń nad lewym kolanem oraz jedna mała na prawym biodrze. Dodatkowo jedna wewnętrzna kieszeń w bluzie, po lewej stronie. Wszystkie zapinane na guziki. Denison Smock Bawełniana kurtka polowa nakładana na Battledress wprowadzona do użytku w 1942r. wzorowana krojem na niemieckich Knockensack. Zapinana z przodu na zamek błyskawiczny. Posiadała cztery duże kieszenie z przodu: dwie na piersi i dwie na brzuchu. Produkowana w dwóch wariantach: 1st Pattern (od 1942r.) w jaśniejszym kamuflażu oraz 2nd Pattern (od 1944r.) w ciemniejszym kamuflażu. Wersje nieznacznie różniły się krojem jak również stopniem ocieplenia ze względu na przystosowanie do innych warunków klimatycznych. Khaki Drill Uniform ("KD Uniform") Wełniane P37 i P40 nie nadawały się do noszenia w cieplejszych klimatach. Zamiast tego komandosi w Afryce, Birmie i na Bliskim Wschodzie nosili bawełniane szorty oraz koszulę w kolorze khaki. Koszula miała dwie zapinane kieszenie na piersi. W 1943r. koszulę zaczęto zastępować bluzą KD Bush Jacket. Oporządzenie: 1937 Pattern Web Equipment W podstawowej wersji składał się z pasa oporządzeniowego, szelek, plecaka, pokrowca na manierkę, pokrowca na saperkę oraz dwóch uniwersalnych ładownic Basic Pouch mieszczących: dwa 30-nabojowe magazynki do Brena, dziesięć 5-nabojowych klipsów do karabinu, sześć 20-nabojowych magazynków, cztery granaty ręczne lub nasadkowe albo dwa granaty dymne. Późniejsza wersja Mk.3 była o cal głębsza i mogła pomieścić również pięć 32-nabojowych magazynków do Stena. Oficerowie doczepiali do pasa kaburę oraz jeden lub więcej Pistol Ammunition Pouch mieszczące po 12 nabojów do rewolweru. Oprócz tego doczepiano pokrowiec na kompas oraz pokrowiec na lornetkę. W razie potrzeby używano rownież Grenade Carrier mieszczącego dwa granaty ręczne lub Utility Pouch (ta sama funkcja co Basic Pouch ale nieznacznie większa pojemność: trzy magazynki do Brena, dwa 5-nabojowe magazynki do Boys AT Rifle lub 2 pociski moździerzowe). Inny chętnie używany dodatek stanowił bandolier posiadający 5 ładownic, każda mieszcząca dwa 5-nabojowe klipsy do karabinu). Bergen Rucksack Wywodzący się z Norwegii płócienny plecak w kształcie gruszki. Bardzo pojemny i lubiany model przyjęty po wojnie w zmodyfikowanej formie przez armię. Mocowany paskami do metalowego stelażu który usztywniał plecak, można było nosić go jednak również osobno. Helmet, Steel, Mk I/Mk.2 ("Brodie Helmet") Charakterystyczny, stalowy, szeroki hełm wzorowany kształtem na średniowiecznym kapalinie. Wersja Mk.1 wprowadzona została do użytku podczas I Wojny Światowej w 1915r. a w 1938r. wypuszczono Mk.2 z nowym, skórzanym fasunkiem oraz dodanym zapięciem. Hełm dobrze sprawdzałał się w okopach, jednak podczas walk we Francji w 1940r. szybko okazało się, że "Brodie" nie zapewnia należytej ochrony boków głowy. Helmet, Steel, Mk.3/Mk.4 ("Turtle Helmet") Następca Mk.2, opracowany w 1941r. jednak wprowadzono go dopiero trzy lata później. Pierwszy raz użyty podczas lądowania Aliantów w Normandii. Głębszy i cechujący się bardziej obłym kształtem w porównaniu do swojego poprzednika. Pod koniec 1944r. poprawiono mocowanie paska pod brodę a nowej wersji nadano nazwę Helmet, Steel, Mk.4. Cap Comforter "Czapka" z odpowiedno zawijanego, przypominającego szal pasa grubej wełny. Noszona zarówno pod Brodie jak i osobno. Wygodne i zapewniające ciepło rozwiązanie. Komandosi No. 4 Commando pozują do zdjęcia niedługo po lądowaniu na plaży Sword (sektor Queen Red), 6. Czerwca 1944r. (fot. IWM, kol. Royston Colour) Uzbrojenie: Short Magazine Lee-Enfield Mk.3 (SMLE Mk.3) Kaliber: .303 Waga (załadowany): 3,96 kg Magazynek: wewnętrzny, 10 nab. Prędkość wylotowa: 744 m/s Szybkostrzelność praktyczna: 20-30 strz./min. Zasięg skuteczny: 503 m Lee-Enfield No.4 Mk.1 Kaliber: .303 Waga (załadowany): 4,11 kg Magazynek: wewnętrzny, 10 nab. Prędkość wylotowa: 744 m/s Szybkostrzelność praktyczna: 20-30 strz./min. Zasięg skuteczny: 503 m De Lisle Carbine Kaliber: .45 ACP Waga (rozładowany): 3,74 kg Magazynek: pudełkowy, 7/10 nab. Prędkość wylotowa: 250 m/s Szybkostrzelność praktyczna: 20-30 strz./min. Zasięg skuteczny: 185 m Bren Mk.1/Mk.2/Mk.3/Mk.4 Kaliber: .303 Waga (załadowany): 11,25 kg (Mk.1/Mk.2), 9,75 kg (Mk.3/Mk.4) Magazynek: pudełkowy, 30 nab. Szybkostrzelność teoretyczna: 500 strz./min Prędkość wylotowa: 744 m/s Zasięg skuteczny: 550 m Sten Mk.1/Mk.2/Mk.3/Mk.5 Kaliber: 9mm Waga (rozładowany): 2,8-4,3 kg (zależy od modelu) Magazynek: pudełkowy, 32 nab. Szybkostrzelność teoretyczna: 500-600 strz./min Prędkość wylotowa: 365 m/s Zasięg skuteczny: 100 m M1911A1 Colt Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 1,36 kg Magazynek: pudełkowy, 7 nab. Prędkość wylotowa: 253 m/s Zasięg skuteczny: 25 m Boys Anti-tank Rifle Kaliber: .55 Boys Waga (rozładowany): 16 kg Magazynek: pudełkowy, 5 nab. Prędkość wylotowa: 747 m/s (Mk.1), 884 m/s (Mk.2) Szybkostrzelność praktyczna: 10 strz./min. Zasięg skuteczny: 100m (p.p. 23,3mm), 500 m (p.p. 18,8mm) Projector, Infantry, Anti-tank (PIAT) Kaliber: 3.3" Waga (załadowany): 15 kg Prędkość wylotowa: 76 m/s Zasięg skuteczny: 105 m 2-inch Mortar Kaliber: 2" (51 mm) Waga (rozłożony): 4,8 kg Prędkość wylotowa: 154 m/s Zasięg skuteczny: 460 m 3-inch Mortar Kaliber: 3,2" (81 mm) Waga (rozłożony): 52,4 kg Prędkość wylotowa: 200 m/s Zasięg skuteczny: 1,5 km (Mk.1) 2,6 km (Mk.2 LR) 7. Do uzupełnienia jak znajdę chęci: Commando (Middle East) - rozpiska, struktura Commando (Royal Marine) - różnice między Army a RM Commando No. 10 Inter-Allied Commando - powstanie, zadanie Rozpisać dokładniej okres 1943-45 8. Źródła W.E. No. VIII/1931/32B/1 (Special Service Company) W.E. No. VIII/1931/32B/2 (Troop, Commando) W.E. No. VIII/527/1 (Commando) "British Commandos 1940-46" Tim Moreman (wyd. Osprey) "Army Commandos 1940-45" Mike Chappell (wyd. Osprey)
  5. Rizzet

    [IFA3] Sons of Britain

    do

    @canadian no, u
  6. Parachute Battalion, 1942-1949r. Struktury przedstawione poniżej oparte są na oficjalnych W.E. z lat 1942-1949. Należy pamiętać że z powodu niedoborów kadrowych, strat czy ogólnego chaosu nie miały one stuprocentowego przełożenia na rzeczywistą organizację aktywnych w tym czasie jednostek zarówno pod względem stanu osobowego jak i sprzętu. Żołnierze 1st Airborne Division po ewakuacji z Arnhem, 26. Września 1944r. Holandia (fot. IWM, kol. DBColour) 1. Wprowadzenie Będący pod wrażeniem skuteczności niemieckich wojsk powietrznodesantowych podczas inwazji na Belgię i Holandię Winston Churchill wystosował 22. Czerwca 1940r. listowne polecenie do Gen. Hastingsa Ismaya (wówczas zastępcy sekretarza gabinetu wojennego) o przygotowanie na wzór istniejących już zagranicznych odpowiedników "korpusu, odpowiednie przeszkolonego i wyposażonego, liczącego przynajmniej 5,000 żołnierzy". Chcąc zapewnić możliwie najlepszych żołnierzy do sformowania jądra powstającej jednostki zdecydowano się na przekształcenie 21. Listopada 1940r. No. 2 Commando w 11th Special Air Service Battalion składający się z HQ, Parachute Wing oraz Glider Wing (w sumie ok. 450 żołnierzy w ramach dziesięciu plutonów (troops) nie licząc HQ). Jednostka przeszła swój pierwszy chrzest bojowy podczas rajdu na Akwedukt Tragino który odbył się 10. Lutego 1941r. pod nazwą Operation Colossus. Operacja powiodła się kosztem dosyć wysokich strat (1 zabity, 1 ranny, 35 w niewoli). Mimo pomijalnego efektu na włoskie dostawy wody pitnej operacja okazała się cenną lekcją w zakresie planowania i przeprowadzania przyszłych desantów powietrznych i była impulsem do rozszerzenia sił powietrznodesantowych. W celu uzupełnienia strat oraz zapewnienia stałego dopływu rekrutów zdecydowano się na otwarcie formacji na ochotników z Armii. 15. Września 1941r. zmieniono jej nazwę na 1st Parachute Battalion i rozpoczęto przy jego użyciu formowanie 1st Parachute Brigade. Pod koniec Września powstały odpowiednio 2nd- i 3rd Parachute Battalion a w Lipcu 1942r. powołano 2nd Parachute Brigade złożone z 4th-, 5th- oraz 6th Parachute Battalion. Tak gwałtownej ekspansji nie dało się już zasilić wyłącznie ochotnikami. Zdecydowano się więc na przekształcanie już istniejących batalionów piechoty w jednostki powietrznodesantowe (zarówno spadochronowe jak i szybowcowe) jednocześnie wypełniając ochotnikami luki powstałe w wyniku intensywnej selekcji. Formalnie 1st Airborne Division istniała już od końca 1941r. jednak to właśnie w drugiej połowie 1942r. osiągnęła swój faktycnzy rozmiar. Na przełomie lat 1942-1943 1st Parachute Brigade brała aktywny udział w działaniach wojennych w Afryce Północnej. Amerykański spadochroniarz rozmawia z brytyjskimi kolegami nad rzeką Meuse w Ardenach, 25. Grudnia 1944r. Francja (fot. Johnny Sirlande, kol. DBColour) W Kwietniu 1943r. utworzono 6th Airborne Division które miało zostać użyte podczas lądowania w Normandii. W międzyczasie 1st Airborne Division wzięło udział w Inwazji na Sycylię (Operation Ladbroke) oraz Półwysep Apeniński (Operation Slapstick). Latem 1944r. z 1st Airborne Division wydzielono 2nd Parachute Brigade celem wykorzystania jednostek w ramach lądowania w południowej Francji (Operation Rugby). Równolegle do obu brytyjskich dywizji funkcjonowała utworzona na bazie polskiej 2. Brygady Strzelców i dowodzona przez gen. bryg. Stanisława Sosabowskiego 1. Samodzielna Brygada Spadochronowa stworzona z myślą o wsparciu Armii Krajowej i desancie na terytorium kraju. Logistyczna i strategiczna strona pomysłu była bardzo kłopotliwa i ostatecznie w 1944r. zdecydowano się na przeniesienie brygady pod dowództwo brytyjskie. Latem 1944r. brygadę przydzielono razem z brytyjską 1st Airborne Division oraz amerykańskimi 82nd- i 101st Airborne Division do rzutu powietrznodesantowego operacji Market Garden - ryzykownego planu mającego na celu rozdzielenie wojsk niemieckich i otwarcie dla sił aliantów korytarza omijającego Linię Zygfryda poprzez uchwycenie mostów na Renie i okolicznych rzekach w południowej Holandii. Operacja zakończyła się niepowodzeniem oraz poważnymi stratami dla sił aliantów. 1st Airborne Division poniosła straty ok. 8,000 os. a 1. Samodzielna Brygada Spadochronowa ok. 600 os. i aż do końca wojny żadna z jednostek nie wzięła czynnego udziału w walkach. W międzyczasie 2nd Independent Parachute Brigade zakończyła działania na południu Francji i w Październiku 1944r. została zrzucona koło Aten w Grecji celem odcięcia wycofujących się sił niemieckich. Walki trwały aż do Stycznia 1945r. W Grudniu 1944r. 6th Airborne Division została przerzucona do Walonii w Belgii gdzie wzięła udział w bitwie o Ardeny aż do jej końca w Styczniu 1945r. Następnie, 24. Marca 1945r. została użyta razem z amerykańską 17th Airborne Division jako komponent powietrznodesantowy operacji przekroczenia Renu ("Operation Varsity", komponent powietrznodesantowy większej "Operation Plunder"). Po zakończeniu wojny brytyjskie jednostki powietrznodesantowe brały udział w misjach okupacyjnych w Norwegii ("Operation Doomsday"), Palestynie oraz Indonezji. Żołnierze 156th Parachute Battalionn, 4th Parachute Brigade, 1st Airborne Division podczas walk o Oosterbeek, 23. Września 1944r. Holandia (fot., -autor nieznany- kol. Royston Colour) 2. Rola jednostek powietrznodesantowych Brytyjska doktryna zakładała użycie jednostek powietrznodesantowych do realizacji następujących zadań: Zajęcie i utrzymanie kluczowych pozycji przed przybyciem głównej części sił sprzymierzonych. Atak na tyły przeciwnika oraz udzielanie pomocy w wypieraniu przeciwnika. Blokowanie lub opóźnianie przybycia wrogich rezerw poprzez utrzymywanie kluczowych pozycji terenowych. Opóźnianie odwrotu wrogich sił umożliwiając sojusznikom zneutralizowanie lub przechwycenie ich. 3. Parachute Battalion w ramach Airborne Division/Brigade Brytyjskie dywizje powietrznodesantowe były budowane w oparciu o jedną brygadę szybowcową i dwie brygady spadochronowe w ramach których funkcjonowały po trzy bataliony. W czasie wojny funkcjonowały dwie brytyjskie dywizje powietrznodesantowe oraz dwie niezależne brygady spadochronowe. 1st Airborne Division "The Red Devils" (od 01.11.1941r.) - Tunezja, Algieria, Sycylia, Włochy, Holandia, Norwegia Struktura: Division HQ 1st Airlanding Brigade 1st Parachute Brigade 1st Parachute Battalion 2nd Parachute Battalion 3rd Parachute Battalion 2nd Parachute Brigade (od Grudnia 1943r. niezależna brygada powietrzno-desantowa) 4th Parachute Battalion 5th (Scottish) Parachute Battalion 6th (Royal Welch) Parachute Battalion 3rd Parachute Brigade (do 15. Maja 1943r. - potem 6th AbDiv) 7th (Light Infantry) Parachute Battalion 8th (Midlands) Parachute Battalion 9th (Eastern & Home Counties) Parachute Battalion 4th Parachute Brigade 10th Parachute Battalion 11th Parachute Battalion 156th Parachute Battalion Divisional Troops 6th Airborne Division "The Red Devils" (od 23.04.1943r.) - Normandia, Ardeny, Nadrenia, Indonezja, Palestyna Struktura: Division HQ 6th Airlanding Brigade 3rd Parachute Brigade (od 15. Maja 1943r. - wcześniej 1st AbDiv) 7th (Light Infantry) Parachute Battalion (do 11.08.1943r.) 8th (Midlands) Parachute Battalion 9th (Eastern & Home Counties) Parachute Battalion 1st Canadian Parachute Battalion (od 11.08.1943r.) 5th Parachute Brigade 12th (Yorkshire) Parachute Battalion 13th (Lancashire) Parachute Battalion 7th (Light Infantry) Parachute Battalion (od 11.08.1943r.) Divisional troops 1. Samodzielna Brygada Spadochronowa (od 09.10.1941r.) - Holandia Struktura: Kwatera główna 1. Samodzielnej Brygady Spadochronowej 1. Spadochronowy Batalion Strzelców 2. Spadochronowy Batalion Strzelców 3. Spadochronowy Batalion Strzelców Jednostki brygadowe 2nd Independent Parachute Brigade (od 02.12.1943r.) - Włochy, Południowa Francja, Grecja Struktura: Brigade HQ 4th Parachute Battalion 5th (Scottish) Parachute Battalion 6th (Royal Welch) Parachute Battalion Brigade troops Żołnierze 22nd Independent Parachute Company, 6th Airborne Division w pierwszych dniach inwazji w Normandii, Czerwiec 1944r. Francja (fot. Media Drum World, kol. -autor nieznany-) 4. Struktury Tunezja, Algeria, Sycylia, Płw. Apeniński (od 15. Listopada 1942r. do 28. Lutego 1944r.) Francja, Holandia, Belgia, Niemcy, Grecja, Indonezja, Norwegia, Palestyna (od 28. Lutego 1944r. do końca 1949r.) 5. Rozpiski Tunezja, Algeria, Sycylia, Płw. Apeniński (od 15. Listopada 1942r. do 28. Lutego 1944r.) Francja, Holandia, Belgia, Niemcy, Grecja, Indonezja, Norwegia, Palestyna (od 28. Lutego 1944r. do końca 1949r.) 6. Wyposażenie Umundurowanie: Battledress, 1940 Pattern ("P40","P42") Wprowadzona w latach '41-'42 tańsza w produkcji wersja munduru Serge Battledress. Mundur polowy z wełnianego twillu, oficjalnie wprowadzony do użytku armii na początku 1939r. Na zestaw składały się bluza i spodnie w musztardowozielonym kolorze oznaczonym jako "khaki drab" oraz bawełniana koszula w kolorze khaki. Dodatkowo, jednostki powietrznodesantowe nosiły charakterystyczne, czerwone berety. Dwie duże kieszenie na piersiach bluzy, jedna duża kieszeń nad lewym kolanem oraz jedna mała na prawym biodrze. Dodatkowo jedna wewnętrzna kieszeń w bluzie, po lewej stronie. Wszystkie zapinane na guziki. Denison Smock Bawełniana kurtka polowa nakładana na Battledress wprowadzona do użytku w 1942r. wzorowana krojem na niemieckich Knockensack. Zapinana z przodu na zamek błyskawiczny. Posiadała cztery duże kieszenie z przodu: dwie na piersi i dwie na brzuchu. Produkowana w dwóch wariantach: 1st Pattern (od 1942r.) w jaśniejszym kamuflażu oraz 2nd Pattern (od 1944r.) w ciemniejszym kamuflażu. Wersje nieznacznie różniły się krojem jak również stopniem ocieplenia ze względu na przystosowanie do innych warunków klimatycznych. Jacket, Parachutist 1942 Pattern ("Oversmock") Bawełniana, zapinana z przodu na zamek błyskawiczny kurtka noszona na Denison Smock podczas skoku. Pomimo tego, że była przeznaczona tylko jako zewnętrzna osłona między osobistym oporządzeniem a uprzężą spadochronu siadała dwie małe, otwarte kieszenie na biodrach. W większości przypadków wyrzucana od razu po lądowaniu. Żołnierze 'R' Company, 1st Parachute Battalion 1st Airborne Division bronią pozycji pod Arnhem, 17. Września 1944r. Holandia (fot. IWM, kol. DBColours) Oporządzenie: 1937 Pattern Web Equipment W podstawowej wersji składał się z pasa oporządzeniowego, szelek, plecaka, pokrowca na manierkę, pokrowca na saperkę oraz dwóch uniwersalnych ładownic Basic Pouch mieszczących: dwa 30-nabojowe magazynki do Brena, dziesięć 5-nabojowych klipsów do karabinu, sześć 20-nabojowych magazynków, cztery granaty ręczne lub nasadkowe albo dwa granaty dymne. Późniejsza wersja Mk.3 była o cal głębsza i mogła pomieścić również pięć 32-nabojowych magazynków do Stena. Oficerowie doczepiali do pasa kaburę oraz jeden lub więcej Pistol Ammunition Pouch mieszczące po 12 nabojów do rewolweru. Oprócz tego doczepiano pokrowiec na kompas oraz pokrowiec na lornetkę. W razie potrzeby używano rownież Grenade Carrier mieszczącego dwa granaty ręczne lub Utility Pouch (ta sama funkcja co Basic Pouch ale nieznacznie większa pojemność: trzy magazynki do Brena, dwa 5-nabojowe magazynki do Boys AT Rifle lub 2 pociski moździerzowe). Inny chętnie używany dodatek stanowił bandolier posiadający 5 ładownic, każda mieszcząca dwa 5-nabojowe klipsy do karabinu). Paratrooper Helmet Mk.1/Mk.2/Mk.3 Głęboki, stalowy hełm przeznaczony do użytku przez żołnierzy brytyjskich wojsk powietrznodesantowych. Produkowany w czterech wersjach: P (prototypowa) produkowanej od 1941r. i użytej po raz pierwszy podczas rajdu na Bruneval, Mk.1 produkowanej od 1942r. z charakterystycznym skórzanym paskiem pod brodę i obszytą materiałem obręczą pozwalającą odróżnić go od niemieckich M36 i M40, Mk.2 produkowany od jesieni tego samego roku z obręczą stalową zamiast materiałowej oraz Mk.3 który wszedł do użytku w Lutym 1944r. Fotografowie dołączeni do 1st Airborne Division, 28. Września 1944r. Holandia (fot. IWM, kol. DBColour) Uzbrojenie: Short Magazine Lee-Enfield Mk.3 (SMLE Mk.3) Kaliber: .303 Waga (załadowany): 3,96 kg Magazynek: wewnętrzny, 10 nab. Prędkość wylotowa: 744 m/s Szybkostrzelność praktyczna: 20-30 strz./min. Zasięg skuteczny: 503 m Lee-Enfield No.4 Mk.1 Kaliber: .303 Waga (załadowany): 4,11 kg Magazynek: wewnętrzny, 10 nab. Prędkość wylotowa: 744 m/s Szybkostrzelność praktyczna: 20-30 strz./min. Zasięg skuteczny: 503 m Bren Mk.1/Mk.2/Mk.3/Mk.4 Kaliber: .303 Waga (załadowany): 11,25 kg (Mk.1/Mk.2), 9,75 kg (Mk.3/Mk.4) Magazynek: pudełkowy, 30 nab. Szybkostrzelność teoretyczna: 500 strz./min Prędkość wylotowa: 744 m/s Zasięg skuteczny: 550 m Sten Mk.1/Mk.2/Mk.3/Mk.5 Kaliber: 9mm Waga (rozładowany): 2,8-4,3 kg (zależy od modelu) Magazynek: pudełkowy, 32 nab. Szybkostrzelność teoretyczna: 500-600 strz./min Prędkość wylotowa: 365 m/s Zasięg skuteczny: 100 m M1911A1 Colt Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 1,36 kg Magazynek: pudełkowy, 7 nab. Prędkość wylotowa: 253 m/s Zasięg skuteczny: 25 m Boys Anti-tank Rifle Kaliber: .55 Boys Waga (rozładowany): 16 kg Magazynek: pudełkowy, 5 nab. Prędkość wylotowa: 747 m/s (Mk.1), 884 m/s (Mk.2) Szybkostrzelność praktyczna: 10 strz./min. Zasięg skuteczny: 100m (p.p. 23,3mm), 500 m (p.p. 18,8mm) Projector, Infantry, Anti-tank (PIAT) Kaliber: 3.3" Waga (załadowany): 15 kg Prędkość wylotowa: 76 m/s Zasięg skuteczny: 105 m 2-inch Mortar Kaliber: 2" (51 mm) Waga (rozłożony): 4,8 kg Prędkość wylotowa: 154 m/s Zasięg skuteczny: 460 m 3-inch Mortar Kaliber: 3,2" (81 mm) Waga (rozłożony): 52,4 kg Prędkość wylotowa: 200 m/s Zasięg skuteczny: 1,5 km (Mk.1) 2,6 km (Mk.2 LR) 7. Źródła W.E. No. X/127/2 W.E. No. I/241/1 "Airborne: World War II Paratroopers in Combat" (wyd. Osprey Publishing) "For King and Country: British Airborne Uniforms, Insignia and Equipment in World War II" Glenn Harlan (wyd. Schiffer Publishing)
  7. Infantry Battalion, 1938-1945r. Struktury przedstawione poniżej oparte są na oficjalnych W.E. z lat 1938-1945. Należy pamiętać że z powodu niedoborów kadrowych, strat czy ogólnego chaosu nie miały one stuprocentowego przełożenia na rzeczywistą organizację aktywnych w tym czasie jednostek zarówno pod względem stanu osobowego jak i sprzętu. 1. Wprowadzenie Wielka Brytania przystąpiła do wojny 3. Września 1939r. z 27 dywizjami piechoty (w tym 4 zmotoryzowanymi). Czujący się pewnie po zwycięstwie w Wielkiej Wojnie brytyjczycy wprowadzili przez dwadzieścia lat stosunkowo mało zmian w strukturze oraz wyposażeniu swoich sił. Nowości, takie jak Bren Carrier zaczęły pojawiać się dopiero w drugiej połowie lat '30. Wysłane do obrony Francji siły miały istotne braki w wyposażeniu względem tego, co teoretycznie powinne posiadać, oprócz tego część Brytyjskiego Korpusu Ekspedycyjnego składająca się z jednostek Armii Terytorialnej została zmobilizowana na szybko i była w znacznej części niedoświadczona. Kolejnym problemem (wynikającym po części z błędnych założeń opierających się na prowadzeniu wojny pozycyjnej a po części z niedoboru sprzętu) była niewystarczająca ilość środków transportu. Po upadku Francji oraz ewakuacji Korpusu Brytyjskiego w Czerwcu 1940r. uznano, że konieczne jest wprowadzenie udoskonaleń organizacyjnych (stąd uaktualnienia W.E. z 1940- a następnie 1941r.) które dalej zmodyfikowano na potrzeby działań w Afryce i na Bliskim Wschodzie w 1942r. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że zmiany organizacyjne z Kwietnia i Listopada 1942r. nie dotyczyły jednostek w innych teatrach działań i wynikały bardziej ze specyfiki terenu oraz kompozycji działających w nim sił nieprzyjaciela bardzo powszechnie używającego pojazdów opancerzonych niż jakiegokolwiek innego powodu. W 1943r. wprowadzono kolejne poprawki do struktury i wyposażenia batalionu wydzielając jednostki wsparcia z HQ Company i tworząc osobną Support Company oraz powiększając ilość przydzielonych pojazdów i zastępując karabin przeciwpancerny Boys efektywniejszym granatnikiem PIAT (skrót od nazwy Projector, Infantry, Anti-Tank). W ciągu wojny w ramach British Army istniały w sumie 43 dywizje piechoty (nie licząc pięciu tzw. African Divisions) które brały udział w walkach w Europie, Afryce i Azji. Żołnierze 2nd Bn, Royal Ulster Rifles Regt. podczas ewakuacji spod Dunkierki, Czerwiec 1940r. Francja (fot. Getty Images, kol. -autor nieznany-) 2. Jak funkcjonuje Infantry Battalion? Rola Brytyjska doktryna zakładała użycie piechoty do przejmowania oraz obrony kluczowych elementów terenu takich jak wzgórza, miasta czy przeprawy a następnie wykonanie przełamania lub manewrów oskrzydlających przy użyciu innych sił (siły pancerne, kawaleria). Z biegiem wojny wiele konceptów (m.in. główne i pomocnicze natarcie, przewaga ogniowa, tworzenie tymczasowych zespołów szturmowych) zostało zaczerpniętych od armii niemieckiej a następnie, po modyfikacjach wprowadzonych w armii brytyjskiej. W przeciwieństwie do Wehrmachtu czy US Army aż do późnej fazy wojny nie istniał sformalizowany koncept tworzenia zespołów bojowych. Przykładowa Brigade Combat Group składała się z trzech batalionów piechoty, pułku pancernego, szwadronu rozpoznania, trzech baterii artylerii, kompanii wsparcia oraz mniejszych elementów inżynieryjnych, przeciwpancernych i przeciwlotniczych. Na poziomie brygady i wyższym wydzielano pomocnicze (mające na celu zmuszenie przeciwnika do podzielenia sił) oraz główne (mające na celu wykonanie rozsrzygającego uderzenia) natarcie. Atak na poziomie batalionu przebiegał w raczej nieskomplikowany sposób, z rozłożonymi szeroko czterema kompaniami nacierającymi w kierunku wroga przy wsparciu ogniowym moździerzy i Bren Carrierów służących jako mobilne platformy dla broni wsparcia. Czasami przy użyciu jednej kompanii przeprowadzano również natarcie pomocnicze mające na celu zmuszenie przeciwnika do rozdzielenia sił. Na poziomie kompanii i plutonu przemieszczano się w formacji którą dzisiaj określilibyśmy jako travelling overwatch z jednym elementem wysuniętym do przodu. W przypadku nawiązania kontaktu ogniowego dwa pozostałe elementy, niezajęte walką mogły wówczas zająć najkorzystniejsze pozycje do odparcia wroga. Głównymi środkami ogniowymi każdego Rifle Platoon był jeden dwucalowy moździerz (w Platoon HQ) oraz trzy karabiny maszynowe Bren (po jednym na Rifle Section). W Afryce i na Bliskim Wschodzie zdecydowano się na przerzucenie moździerzy na szczebel Company HQ oraz wyposażenie sekcji w granatniki nasadkowe. W porównaniu do swoich zagranicznych odpowiedników brytyjski Infantry Battalion był dużo słabiej przygotowany do prowadzenia obrony. Z uwagi na brak własnych ciężkich karabinów maszynowych bataliony musiały polegać na podpinanych pod nie dedykowanych kompaniach Machine Gun Battalion. Wprowadzony w 1942r. pluton przeciwpancerny znacznie polepszył zdolność batalionu do radzenia sobie z opancerzonymi pojazdami. Stopnie W kolejności od najstarszego do najmłodszego stopniem wraz z polskimi odpowiednikami (z uwzględnieniem jedynie stopni spotykanych na poziomie batalionu): Officers LtCol. Lieutenant-Colonel - podpułkownik Maj. Major - major Cpt. Captain - kapitan Subalterns 1Lt. 1st Lieutenant - porucznik 2Lt. 2nd Lieutenant - podporucznik Other Ranks WO1 Warrant Officer, Class I - st. chorąży szatabowy WO2 Warrant Officer, Class II - st. chorąży WO3 Warrant Officer, Class III* - chorąży SSjt. Staff-Serjeant - st. sierżant Sjt. Serjeant - sierżant LSjt. Lance-Serjeant* - st. kapral Cpl. Corporal - kapral LCpl. Lance-Corporal - st. szeregowy Pte. Private* - szeregowy *Stopień zlikwidowany w 1940r. *Stopień tymczasowy nadawany kapralowi, gdy ten musi objąć stanowisko obsadzane przez sierżanta. *Odpowiednik w Foot Guards Regiment: Guardsman (Gdsm), odpowiednik w Fusiliers Regiment: Fusilier (Fus). Specjalności Poniższa lista zawiera wybrane, najważniejsze specjalności wojskowe w obrębie batalionu. W razie potrzeby mogę ją uzupełnić. Section/Platoon/Company/Battalion Commander - dowódca sekcji/plutonu/kompanii/batalionu Section/Company/Battalion Second-in-Command - zastępca dowódcy sekcji/plutonu/kompanii/batalionu Adjutant - adiutant Intelligence Officer - oficer ds. rozpoznania Transport Officer - oficer ds. transportu Quartermaster - kwatermistrz Regimental/Company Serjeant-Major - szef batalionu/kompanii Platoon Serjeant - szef plutonu, zastępca dowódcy plutonu Quartermaster-Serjeant - podoficer ds. zaopatrzenia Rangetaker - operator dalmierza Motor Vehicle/Gun Fitter - konserwator pojazdów/broni Batman - ordynans Orderly - goniec Clerk - kancelista Żołnierze 8th Bn, Durham Light Infantry Regt. podczas drugiej bitwy pod El Alamein, Październik 1942r. Egipt (fot. IWM E184475 , kol. R. Candeias) 3. Dowodzenie, komunikacja Dowodzenie Zarządzanie wszystkimi sferami funkcjonowania liczącego nawet 800 osób batalionu to zadanie, które przerosłoby pojedynczą osobę. Konieczne jest zatem utworzenie ciała decyzyjnego które odciąży dowódcę tak, aby ten mógł skupić się na formułowaniu planu taktycznego oraz podejmowaniu kluczowych dla jednostki decyzji. British Army korzystała z systemu sięgającego połowy XIX wieku w ramach którego sztab dzielił się na trzy piony: G - ogólny, odpowiedzialny za operacje, wywiad i szkolenie A - administracyjny, odpowiedzialny za zarządzanie zasobami ludzkimi Q - zaopatrzeniowy, odpowiedzialny za logistykę Prawdziwy, wieloosobowy sztab zaczynał się od szczebla brygady. W ramach batalionu poszczególnymi zadaniami zajmowały się osoby przydzielone do: G - Intelligence Section w Battalion HQ A - adiutant i kanceliści w Battalion HQ Q - Administrative Platoon W warunkach bojowych sztab kompanii dzielił się na wysunięte stanowisko dowodzenia (ang. Forward Command Post, Forward CP) oraz tylne stanowisko dowodzenia (ang. Rear Command Post, Rear CP). FCP tworzyli: Company Commander, Serjeant Major, kierowca i goniec. RCP zarządzane przez zastępcę dowódcy kompanii znajdowało się z dala od linii frontu i zawierało resztę sztabu kompanii. Komunikacja Na szczeblu batalionu korzystano z czterech różnych sposobów komunikacji pośredniej: komunikacja telefoniczna/telegraficzna komunikacja radiowa komunikacja z wykorzystaniem gońców komunikacja wizualna z wykorzystaniem flag, gestów i latarek Preferowano używanie telefonów polowych ze względu na ich niezawodność (dopóki, np. na skutek ostrzału artyleryjskiego nie uległ uszkodzeniu drut transmisyjny). Niestety, połączenie stanowisk dowodzenia poszczególnych kompanii z dowództwem batalionu wymagało czasu i niebezpiecznie było je przeprowadzać w warunkach bojowych. Element łączności wyższego szczebla odpowiadał za ustanowienie komunikacji z elementami niższego szczebla: w myśl tej zasady Brigade Signal Platoon przeciągał drut telefoniczny do trzech Battalion CP, Battalion Signal Platoon - do Company CP itd. Jednym z zadań członków Signal Platoon była (kiedy jego obsada skończyła już rozkładać drut transmisyjny) obsługa 6-liniowej łącznicy Swtichboard, Universal Call, 6-line oraz telefonów polowych Field Telephone, B Mk V. W zależności od potrzeb korzystano z komunikacji telefonicznej lub telegraficznej z użyciem alfabetu Morse'a. W okolicach roku 1943 wymieniono łącznice 6-liniowe na 10-liniowe. W późniejszych latach wprowadzono również dwa nowe modele telefonów polowych: Field Telephone, L Mk I lżejszy ale nieposiadający funkcji nadawania alfabetem Morse'a oraz Field Telephone, H Mk III który nie potrzebował zewnętrznego źródła zasilania. Singal platoon miał na wyposażeniu dwie łącznice oraz (w zależności od okresu) 8-20 telefonów polowych. Generalnie w pierwszej kolejności zapewniano komunikację między Battalion HQ a CP poszczególnych kompani oraz Mortar Platoon. Jeżeli z jakiegoś powodu niemożliwa była komunikacja telefoniczna korzystano z łączności radiowej lub wysyłano gońca (jeżeli dany element nie posiadał dedykowanego gońca to tymczasowo wyznaczano kogoś do tej roli). Na wyposażeniu piechoty w British Army znajdowały się tylko dwa zestawy radiowe: Wireless Set No. 18 (od połowy 1941r.) - pierwsze wprowadzone na użytek armii przenośne radio. Komunikaty można było nadawać Morsem lub w trybie głosowym. Występowało w dwóch wariantach: No. 18 Set, Ground Station oraz No. 18 Set, Carrier Station. Pierwsza wersja to obsługiwane przez dwie osoby radio plecakowe a druga - montowane na pojeździe i obsługiwana przez jedną osobę. No. 18 służyły do komunikacji na szczeblu batalionu. Przydzielano po dwóch radiooperatorów z jednym radiem plecakowym do Battalion HQ, Support Company HQ (do 1943r. Headquarters Company HQ) oraz do każdego z czterech Rifle Company HQ. Dodatkowo, w batalionie znajdowały się trzy radia pojazdowe (każde obsługiwane przez jednego radiooperatora), odpowiednio w Battalion HQ, Carrier Platoon oraz Mortar Platoon oraz czwarte, zapasowe w Signal Platoon. Wireless Set No. 38 (od 1942r.) - druga, mniejsza radiostacja plecakowa wprowadzana z myślą o użytkowniku spoza Royal Corps of Signals. Radio "krążyło" między członkami plutonu w zależności od sytuacji: mógł je dostać np. dowódca patrolu, dowódca punktu obserwacyjnego itd. Ich ilość na jednostkę potrafiła różnić się nawet w obrębie jednej Infantry Brigade. Pierwotnie przydzielano 33 sztuki na batalion: 7 do Mortar Platoon (po jednym na każdą obsadę moździerza trzycalowego oraz jeden dla Platoon HQ), po 6 dla Carrier Platoon (dwa w Platoon HQ i po jednym na Carrier Section) oraz po 4 na każdą Rifle Company (po jednym dla Company HQ i każdego z trzech Rifle Platoon) oraz 4 w zapasie Signal Platoon. W okoliach wiosny 1943r. ograniczono ilość No. 38 do dyspozycji Rifle Company do 2 sztuk (1 w Company HQ i 1 do rozdysponowania wedle potrzeby, np. przy prowadzącym plutonie lub dla dowódcy patrolu) twierdząc, że plecakowe radia znajdujące się zwykle przy dowódcach plutonów ułatwiają ich identyfikację przez wroga i wystawiają ich na niebezpieczeństwo. W wyjątkowych przypadkach korzystano z sygnałów wizualnych (w zależności od pory dnia i warunków atmosferycznych korzystano z różnych metod). W obrębie plutonów i drużyn całkowicie wystarczyła komunikacja bezpośrednia werbalna i z użyciem gestów. W razie potrzeby dowódcy wyznaczali tymczasowych gońców. 4. Struktury Brytyjskie dywizje piechoty posiadały trzy Infantry Brigade, każda złożona z trzech Brigade HQ oraz Infantry Battalion. Wczesnowojenna (od 6. Kwietnia 1938r. do 4. Kwietnia 1942r.) Afryka, Bliski Wschód (od 4. Kwietnia 1942r. do 30. Kwietnia 1943r.) Późnowojenna (od 30. Kwietnia 1943r. do końca wojny) 5. Rozpiski Linia Zygfryda (od 6. Kwietnia 1938r. do 10. Kwietnia 1940r.) Francja, Norwegia, Egipt, Libia (od 10. Kwietnia 1940r. do 4. Czerwca 1941r.) Irak, Liban, Syria, Libia, Etiopia, Egipt, Birma (od 4. Czerwca 1941r. do 4. Kwietnia 1942r.) Etiopia, Egipt (od 4. Kwietnia 1942r. do 30. Listopada 1942r.) Egipt, Maroko, Algieria, Tunezja (od 30. Listopada 1942r. do 30. Kwietnia 1943r.) Włochy (Sycylia, Płw. Apeniński) (od 30. Kwietnia 1943r. do 12. Listopada 1944r.) Europa, Włochy, Birma, Malezja (od 12. Listopada 1944r. do końca wojny) 6. Wyposażenie Umundurowanie: Battledress, Serge ("1937 Pattern","P37") Mundur polowy z wełnianego twillu, oficjalnie wprowadzony do użytku armii na początku 1939r. Na zestaw składały się bluza, spodnie, i furażerka w musztardowozielonym kolorze oznaczonym jako "khaki drab" oraz bawełniana koszula w kolorze khaki. Dwie duże kieszenie na piersiach bluzy, jedna duża kieszeń nad lewym kolanem oraz jedna mała na prawym biodrze. Wszystkie zapinane na guziki. Z racji użytego materiału świetnie sprawdzał się w klimacie umiarkowanym. Battledress, 1940 Pattern ("P40","P42") Wprowadzona w latach '41-'42 tańsza w produkcji wersja munduru Serge Battledress. Mosiężne guziki zastąpiono plastikowym oraz dokonano lekkich zmian w kroju celem zaoszczędzenia materiału. Najłatwiej odróżnić ją od P37 po guzikach. W przeciwieństwie do swojego poprzednika zapięcia P40 są odkryte a nie schowane. Dodatkowo pojawiła się jedna wewnętrzna kieszeń w bluzie, po lewej stronie. Khaki Drill Uniform ("KD Uniform") Wełniane P37 i P40 nie nadawały się do noszenia w cieplejszych klimatach. Zamiast tego żołnierze w Afryce, Birmie, Malezji i na Bliskim Wschodzie nosili bawełniane szorty oraz koszulę w kolorze khaki. Koszula miała dwie zapinane kieszenie na piersi. W 1943r. koszulę zaczęto zastępować bluzą KD Bush Jacket. Oporządzenie: 1937 Pattern Web Equipment W podstawowej wersji składał się z pasa oporządzeniowego, szelek, plecaka, pokrowca na manierkę, pokrowca na saperkę oraz dwóch uniwersalnych ładownic Basic Pouch mieszczących: dwa 30-nabojowe magazynki do Brena, dziesięć 5-nabojowych klipsów do SMLE Mk.3, sześć 20-nabojowych magazynków do M1928 Thompson, cztery granaty ręczne lub nasadkowe albo dwa granaty dymne. Późniejsza wersja Mk.3 była o cal głębsza i mogła pomieścić również pięć 32-nabojowych magazynków do Stena. Oficerowie doczepiali do pasa kaburę oraz jeden lub więcej Pistol Ammunition Pouch mieszczące po 12 nabojów do rewolweru. Oprócz tego doczepiano pokrowiec na kompas oraz pokrowiec na lornetkę. W razie potrzeby używano rownież Grenade Carrier mieszczącego dwa granaty ręczne lub Utility Pouch (ta sama funkcja co Basic Pouch ale nieznacznie większa pojemność: trzy magazynki do Brena, dwa 5-nabojowe magazynki do Boys AT Rifle lub 2 pociski moździerzowe). Inny chętnie używany dodatek stanowił bandolier posiadający 5 ładownic, każda mieszcząca dwa 5-nabojowe klipsy do SMLE Mk.3). Helmet, Steel, Mk I/Mk.2 ("Brodie Helmet") Charakterystyczny, stalowy, szeroki hełm wzorowany kształtem na średniowiecznym kapalinie. Wersja Mk.1 wprowadzona została do użytku podczas I Wojny Światowej w 1915r. a w 1938r. wypuszczono Mk.2 z nowym, skórzanym fasunkiem oraz dodanym zapięciem. Hełm dobrze sprawdzałał się w okopach, jednak podczas walk we Francji w 1940r. szybko okazało się, że "Brodie" nie zapewnia należytej ochrony boków głowy. Helmet, Steel, Mk.3/Mk.4 ("Turtle Helmet") Następca Mk.2, opracowany w 1941r. jednak wprowadzono go dopiero trzy lata później. Pierwszy raz użyty podczas lądowania Aliantów w Normandii. Głębszy i cechujący się bardziej obłym kształtem w porównaniu do swojego poprzednika. Pod koniec 1944r. poprawiono mocowanie paska pod brodę a nowej wersji nadano nazwę Helmet, Steel, Mk.4. Bren Gunner 1st Gordon Highlanders obserwuje teren podczas walk o Nieuwkuik, 6. Listopada 1944r. Holandia (fot. IWM E11751) Uzbrojenie: Short Magazine Lee-Enfield Mk.3 (SMLE Mk.3) Kaliber: .303 Waga (załadowany): 3,96 kg Magazynek: wewnętrzny, 10 nab. Prędkość wylotowa: 744 m/s Szybkostrzelność praktyczna: 20-30 strz./min. Zasięg skuteczny: 503 m Lee-Enfield No.4 Mk.1 Kaliber: .303 Waga (załadowany): 4,11 kg Magazynek: wewnętrzny, 10 nab. Prędkość wylotowa: 744 m/s Szybkostrzelność praktyczna: 20-30 strz./min. Zasięg skuteczny: 503 m Bren Mk.1/Mk.2/Mk.3/Mk.4 Kaliber: .303 Waga (załadowany): 11,25 kg (Mk.1/Mk.2), 9,75 kg (Mk.3/Mk.4) Magazynek: pudełkowy, 30 nab. Szybkostrzelność teoretyczna: 500 strz./min Prędkość wylotowa: 744 m/s Zasięg skuteczny: 550 m M1928 Thompson Kaliber: .45 ACP Waga (rozładowany): 4,9 kg Magazynek: pudełkowy, 20 nab. lub bębnowy 50/100 nab. Szybkostrzelność teoretyczna: 700 strz./min Prędkość wylotowa: 285 m/s Zasięg skuteczny: 200 m Sten Mk.1/Mk.2/Mk.3/Mk.5 Kaliber: 9mm Waga (rozładowany): 2,8-4,3 kg (zależy od modelu) Magazynek: pudełkowy, 32 nab. Szybkostrzelność teoretyczna: 500-600 strz./min Prędkość wylotowa: 365 m/s Zasięg skuteczny: 100 m Enfield No.2 Kaliber: .380 Waga (rozładowany): 765 g Magazynek: bęben nabojowy, 6 nab. Prędkość wylotowa: 189 m/s Zasięg skuteczny: 13,7 m Webley Mk.4 Kaliber: .455 Waga (rozładowany): 1,1 kg Magazynek: bęben nabojowy, 6 nab. Prędkość wylotowa: 190 m/s Zasięg skuteczny: 45,7 m Boys Anti-tank Rifle Kaliber: .55 Boys Waga (rozładowany): 16 kg Magazynek: pudełkowy, 5 nab. Prędkość wylotowa: 747 m/s (Mk.1), 884 m/s (Mk.2) Szybkostrzelność praktyczna: 10 strz./min. Zasięg skuteczny: 100m (p.p. 23,3mm), 500 m (p.p. 18,8mm) Projector, Infantry, Anti-tank (PIAT) Kaliber: 3.3" Waga (załadowany): 15 kg Prędkość wylotowa: 76 m/s Zasięg skuteczny: 105 m 2-inch Mortar Kaliber: 2" (51 mm) Waga (rozłożony): 4,8 kg Prędkość wylotowa: 154 m/s Zasięg skuteczny: 460 m 3-inch Mortar Kaliber: 3,2" (81 mm) Waga (rozłożony): 52,4 kg Prędkość wylotowa: 200 m/s Zasięg skuteczny: 1,5 km (Mk.1) 2,6 km (Mk.2 LR) 7. Źródła W.E. No. II/1931/12B/3 W.E. No. II/1931/12F/1 W.E. No. II/1931/12F/2 W.E. No. VI/587/1 W.E. No. VI/587/2 W.E. No. II/233/2 W.E. No. II/233/3 "The British Army 1939-45" Martin J. Brayley (wyd. Osprey) http://www.bayonetstrength.uk/index.htm (świetna strona poświęcona organizacji różnych armii z okresu 2WŚ) http://josephs-militaria-and-homefront-collection.co.uk/PAGE45.HTML (o 1937 Webbing) http://www.vmarsmanuals.co.uk/archive/65_WS18_Working_Instructions.pdf (o zestawach radiowych No.18 i No.38)
  8. Infantry Battalion, 1942-1945r. Struktury przedstawione poniżej oparte są na oficjalnych T/O&E z lat 1942-1944. Należy pamiętać że z powodu niedoborów kadrowych, strat czy ogólnego chaosu nie miały one stuprocentowego przełożenia na rzeczywistą organizację aktywnych w tym czasie jednostek zarówno pod względem stanu osobowego jak i sprzętu. Amerykańscy żołnierze podczas ofensywy w Ardenach, Styczeń 1945r. Belgia (fot. -US Army Signals Corps #270811-, kol. Jecinci Colorizations) 1. Wprowadzenie Armia Stanów Zjednoczonych po raz pierwszy powołała stałe dywizje piechoty w 1914r. Nawet jak na ówczesne standardy były one bardzo duże- z "dodatkami" liczyły na papierze nawet 31.000 osób. Tak zwana "prostokątna" dywizja piechoty składała się m.in. z dwóch brygad po dwa pułki piechoty. O ile w realiach wojny pozycyjnej dało się jeszcze zarządzać rozrośniętą do tego stopnia jednostką to jakiekolwiek sprawne manewrowanie siłami przy jednoczesnym braku adekwatnych struktur dowódczych graniczyło z niemożliwością. Idąc za przykładem francuskich i niemieckich odpowiedników odchudzono dywizję likwidując brygady piechoty i usuwając jeden z czterech pułków piechoty tworząc tzw. "trójkątną" strukturę dywizji. Oprócz tego wprowadzono dużo zmian w wewnętrznych strukturach elementów wchodzących w skład dywizji, znacząco je "odchudzając". Pomysł wypróbowano najpierw w latach '30 na 2nd Infantry Division a po pozytywnej ocenie rezultatów przeniesiono do pozostałych dywizji (w przypadku Gwardii Narodowej zmiana nastąpiła dopiero pod koniec roku 1941). Na pół roku przed atakiem na Pearl Harbor amerykańskie dywizje piechoty liczyły ok. 16.000 osób. 1. Września 1939r. US Army posiadała trzy (odpowiednio 1st- 2nd- i 3rd Infantry Division) aktywne dywizje piechoty na kontynencie oraz dwie (Philipine- oraz Hawaiian Division) przeznaczone do obrony terytoriów na Pacyfiku. Co prawda Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny dopiero dwa lata później, jednak już w Listopadzie 1939r. rozpoczęto mobilizację na wypadek, gdyby zaistaniała konieczność obrony granic lub interesów państwa. W związku z ograniczonym przez ustawy o neutralności budżetem zdecydowano się jedynie na powołanie kilku dodatkowych pułków piechoty oraz - łącząc je z trzema naddatkowymi pułkami ze straszych, "prostokątnych" dywizji - stworzenie pięciu (4.-9.) nowych dywizji, które były gotowe do walki już jesienią 1940r. Niedługo potem rozdzielono Hawaiian Division na dwie części, które po uzupełnieniu stanu osobowego stworzyły 24th- oraz 25th Infantry Division. Latem 1940r. Kongres przyjął ustawę o znacznym zwiększeniu budżetu US Army, w dużej mierze w związku z upadkiem Francji oraz zagrożeniem ze strony III Rzeszy. Pod koniec roku decydowano się na mobilizację 18 dywizji Gwardii Narodowej oraz podłączenie ich pod armię. W dniu ataku na Pearl Harbor, 7. Grudnia 1941r. US Army posiadała 30 (uwzględniając 82nd Airborne- oraz Philipine Division) czynnych dywizji piechoty. Do końca wojny ta liczba zwiększyła się do 73. W ciągu całej II Wojny Światowej US Army walczyła w sumie na pięciu różnych kontynentach (uwzględniając obronę Wysp Aleuckich na Alasce) w trzech głównych teatrach działań: na Pacyfiku (PTO), w Europie (ETO) oraz w rejonie Morza Śródziemnego (MTO) jednocześnie prowadząc operacje na Dalekim Wschodzie w ramach CBITO (China, Burma and India Theatre of Operations). Struktura batalionu piechoty nie uległa większym zmianom przez całą wojnę. Uproszczono strukturę plutonu przeciwpancernego z dwóch sekcji po dwie drużyny na trzy drużyny przynależące bezpośrednio pod dowództwo plutonu. Oprócz tego obcięto tyle personelu niebiorącego bezpośredniego udziału w walce (np. kucharz polowy, ordynans) ile tylko się dało. W efekcie teoretyczny stan osobowy batalionu zmniejszył się z 916 do 871 osób bez pogarszania jego zdolności bojowej. W celu zwiększenia zakresu kompetencji dowódców drużyn zmieniono ich rangę z Sgt. (Sergeant) na SSgt. (Staff Sergeant) a ich zastępców z Cpl. (Corporal) na Sgt. (Sergeant). Spowodowało to, że platoon sergeant potrzebował nowej, wyższej rangi, aby nadal przewyższać stopniem dowódcę drużyny: tak powstała ranga TSgt (Technical Sergeant). Niewątpliwie największe zmiany w ramach batalionu piechoty w latach 1942-44 zaszły w sferze wyposażenia. Pojawienie się granatników M7 zlikwidowało konieczność używania przestarzałych karabinów M1903 Springfield. W przeciwieństwie do swojej poprzedniczki wyrzutnia rakiet M1A1 Bazooka sprawdzała się znacznie lepiej i na stałe weszła w znacznych ilościach na wyposażenie piechoty. Wraz z usunięciem etatowych kierowców zniknęła znaczna ilość M1918A2 BAR która w praktyce została przesunięta do drużyn (już podczas działań w Afryce Północnej odkryto, że drużyny są w stanie skutecznie wykorzystywać więcej niż jedną sztukę). M1919A4 Browning w wersji z ciężką lufą zastąpił wysłużony karabin maszynowy M1917 a rolę M1919A4 w sekcji LKM przejął lżejszy i poręczniejszy M1919A6. Amerykańscy żołnierze w przejętym niemieckim gnieździe KM, Październik 1944r. Las Hürtgen (fot. -autor nieznany-, kol. William Cramer) 2. Rola Amerykańska doktryna zakładała użycie piechoty do przejmowania oraz obrony kluczowych elementów terenu takich jak wzgórza, miasta czy przeprawy a następnie wykonanie przełamania lub manewrów oskrzydlających przy użyciu innych sił (siły pancerne, piechota zmechanizowana, kawaleria). Duży nacisk kładziono na wykorzystanie doskonale rozwiniętego przemysłu: stąd do transportu zaopatrzenia używano pojazdów silnikowych zamiast konnych zaprzęgów w przeciwieństwie do swoich Europejskich odpowiedników czy na przykład duże ilości "zapasowego sprzętu" do wykorzystania przez jednostki w razie potrzeby (takiego jak dodatkowe karabiny maszynowe czy wyrzutnie rakiet). Zarówno podczas ataku jak i obrony wykorzystywano ideę sił połączonych. Kiedy tylko było to możliwe w walce siłom lądowym przewagę taktyczną zapewniało lotnictwo oraz marynarka. Każde natarcie poprzedzone było intensywnym ostrzałem artyleryjskim. Na poziomie pułku czy dywizji wydzielano pomocnicze (mające na celu zmuszenie przeciwnika do podzielenia sił) oraz główne (mające na celu wykonanie rozsrzygającego uderzenia) natarcie. Podczas ataku na poziomie batalionu i niższym korzystano głównie z zasady "dwa z przodu, jeden z tyłu" gdzie dwa elementy brały udział w czynnej walce a jeden zostawiano w rezerwie (celem uzupełnienia luki lub wykonania oskrzydlenia). Powyższe założenia sprawdzały się w praktyce na tyle dobrze, że przez całą wojnę nie ulegały żadnym większym zmianom. Żołnierze 92nd Infantry Division ścigają wycofujące się w kierunku Alp niemieckie siły, 14-15. Kwiecień 1945r. Nizina Padańska (fot. Media Drum World, kol. Jared Enos) 3. Dowodzenie, komunikacja System organizacji pracy sztabu używany podczas II Wojny Światowej przez Stany Zjednoczone został zaczerpnięty z utworzonego po wojnie francusko-pruskiej modelu francuskiego opartego na trzech oddziałach odpowiedzialnych za różne kwestie. W trakcie I Wojny Światowej gen. John Pershing zaadaptował model na użytek Amerykańskiego Korpusu Ekspedycyjnego rozszerzając go do pięciu oddziałów. Niedługo potem stał się on standardem w całej Armii Stanów Zjednoczonych. Obecnie, z pewnymi poprawkami stanowi fundament systemu używanego przez siły NATO. Podstawowa koncepcja jest stosunkowo prosta - zamiast pozostawiać wszystkie kwestie organizacyjne w gestii dowódcy danej jednostki dzieli się je na kilka różnych grup, następnie przydziela się odpowiedzialność za każdą z nich grupie osób a nad całością tak powstałych komórek czuwa szef sztabu podlegający bezpośrednio dowódcy. Zalety? Najbardziej oczywista jest taka, że odciążony w ten sposób dowódca może skupić całą swoją uwagę na organizacji działań bojowych oraz podejmowaniu kluczowych dla funkcjonowania jednostki decyzji. Druga, równie ważna - jeżeli obowiązki są podzielone na odpowiednio wąskie kategorie to ze sprawnym ich realizowaniem poradzi sobie nawet mniej doświadczony oficer. Wady? Prowadzi to do rozrastania się struktur dowodzenia i zapewnienia odpowiednich mechanizmów wymiany informacji między poszczególnymi komórkami a szefem sztabu. Poszczególne wydziały były oznaczone cyframi w zależności od realizowanych zadań. Dodatkowo, wydziały na poziomie dywizji lub wyższym oznaczano przedrostkiem G- a na poziomie między brygadą a batalionem przedrostkiem S-. Istniały następujące wydziały: G-1/S-1 (Administracyjny) - kwestie administracyjne, ewidencja uzbrojenia i sprzętu, utrzymywanie dyscypliny i morale G-2/S-2 (Wywiadowczy) - gromadzenie, przetwarzanie, wytwarzanie i dystrybucja danych wywiadowczych G-3/S-3 (Operacyjny) - planowanie i nadzorowywanie operacji, tworzenie i archiwizowanie meldunków i komunikatów G-4/S-4 (Logistyczny) - organizacja i zarządzanie zapleczem logistycznym G-5/S-5 (Szkoleniowy) - planowanie i nadzorowywanie szkoleń w podległych jednostkach (na początku wojny wchłonięty przez wydział operacyjny) Na poziomie batalionu funkcjonował dedykowany oficer wywiadu (S-2) podczas gdy kwestiami operacyjnymi (S-3) zarządzał oficer wykonawczy batalionu (Bn Executive Officer) z racji tego, że większość jego obowiązków realizowana była przez kancelistów w dowództwie batalionu i kompanii lub przez wydział administracyjny pułku. Wydziałem administracyjnym (S-1) zajmował się dowódca kompanii dowodzenia. Infantry Battalion nie posiadał swojego oficera logistycznego - jego obowiązkami zajmował się pułkowy S-4. W warunkach bojowych sztab kompanii dzielił się na wysunięte stanowisko dowodzenia (ang. Forward Command Post, Forward CP) oraz tylne stanowisko dowodzenia (ang. Rear Command Post, Rear CP). FCP tworzyli: Company Commander, First Sergeant, Communication Sergeant (tylko Rifle Company) oraz gońcy. RCP zarządzane przez zastępcę dowódcy kompanii znajdowało się z dala od linii frontu i zawierało resztę sztabu kompanii. Żołnierz korzystający z radiostacji SCR-300, Kwiecień 1945r. przedmieścia Kolonii (fot. -autor nieznany-) Na szczeblu batalionu korzystano z czterech różnych sposobów komunikacji pośredniej: komunikacja telefoniczna/telegraficzna komunikacja radiowa komunikacja z wykorzystaniem gońców komunikacja wizualna z wykorzystaniem flag, gestów i latarek Preferowano używanie telefonów polowych ze względu na ich niezawodność (dopóki, np. na skutek ostrzału artyleryjskiego nie uległ uszkodzeniu drut transmisyjny). Niestety, połączenie stanowisk dowodzenia poszczególnych kompanii z dowództwem batalionu wymagało czasu i niebezpiecznie było je przeprowadzać w warunkach bojowych. Element łączności wyższego szczebla odpowiadał za ustanowienie komunikacji z elementami niższego szczebla: w myśl tej zasady Regimental Comm Platoon przeciągał drut telefoniczny do trzech Battalion CP, Battalion Comm Platoon - do Company CP itd. Jeżeliby porównać Battalion HQ do mózgu jednostki to Wire Section oraz działające równolegle do niego Message Center były jego układem nerwowym. Message Center było odpowiedzialne za zapisywanie, kodowanie oraz archiwizowanie przychodzących i wychodzących przez gońców lub telegram wiadomości natomiast Wire Section (kiedy jego obsada skończyła już rozkładać drut transmisyjny) zajmowało się obsługiwaniem 6-liniowej łącznicy BD-71 (na poziomie pułku używano 12-liniowej BD-72) oraz telefonów polowych EE-8. W zależności od potrzeb korzystano z komunikacji telefonicznej lub telegraficznej z użyciem alfabetu Morse'a. Jeżeli z jakiegoś powodu niemożliwa była komunikacja telefoniczna korzystano z łączności radiowej lub wysyłano gońca. Na szczeblu batalionu piechoty US Army funkcjonowały w zasadzie tylko 4 modele radiostacji: SCR-300 Walkie-Talkie (od Sierpnia 1943r. - pierwsze użycie w warunkach bojowych: Nowa Georgia) - pierwsze wprowadzone do ogólnego użytku armii radio plecakowe wykorzystujące modulację częstotliwości (FM) która pozwoliła na uzyskanie lepszej jakości transmisji oraz większego zasięgu. Battalion Communications Platoon miał 2 sztuki, pozostałe przydzielano po 1 do Rifle- i Weapons Company (zwykle obsługiwał je Communication Sergeant lub przydzielony do niego w tym celu asystent). W razie potrzeby radiooperatorzy z Radio Section byli przydzielani do poszczególnych kompanii. Ze względu na zastosowany inny rodzaj modulacji SCR-300 nie mogło łączyć się z żadnymi radiostacjami AM. SCR-536 Handy-Talkie (od 1941r. - pierwsze użycie w warunkach bojowych: Guadalcanal) - pierwsza wykorzystywana w armii przenośna osobista radiostacja wykorzystująca modulację amplitudy (AM). Po 6 sztuk na Rifle Company: po 1 na Rifle Platoon, 2 dla Weapons Platoon i 1 dla Company CP. Analogicznie dla Weapons Company: po 2 na Heavy Machine Gun Platoon, 1 dla Mortar Platoon i 1 dla Company CP. Radio "krążyło" między członkami plutonu w zależności od sytuacji: mógł je dostać np. dowódca patrolu, dowódca punktu obserwacyjnego, Platoon Guide itd. Przestrojenie radia na inną częstotliwość wymagało specjalistycznej wiedzy, więc w praktyce korzystano z nich wyłącznie do komunikacji wewnątrz kompanii. Oferowały słabą jakość transmisji oraz wymagały regularnej konserwacji w związku z czym przez większość wojny podchodzono do nich raczej jako do pomocniczego niż głównego środka komunikacji. Do komunikacji zewnętrznej korzystano z SCR-300. SCR-284 - (od Listopada 1942r. - pierwsze użycie w warunkach bojowych: lądowanie Aliantów w Afryce) - radiostacja AM przeznaczona do komunikacji na poziomie pułku i wyżej. Zwykle umieszczana w CP lub montowana na pojeździe. Tak jak w przypadku SCR-536 cechowała się nienajlepszą jakością transmisji. Od 1944r. powoli zastępowana przez SCR-694 pozostała jednak w ograniczonym użytku aż do końca wojny. SCR-694 - (od Stycznia 1944r.) - stacjonarna radiostacja AM będąca następcą SCR-284. Pierwotnie przeznaczona do użytku przez siły specjalne i 10th Mountain Division ostatecznie wprowadzona na użytek całej armii. W wyjątkowych przypadkach korzystano z sygnałów wizualnych (w zależności od pory dnia i warunków atmosferycznych korzystano z różnych metod). W obrębie plutonów i drużyn całkowicie wystarczyła komunikacja bezpośrednia werbalna i z użyciem gestów. W razie potrzeby dowódcy wyznaczali tymczasowych gońców. Amerykańscy żołnierze grają w rzutki, Lipiec 1944r. Normandia (fot. National Archives of Canada, kol. -autor nieznany-) 4. Infantry Battalion w ramach Infantry Division Struktura Infantry Division 1942-1945r. 1x Division Headquarters Section 1x Special Troops 1x Headquarters Company 1x Signal Company 1x Ordnance Company 1x Quartermaster Company 1x Military Police Platoon 3x Infantry Regiment 1x Headquarters Company 3x Infantry Battalion 1x Cannon Company 1x Anti-Tank Company 1x Service Company 1x Medical Detachment 1x Division Artillery 1x Headquarters Battery 3x 105mm Howitzer Battalion 1x 155mm Howitzer Battalion 1x Medical Detachment 1x Combat Engineer Battalion 1x Medical Battalion 1x Cavalry Recon Troop US Army Infantry Divisions (1.-29.) US Army Infantry Divisions (30.-65.) US Army Infantry Divisions (66.-88.) US Army Infantry Divisions (89.-106.) 5. Struktura ***Legenda*** Infantry Battalion (na podstawie T/O&E 7-15) Battalion Medical Section (na podstawie T/O&E 7-11) Infantry Battalion HQ Company (na podstawie T/O&E 7-16) Infantry Rifle Company (na podstawie T/O&E 7-17) Infantry Weapons Company (na podstawie T/O&E 7-18) 6. Rozpiski Afryka Północna, Pacyfik, Włochy Płd. (od 4. Października 1942r. do 26. Lutego 1944r.) Battalion HQ Battalion Medical Section (Detachment) HQ Company Weapons Company Rifle Company Infantry Battalion (całość) Europa Zachodnia, Pacyfik, Włochy Płn. (od 26. Lutego 1944r. do 2. Września 1945r.) Battalion HQ Battalion Medical Section (Detachment) HQ Company Weapons Company Rifle Company Infantry Battalion (całość) 7. Wyposażenie Umundurowanie: Mundury polowe: "1941" Uniform* Mundur polowy składający się z bluzy M41* (kolor OD#3), spodni M1937 (musztardowe) oraz koszuli M1937 (również musztardowa). Zarówno bluza jak i koszula zapinane na guziki. Koszula miała dwie duże zapinane kieszenie na piersi, kurtka dwie "otwarte" kieszenie z przodu. M41 "Parson" Jacket zastąpiła będący reliktem z czasów I Wojny Światowej długi płaszcz M1939. Nie była lubiana ze względu na niepraktyczne kieszenie oraz to, że żołnierzom na Pacyfiku czy w Afryce było w niej zwyczajnie za ciepło a dla tych w Europie była za cienka. Od Czerwca 1944r. zestaw wypierany przez nowy mundur M1943. HBT Field Uniform* Mundur wykonany z bawełnianego twillu (ang. Herringbone Twill, HBT). Zawierał bluzę, spodnie oraz czapkę polową. Produkowany w kolorze sage green a następnie, od 1944r w. OD#7. Istniała ograniczona ilość wersji w kamuflażu "frogskin". W Europie używany w mniejszych ilościach równoglegle z innymi mundurami. Na Pacyfiku stanowił praktycznie standard. Dwie głębokie, zapinane kieszenie na piersi (bluza) oraz dwie otwarte na biodrach (spodnie). M1943 Uniform Wprowadzany od Czerwca 1944r. Bluza, spodnie i koszula - wszystko z bawełny w kolorze OD#7 (pod koniec wojny również OD#9). W ramach nowego umundurowania wprowadzono poprawki rozwiązujące większość poważniejszych problemów zgłaszanych przez żołnierzy. Bluza miała cztery głębokie, zapinane kieszenie: dwie na piersi i dwie z przodu. Można było dopiąć do niej kaptur oraz zimową podpinkę. Przygotowany z myślą o klimacie umiarkowanym. Sprawdzał się na tyle dobrze, że końca wojny nie wprowadzano poprawek. *Nazwy używane wyłącznie współcześnie dla rozróżnienia poszczególnych elementów umundurowania.. Dla przykładu - przy wprowadzaniu bluzy M41 do użytku nie oznaczono jej numerem bo w tamtym czasie nie istniał żaden inny model zatem nazwano ją jedynie "Jacket, Field, OD". Buty: Service Shoes Wprowadzone w 1939r. skórzane, sznurowane buty do kostki przeznaczone do noszenia z płóciennymi opinaczami. Założenie lub zdjęcie opinaczy było czasochłonne. M1943 Combat Service Boots Skórzane, zapinane buty za kostkę wchodzące w skład zestawu M1943 wprowadzanego od Czerwca 1944r. Rozpoznawalne po charakterystycznym zapięciu na dwa paski. Hełmy: M1 Helmet Używany od 1941 aż do 1985r. (z małymi modyfikacjami) standardowy stalowy hełm na wyposażeniu amerykańskich sił zbrojnych. Istniała możliwość noszenia go z pokrowcem lub doczepienia do niego siatki maskującej. Szelki, ładownice i pasy amunicyjne: M1923 Cartridge Belt Standardowy płócienny pas amunicyjny, posiadał 10 zapinanych ładownic mieszczących po jednym 8-nabojowym (łącznie 80szt.) klipsie do M1903 Springfield lub dwóch 5-nabojowych (łącznie 100szt.) klipsach do M1 Garand. M1936 Pistol Belt Płócienny pas amunicyjny, można było do niego doczepić szereg różnych ładownic. Najczęściej wykorzystywany z ładownicami do M1 Carbine (każda mieściła dwa 15-nabojowe magazynki), 3-Pocket Magazine Case (3 przegródki na 20-nabojowe magazynki) lub 5-Pocket Magazine Case (5 przegródek na 20-nabojowe magazynki) do pistoletów maszynowych M1 Thompson lub M3 Grease Gun albo M1912/M1918 Two-Cell Pistol Magazine Pouch (mieszczącej 2 7-nabojowe magazynki do pistoletu Colt M1911). M1937 BAR Belt Wykonany podobnie jak dwa powyższe. Posiada 6 dwuprzegródkowych ładownic, każda mieszcząca 20-nabojowy magazynek do M1918 BAR (w sumie 240szt.). M1936 Suspenders Płócienne szelki przystosowane do łączenia z pasami M1923, M1936 i M1937. M1 Bandoleer Płócienny bandolier z sześcioma ładownicami mieszczącymi po jednym 8-nabojowym (łącznie 48szt.) klipsie do M1903 Springfield lub dwóch 5-nabojowych (łącznie 60szt.) klipsach do M1 Garand. Plecaki: M1941 Haversack + Knapsack Plecak noszony w połączeniu z chlebakiem. Mieściły w sobie m.in. bieliznę, racje żywnościowe, ponczo, nóż, widelec, łyżkę, buty i przedmioty osobiste. Doczepiano do nich saperkę w pokrowcu, bagnet M7 oraz koc. M1910/M1928/M1941 Musette Bag Torba używana do przenoszenia dodatkowego wyposażenia. Jak sama nazwa wskazuje M1928 to model wprowadzony w 1941r. a M1941 - w 1944r. Żołnierze 26th Infantry Division lądują na plaży Omaha w sektorze Dog Red, 6. Kwietnia 1944r. Normandia (fot. -autor nieznany-, kol. Royston Leonard) Uzbrojenie: Karabiny/karabinki: M1903 Springfield Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 3,94 kg Magazynek: wewnętrzny, 5 nab. Prędkość wylotowa: 850 m/s Szybkostrzelność praktyczna: 10-15 strz./min. Zasięg skuteczny: 910 m M1 Garand Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 5,3 kg Magazynek: wewnętrzny, 8 nab. Prędkość wylotowa: 853 m/s Szybkostrzelność praktyczna: 40-50 strz./min. Zasięg skuteczny: 457 m M1A1 Carbine Kaliber: .30 Carbine Waga (załadowany): 3,08 kg Magazynek: stały, 15 nab. Prędkość wylotowa: 607 m/s Szybkostrzelność teoretyczna: 400 strz./min. Zasięg skuteczny: 270 m Karabiny wyborowe: M1903A4 Springfield + M84 Scope Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 4,25 kg Magazynek: wewnętrzny, 5 nab. Prędkość wylotowa: 806 m/s Zasięg skuteczny: 550m M1C Garand Sniper Rifle + M84 Scope Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 5,35 kg Magazynek: wewnętrzny, 8 nab. Prędkość wylotowa: 853 m/s Zasięg skuteczny: 600m Pistolety Maszynowe: M1 Thompson Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 4,7 kg Magazynek: pudełkowy, 20/30 nab. Szybkostrzelność: 700 strz./min Prędkość wylotowa: 285 m/s Szybkostrzelność teoretyczna: 700 strz./min. Zasięg skuteczny: 200 m M3 Grease Gun Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 3,7 kg Magazynek: pudełkowy, 30 nab. Szybkostrzelność: 450 strz./min Prędkość wylotowa: 280 m/s Szybkostrzelność teoretyczna: 450 strz./min. Zasięg skuteczny: 100 m Pistolety: M1911A1 Colt Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 1,36 kg Magazynek: pudełkowy, 7 nab. Prędkość wylotowa: 253 m/s Zasięg skuteczny: 25 m Karabiny Maszynowe: M1918 Browning Automatic Rifle Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 9,5 kg Magazynek: pudełkowy, 20 nab. Szybkostrzelność: 550 strz./min Prędkość wylotowa: 850 m/s Zasięg skuteczny: 600 m M1917 Browning Kaliber: .30-06 Springfield Waga (karabin właściwy): 14,8 kg Waga (rozstawiony): 47 kg Prędkość wylotowa: 853 m/s Taśma: 250 nab. Szybkostrzelność teoretyczna: 600 strz./min. Zasięg skuteczny: 2800 m M1919A6 .30 Browning Machine Gun Kaliber: .30-06 Springfield Waga (bez trójnogu): 14 kg Taśma: 100/250 nab. Szybkostrzelność: 500 strz./min Prędkość wylotowa: 850 m/s Szybkostrzelność teoretyczna: 500 strz./min. Zasięg skuteczny: 822 m Moździerze: M2 60mm Mortar Kaliber: 60 mm Waga (rozłożony): 19 kg Prędkość wylotowa: 158 m/s Zasięg skuteczny: 1,8 km M1 81mm Mortar Kaliber: 81 mm Waga (rozłożony): 62 kg Prędkość wylotowa: 210 m/s Zasięg skuteczny: 3 km Wyrzutnie przeciwpancerne: M1A1 Bazooka Kaliber: 2.36" Waga (załadowana): 6 kg Prędkość wylotowa: 82 m/s Zasięg skuteczny: 229 m M9A1 Bazooka Kaliber: 2.36" Waga (załadowana): 7,2 kg Prędkość wylotowa: 82 m/s Zasięg skuteczny: 274 m 8. Źródła T/O&E 7-11 "US Army Infantry Divisions 1942-43" John Sayen (wyd. Osprey) "US Army Infantry Divisions 1944-45" John Sayen (wyd. Osprey) https://www.armydivs.com/infantry-divisions Dane w rozdziale 4. wzięte z "Army Battle Casualties and Nonbattle Deaths" Statistical and Accounting Branch, Office of the Adjutant General, 01.06.1953 https://olive-drab.com
  9. ten FM jest z 2002 nie 2012 Niewazne, Cyrith juz napisał.
  10. Marine Infantry Battalion, 1942-1945r. Struktury przedstawione poniżej oparte są na oficjalnych T/O&E z lat 1942-1944. Należy pamiętać że z powodu niedoborów kadrowych, strat czy ogólnego chaosu nie miały one stuprocentowego przełożenia na rzeczywistą organizację aktywnych w tym czasie jednostek zarówno pod względem stanu osobowego jak i sprzętu. Więcej o tym w dziale "Wyposażenie". Żołnierze E/28, 5th MarDiv umieszczają flagę na górze Suribachi, 23. Lutego 1945r. Iwo Jima Od lewej: Ira Hayes, Harold Schultz, Michael Strank(†), Franklin Sousley(†), Rene Gagnon, Harlon Block(†) Ci oznaczeni jako (†) zginęli w trakcie walk na Iwo Jimie. (fot. Joe Rosenthal, Assiociated Press, kol. Mads Madsen) 1. Wprowadzenie 10 Listopada 1775r. Kongres Kontynentalny zadecydował o utworzeniu amerykańskiej piechoty morskiej. Pierwotnie miała ona służyć do ochrony okrętów handlowych oraz wojskowych (zarówno przez odpieranie oraz udział w abordażach jak i zapobieganie buntom na pokładzie). Nowopowstała jednostka wzięła udział w wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych jak i w praktycznie każdym późniejszym konflikcie. W związku z powiększeniem floty w roku 1798 Kongres zadecydował o utworzeniu Korpusu Piechoty Morskiej (w praktyce rzeczywisty rozmiar formacji pozostał ten sam, utrzymując się na poziomie dwóch batalionów). Ciekawostka: w trakcie wojny secesyjnej Korpus Piechoty Morskiej nie odegrał bardziej znaczącej roli. Przez większość wojny brał udział w blokadzie morskiej portów Konfederacji a w 1862r. Marines bezkrwawo zdobyli Nowy Orlean. Aż do wybuchu I Wojny Światowej do głównych zadań piechota morska była używana głównie jako ochrona okrętów oraz siła stabilizacyjna w amerykańskiej strefie wpływów służąc m.in. do tłumienia buntów czy zaznaczania obecności militarnej. Wszystko zmieniło się gdy w Kwietniu 1917r. Stany Zjednoczone przystąpiły do I Wojny Światowej po stronie Ententy. Do Europy wysłano Amerykański Korpus Ekspedycyjny pod dowództwem gen. Johna Pershinga, w tym - jako część 2nd Infantry Division - 4th Marine Expeditionary Brigade która do 1918r. liczyła ok. 9.000 żołnierzy. Jednocześnie od czasu przystąpienia Stanów Zjednoczonych do wojny sam Korpus do rozrósł się z ok. 13.500 os. na dzień 6. kwietnia 1917r. do ok. 70.000 os. w dniu zakończenia wojny. W trakcie walk na froncie zachodnim Marines wzięli udział m.in. w Bitwie o Las Belleau gdzie w krwawym starciu udało im się całkowicie wyprzeć Niemców z zajmowanych pozycji i zmusić ich do wycofania. Działania na froncie zachodnim ukształtowały ostatecznie wizerunek żołnierzy Korpusu Piechoty Morskiej jako ekspedycyjnych wojsk uderzeniowych. Ciekawostka: po Bitwie o Las Belleau amerykańska prasa opublikowała artykuł, w którym przedstawiono informację o tym, jakoby Niemcy mieli odnosić się do Marines jako Teufel Hunden. Pomimo tego, że nigdy nie odnaleziono dowodów na prawdziwość tej pogłoski oraz że prawidłowa nazwa brzmi Teufelshunde określenie Devil Dogs przyjęło się i używane jest do dzisiaj. Po zakończeniu "Wielkiej Wojny" Korpus Piechoty Morskiej uległ znacznemu zmniejszeniu: w dniu wybuchu II Wojny Światowej liczył ok. 18.000 osób wliczając w to funkcje administracyjne - liczebność porównywalna w tamtym czasie do nowojorskiej policji. W związku z prowadzonym od Grudnia 1919r. tzw. "War Plan Orange" będącym serią analiz strategicznych na wypadek hipotetycznej wojny z Cesarstwem Wielkiej Japonii szczególny nacisk kładziono to przygotowanie Marines do roli siły zdolnej przeprowadzać desanty morskie przy współpracy z lotnictwem i marynarką. Żołnierze 2/7th Marines, 1st Marine Division pokazują przejęte japońskie flagi, 14-15. Stycznia 1944r. Cape Gloucester Widoczni na zdjęciu Marines spędzili ostatnie 23 dni na linii walk. (fot. USMC 71602, kol. Doug Banks) 7. Grudnia 1941r. Imperium Japonii dokonało ataku na amerykańską bazę morską i lotniczą w Pearl Harbor wypowiadając wojnę Stanom Zjednoczonym. Jednocześnie wkroczyło do Tajlandii oraz zaatakowało brytyjskie kolonie: Hong Kong, Singapur i Malezję. Oprócz tego zaatakowało Guam, Filipiny i Wake Island. W Styczniu 1942r. japońskie wojska wkroczyły do Birmy, Holenderskich Indii Wschodnich (Indonezja, Borneo, Timor) oraz przejęły Nową Gineę i Wyspy Salomona. (dokończyć) 2. Struktura Marine Division 1942-1945r. Marine Divisions podlegały bezpośrednio pod Fleet Marine Force, Pacific (między 1941-1944 nazwa zmieniła się kilkanaście razy, dla uproszczenia używam obowiązującej od marca 1944r. do dziś). Co prawda w teatrze działań na Pacyfiku rozmiar i skład komponentów naziemnych dobierany był każdorazowo do operacji, jednak zwykle budowano je w oparciu o Marine Division (po Peleilu zwiększono to do dwóch dywizji) do których dołączano inne elementy. Struktura Marine Division (a co za tym idzie również Marine Infantry Battalion) ewoluowała w czasie wojny na skutek wyniesionych doświadczeń. Oficjalne wyposażenie oraz struktury jednostek były zebrane w T/O&E (Table of Organization and Equipment). Poszczególne wersje oznaczone były literami, np. D do których dodawano liczbę oznaczającą rezprezentowane przez nie rodzaje struktur: -100 dla dywizji, -10 dla pułku, -3 dla kompanii wsparcia itd. Zbiór wszystkich tabel dla danej wersji jest nazywany serią. W czasie trwania kampanii na Pacyfiku USMC korzystało w sumie z czterech różnych serii T/O&E: D-Series (zatwierdzona 1. Lipca 1942r.) - Corregidor, Wyspy Salomona (Guadalcanal, Wyspy Russella, Nowa Georgia) E-Series (zatwierdzona 15. Kwietnia 1943r.) - Bougainville, Nowa Brytania (Przylądek Gloucester), Roi-Namur, Tarawa F-Series (zatwierdzona 27. Marca 1944r.) - Saipan, Tinian, Guam, Peleliu, Iwo Jima G-Series (zatwierdzona 4. Września 1945r*.) - Okinawa * Amerykańskie siły wylądowały na Okinawie 1. Kwietnie 1945r. - prawie pół roku przed zatwierdzeniem dokumentu. Pomimo tego, że oficjalnie obowiązywało jeszcze T/O&E F-100 większość 1st- 2nd- oraz 6th MarDiv została przeorganizowana do nowego modelu. Główne zmiany w organizacji między D- a E-Series (batalion i poniżej): zwiększenie stanu osobowego Batallion Headquarters usunięcie AA/AT Platoon z Weapons Company powiększenie Weapons Platoon w Rifle Company zastąpienie M1903 Springfield przez M1 Garand Główne zmiany w organizacji między E- a F-Series (batalion i poniżej): usunięcie Battalion Weapons Company Podpięcie 81mm Mortar Platoon pod Headquarters Company Rozdzielenie Rifle Company Weapons Platoon na Machinegun Platoon oraz 60mm Mortar Section Rozdzielenie Rifle Squad na trzy Fire Teams Główne zmiany w organizacji między F- a G-Series (batalion i poniżej): dodanie Assault Platoon do Battalion Headquarters Company dodanie po jednym Machine Gun Squad do każdej Machine Gun Section Żołnierze 1st Marine Division czekają na posiłek nieopodal kantyny, Sierpień 1942r. Guadalcanal Warto zwrócić uwagę na M1928 z 50-nabojowym magazynkiem bębnowym. (fot. USMC 50004, kol. William Cramer) 1st Marine Division "The Old Breed" (od 01.02.1941r.) - Guadalcanal, Nowa Brytania, Wschodnia Nowa Gwinea, Peleliu, Okinawa Struktura: 1st MarDiv HQ Batalion 1st, 5th, 7th Marines (Infantry Regiments) 11th Marines (Artillery Regiment) + reszta wg. odpowiedniej dla okresu struktury (patrz nizej) 2nd Marine Division "The Silent Second" (od 01.02.1941r.) - Guadalcanal, Tarawa, Saipan, Tinian, Okinawa (rezerwa) Struktura: 2nd MarDiv HQ Batalion 2nd, 6th, 8th Marines (Infantry Regiments) 10th Marines (Artillery Regiment) + reszta wg. odpowiedniej dla okresu struktury (patrz nizej) 3rd Marine Division "The Fighting Third" (od 16.09.1942r.) - Bougainville, Guam, Iwo Jima Struktura: 3rd MarDiv HQ Batalion 3rd, 9th, 21st Marines (Infantry Regiments) 12th Marines (Artillery Regiment) + reszta wg. odpowiedniej dla okresu struktury (patrz nizej) 4th Marine Division "The Fighting Fourth" (od 16.08.1943r.) - Roi-Namur, Saipan, Tinian, Iwo Jima Struktura: 4th MarDiv HQ Batalion 23rd, 24th, 25th Marines (Infantry Regiments) 14th Marines (Artillery Regiment) + reszta wg. odpowiedniej dla okresu struktury (patrz nizej) 5th Marine Division "The Spearhead" (od 21.01.1944r.) - Iwo Jima Struktura: 5th MarDiv HQ Batalion 26st, 27th, 28th Marines (Infantry Regiments) 15th Marines (Artillery Regiment) + reszta wg. odpowiedniej dla okresu struktury (patrz nizej) 6th Marine Division "The Striking Sixth" (od 07.09.1944r.) - Okinawa Struktura: 6th MarDiv HQ Batalion 4th, 22nd, 29th Marines (Infantry Regiments) 11th Marines (Artillery Regiment) + reszta wg. odpowiedniej dla okresu struktury (patrz nizej) D-Series Marine Division (do 15.04.1943) E-Series Marine Division (od 15.04.1943) F-Series Marine Division (od 05.05.1944) 3. Marines a doktryna działań morsko-desantowych Głównym zadaniem realizowanym podczas II WŚ przez Korpus Piechoty Morskiej było przeprowadzanie desantów morskich. Według pierwotnych założeń walką w głębi lądu miała zająć się Armia, jednak specyfika teatru dzialań (oddalone od siebie o setki kilometrów małe wyspy) wymusiła zrewidowanie takiego podejścia i niejednokrotnie Marines musieli działać bez wsparcia innych wojsk lądowych. Co ciekawe: w PTO (Pacific Theatre of Operations) działało w sumie 18 dywizji US Army które przeprowadziły 26 większych (rozmiar min. pułku) operacji desantowych i tylko 6 dywizji US Marine Corps (15 operacji desantowych). Jak łatwo zauważyć współczynnik przeprowadzonych desantów morskich przypadających średnio na dywizję jest znacznie większy w przypadku USMC (2.5 vs 1.4). Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny na Pacyfiku z bagażem doświadczeń wyniesionych z wojny amerykańsko-hiszpańskiej oraz analizy desantu sił ententy pod Gallipoli. Podczas narodzin nowoczesnej doktryny działań morsko-desantowych kluczowe były dwie publikacje: "Advanced Base Operations in Micronesia" z 1921r. autorstwa mjr. Earl Hancocka Ellisa opisująca spodziewany przebieg hipotetycznego konfliktu z Cesarstwem Japonii oraz stworzony w 1934r. a następnie rozwijany przez prawie dekadę "Tentative Landing Operations Manual" (przyjęty z poprawkami przez US Navy w 1938r. jako "Fleet Training Publication 167" oraz przez US Army w 1941r. pod nazwą "Field Manual 31-5"; USMC zaadaptowało go praktycznie od początku i stał się on podstawą praktycznie wszystkich manewrów przeprowadzanych przez Korpus w latach '30). Podręcznik wyróżniał sześć głównych elementów desantu morskiego: dowodzenie - konieczność podzielenia odpowiedzialności między komponenty marynarki oraz piechoty morskiej, zapewnienie łączności radiowej przy użyciu radiostacji odpornych na warunki morskie oraz wykorzystanie innych dostępnych form komunikacji. wsparcie ogniowe ze strony marynarki wojennej - zapewnienie możliwości prowadzenia precyzyjnego, korygowanego ostrzału uzyskiwane przez dołączanie obserwatorów do sił desantu, koordynacja ognia z lotnictwem celem uniknięcia sojuszniczego ostrzału. wsparcie ogniowe ze strony lotnictwa - analogicznie do powyższego. przemieszczenie się ze statków na brzeg - wykorzystanie transportowych pojazdów amfibijnych celem możliwie najsprawniejszego przerzucenia piechoty na brzeg. zabezpieczenie przyczółku - zajęcie i utrzymanie fragmentu linii brzegowej i sąsiadującego z nią terenu. zaplecze logistyczne - zapewnienie stałego przepływu zaplecza logistycznego: pojazdów, wyposażenia oraz amunicji dla walczących sił, powołanie funkcji Beachmastera - oficera odpowiedzialnego za kierowanie wyładunkiem sprzętu oraz siły żywej z pojazdów oraz dowodzonego przez niego Shore Party - elementu logistycznego odpowiedzialnego m.in. za udrażnianie ruchu na plaży, zarządzanie ewakuacją rannych oraz kierowanie ruchem docierającego na plażę sprzętu. Pierwsza fala żołnierzy 2nd Battalion, 27th Marine Regiment zbliża się do plaży Red-1, 19. Lutego 1945r. Iwo Jima Po lewej stronie w tle widać pancernik USS Texas oraz górę Suribachi. (fot. -autor nieznany-, kol. Marina Amaral) Pierwotnie przyjmowano zasadę, że dowództwo nad całą operacją sprawuje US Navy, co nienajgorzej sprawdziło się przy początkowych, niezakłóconych obecnością przeciwnika desantach. Lądowanie na Betio (Atol Tarawa, Wyspy Gilberta) 20. Listopada 1943r. okazało się zimnym prysznicem dla dowództwa Fleet Marine Force. Japończycy pokryli wyspę siecią fortyfikacji i stawiali zacięty opór desantującym się siłom amerykańskim. Po 76 godzinach walki 2nd Marine Division zajęła atol o wielkości 15 km2 odniosząc przy tym straty ok. 1.600 os. (z czego większość przy samym lądowaniu). Przeprowadzone dochodzenie wskazało główne przyczyny odniesionych strat: słabe rozpoznanie linii brzegowej które nie wykryło rozrośniętej rafy koralowej, chaos komunikacyjny spowodowany problemami z łącznością oraz tym, że dowództwo miało trudności z zarządzaniem operacją z pokładu kilku różnych okrętów jak również nieefektywne wsparcie ze strony lotnictwa i marynarki. Wymusiło to zmianę podejścia do dowodzenia operacjami morsko-desantowymi: w dużym uproszczeniu marynarka sprawowała kontrolę nad piechotą do czasu aż ta nie znalazła się na plaży - od tamtego momentu dowództwo przejmował komponent lądowy. Wprowadzono również nowe radia oraz dołączono kolejnych obserwatorów koordynujących ostrzał marynarki i lotnictwa. Warto w tym miejscu dodać, że w trakcie całej wojny na Pacyfiku nie przeprowadzono dwóch identycznych desantów - struktura sił oraz dowodzenia, plan przemieszczania się i desantu był każdorazowo dostosowywany do sytuacji a każda kolejna operacja niosła ze sobą kolejne zmiany w systemie prowadzonych działań. Każde lądowanie rozpoczynało się od uzyskania przewagi na morzu. Operacja mogła zaczynać się nawet na kilka miesięcy przed lądowaniem. Jednocześnie przy użyciu łodzi podwodnych oraz lotnictwa prowadzono rozpoznanie (od 1943r. zajmowały się tym również powołane specjalnie w tym celu Underwater Demolition Teams - prekursor dzisiejszych Navy SEALs). Identyfikowano rozmieszczenie sił przeciwnika, umocnienia oraz istotne czynniki topograficzne. W wielu przypadkach posiłkowano się również relacjami byłych mieszkańców wysp a nawet przewodnikami turystycznymi. Na podstawie zebranych informacji nakreślano plan lądowania, plan załadunku oraz plan transportu oraz plan zarządzania logistyką a następnie sporządzano rozkazy dla poszczególnych jednostek. Następnie, na kilka dni lub tygodni przed lądowaniem rozpoczynal się ostrzał i bombardowanie najważniejszych celów przy użyciu artylerii okrętowej i lotnictwa. W celu utrzymania daty i godziny lądowania w tajemnicy oznaczano je w planach literami (godzina jako H-Hour, w przypadku dnia stosowano różne litery, np. D-Day, W-Day, X-Day celem łatwiejszego rozróżnienia między sobą poszczególnych lądowań). Lądowania odbywały się w godzinach porannych, najczęściej między 07:00 a 09:00 rano. Pod osłoną nocy okręty desantowe podpływały z eskortą na odległość ok. 4.5km od brzegu gdzie czekały na H-Hour podczas gdy lotnictwo i artyleria okrętowa ostrzeliwywały przeciwnika. W międzyczasie odbywał się załadunek na pojazdy. Druga fala Marines z 5th MarDiv ląduje na Iwo Jimie podczas jednego z najkrwawszych desantów wojny na Pacyfiku, 19. Lutego 1945r. (fot. Media Drum World, kol. Royston Leonard) Desanty morskie przeprowadzano najczęściej elementem w sile dywizji (w drugiej połowie wojny również dwóch dywizji, naturalnie, po zabezpieczeniu okolicy strefy lądowania często dosyłano dalsze siły). Zadanie zajęcia i utrzymania strefy lądowania spadało najczęściej na dwa pułki piechoty podczas gdy trzeci trzymano w odwodzie. W celu zwiększenia potencjału jednostek tworzono tzw. Regimental Combat Teams (RCTs) dołączając do Marine Infantry Regiment mniejsze jednostki pancerne, inżynieryjne i artylerię. Typowy RCT składał się z: 1x Marine Infantry Regiment 1x Light/Medium Tank Company 1x Engineer Company 1x Pioneer Company 1x 37mm Anti-Tank Battery 1x Medical Collecting Company + dodatki z dywizji, np. Signals Section itd. W skrócie - ze wszystkiego co może łatwo wylądować z piechotą (stąd prawie zawsze - pomijając pojedyczne próby na początku wojny - brak artylerii) i uzupełnić jej możliwości bojowe. Tak skonstruowana siła była dzielona dalej na Battalion Landing Teams (BLTs) składające się najczęściej z: 1x Marine Infantry Battalion 1x Light/Medium Tank Platoon 1x Engineer Platoon 1x 37mm Anti-Tank Platoon Każdy RCT miał przydzieloną plażę oznaczoną kolorem którą dalej dzielono na numerowane sektory dla poszczególnych BLT, na przykład Red-1, Red-2, Green-1, Green-2 itd. Wraz z wybiciem H-Hour pierwsza fala sił ruszała w kierunku brzegu - kilkanaście lub kilkadziesiąt minut za nią kolejna i tak dalej. W zależności od szerokości plaży mogło być od kilku do nawet kilkunastu fal. BLT dzielono zwykle na fale według następującego klucza: Rifle Companies, Engineer Platoon + lekki sprzęt wsparcia: LKMy, moździerze 60mm, miotacze ognia, wyrzutnie ppanc. Battalion Weapon Company (od 1944r. 81mm Mortar Platoon), AT Platoon + cięższy sprzęt wsparcia: CKMy, moździerze 81mm, 37mm działa ppanc. Tank Platoon, Battalion HQ Company, Battalion Medical Group Reszta Tank Company, Pioneer Company, Shore Party Regimental Weapons Company Regimental HQ&S Company Medical Collecting Company + dodatki z dywizji W praktyce rola Marines nie kończyła się po kilku-kilkunastu godzinach krwawej walki o plażę. W większości przypadków desant był jedynie początkiem wypierania przeciwnika z solidnie umocnionych pozycji. Mozolne przebijanie się przez sieć fortyfikacji i walka ze stawiającym zaciekły opór wrogiem mogły trwać nawet kilka miesięcy i niosły ze sobą setki zabitych i tysiące rannych. Ostateczne straty USMC odniesione podczas wojny na Pacyfiku wyniosły ok. 20.000 zabitych i 70.000 rannych. Marines z 2nd Battalion, 27th Marine Regiment zajmują pozycje na plaży Red-1, 19. Lutego 1945r. W lewym górnym rogu widać podstawę góry Suribachi. (fot. -autor nieznany-, kol. -autor nieznany-) 4. Struktura Marine Infantry Battalion D-Series E-Series F-Series G-Series Marine Regiment dostawał unikatowy numer (patrz punkt 2.) w obrębie Korpusu niezależnie od tego, czy był to pułk piechoty, artylerii czy inżynieryjny (używano skróconej nazwy, np. 2nd Marine). Marine Infantry Battalion był numerowany 1.-3. w obrębie pułku. Rifle- oraz Weapons Company przydzielano literę alfabetu, odpowiednio A-D dla 1. batalionu, E-H dla 2. batalionu oraz I-M (pomijano literę J) gdzie Rifle Company dostawały pierwsze trzy litery z kolei a Weapons Company - czwartą (odpowiednio D, H, M). Rifle Platoon oraz Machine Gun Platoon były numerowane 1-3 w obrębie kompanii. W ramach pułku występowała tylko jedna Battalion H&S Company oraz Regimental Weapons Company zatem używano nazw odpowiednio np. 5th Marines, 3rd Battalion H&S Company oraz 9th Marines, Weapons Company. Gdy pisano lub mówiono o konkretnym batalionie używano formatu batalion/pułk (np. 2/4 "Two/Four" oznaczało 2. batalion 4. pułku). W przypadku poszczególnych kompanii pomijano numer batalionu i stosowano format kompania/pułk (np. H/1 "How/One" oznaczało Weapon Company w 1. pułku, B/25 "Baker/Twenty-Five" oznaczało kompanię B 25. pułku). Alfabet Fonetyczny U.S. 1941-1956: 5. Rozpiski (D-Series) Battalion HQ (D-Series) Battalion Medical Section (D-Series) HQ Company (D-Series) Weapons Company (D-Series) Rifle Company (D-Series) Marine Infantry Battalion (D-Series) (E-Series) Battalion HQ (E-Series) Battalion Medical Section (E-Series) HQ Company (E-Series) Weapons Company (E-Series) Rifle Company (E-Series) Marine Infantry Battalion (E-Series) (F-Series) Battalion HQ (F-Series) Battalion Medical Section (F-Series) HQ Company (F-Series) Rifle Company (F-Series) Marine Infantry Battalion (F-Series) 6. Wyposażenie Umundurowanie: Mundury polowe (utilities): P1941 Utility Uniform (dungarees) Dwuczęściowy mundur z szytego w jodełkę bawełnianego twillu (ang. Herringbone Twill - HBT) w szarozielonym kolorze sage green. Materiał bardzo dobrze sprawdzał się w tropikalnych warunkach z racji swojej lekkości i szybkiego wysychania. Koszula posiadała trzy duże zapinane na mosiężne guziki kieszenie (jedna na lewej piersi z dużym czarnym symbolem USMC, dwie z przodu na wysokości bioder. Spodnie miały dwie mniejsze kieszenie z przodu i dwie większe z tyłu. Zestaw uzupełniała czapka polowa z tego samego materiału. Jeden z dłużej używanych w historii amerykańskich sił zbrojnych mundurów - z małymi modyfikacjami (P1944) używano go jeszcze podczas wojny w Korei. (od lewej) Pfc. Gerald Thursby i Pfc. Douglas Lightheart ubrani w dungarees, 14. Września 1944r. Peleliu (fot. -autor nieznany- kol. Historic Military Photo Colourisation) P1942 Reversible Camouflage Utility Uniform Dwuczęściowy mundur o kroju bardzo podobnym do swojego poprzednika, również wykonany z bawełnianego twillu. Interesujący ze względu na zastosowanie dwustronnego kamuflażu - zielonego wzoru do noszenia w dżungli na prawej stronie oraz piaskowego wzoru do noszenia na plaży na drugiej stronie. Układ kieszeni bluzy identyczny jak w P1941, jednak były one o kilka centymetrów płytsze i zapinane na mniejsze, plastikowe guziki przez co noszone w nich przedmioty łatwo było zgubić w walce. Jedna przednia i jedna tylna zapinana kieszeń na każdej ze stron spodni. Kolejnym problemem była technologia wykonania kamuflażu, który z czasem schodził z materiału odsłaniając jaśniejszy materiał. Użyte po raz pierwszy podczas walk na Tarawie. Z uwagi na zastrzeżenia co do jego wykonania nigdy nie wszedł do użytku jako standardowy mundur, ale pojawiał się w ogarniczonych ilościach (pierwotnie wykonano tylko 150.000 sztuk) w trakcie kampanii na Pacyfiku Marines w mundurach P1942, koniec Listopada 1943r. Bougainville (fot. -autor nieznany- kol. Doug Banks) P1944 Reversible Camouflage Utility Uniform Udoskonalona wersja P42 z głębszymi kieszeniami, mosiężnymi guzikami i trwalszym, ciemniejszym kamuflażem. Również produkowana w ogarniczonej ilości. Buty: Shoes, Service, USMC "Boondockers" Skórzane buty za kostkę używane przez całą wojnę. Zwykle noszone razem z opinaczami P1936. Na tyle solidne i wygodne, że praktycznie bez zmian używano ich do lat '50. Hełmy: Używany od 1941 aż do 1985r. (z małymi modyfikacjami) standardowy stalowy hełm na wyposażeniu amerykańskich sił zbrojnych. Na przełomie lat 1942 i 1943 zaczęto produkować do niego pokrowce P42 (tak jak mundur również były wykonane z HBT z dwustronnym kamuflażem) które szybko stały się standardowym elementem wyposażenia. Marines z 1st Marine Division wchodzą na pokład LVT(4) tuż przed lądowaniem na Peleliu, 15. Września 1944r. (fot. Griffin Image, USMC History Division, kol. Benjamin Thomas) Szelki, ładownice i pasy amunicyjne: M1923 Cartridge Belt Standardowy płócienny pas amunicyjny, posiadał 10 zapinanych ładownic mieszczących po jednym 8-nabojowym (łącznie 80szt.) klipsie do M1903 Springfield lub dwóch 5-nabojowych (łącznie 100szt.) klipsach do M1 Garand. M1936 Pistol Belt Płócienny pas amunicyjny, można było do niego doczepić szereg różnych ładownic. Najczęściej wykorzystywany z ładownicami do M1 Carbine (każda mieściła dwa 15-nabojowe magazynki), 3-Pocket Magazine Case (3 przegródki na 20-nabojowe magazynki) lub 5-Pocket Magazine Case (5 przegródek na 20-nabojowe magazynki) do pistoletów maszynowych M1 Thompson lub M3 Grease Gun albo M1912/M1918 Two-Cell Pistol Magazine Pouch (mieszczącej 2 7-nabojowe magazynki do pistoletu Colt M1911). Jeżeli Marine korzystał akurat ze strzelby mógł również podpiąć M1918 Shotgun Ammunition Bag - ładownicę z czterema przegródkami, po 8 naboi każda (łącznie 32 szt.) M1937 BAR Belt Wykonany podobnie jak dwa powyższe. Większość sztuk wzięta z zapasów US Army (pod koniec wojny USMC zamówiło własne). Posiada 6 dwuprzegródkowych ładownic, każda mieszcząca 20-nabojowy magazynek do M1918 BAR (w sumie 240szt.). M1936 Suspenders Płócienne szelki przystosowane do łączenia z pasami M1923, M1936 i M1937. M1 Bandoleer Płócienny bandolier z sześcioma ładownicami mieszczącymi po jednym 8-nabojowym (łącznie 48szt.) klipsie do M1903 Springfield lub dwóch 5-nabojowych (łącznie 60szt.) klipsach do M1 Garand. Marines z 5th Marine Regiment, 1st MarDiv na Okinawie, późny Kwiecień 1945r. (fot. Griffin Image, USMC History Division, kol. Royston Leonard) Plecaki: M1941 Haversack + Knapsack Plecak noszony w połączeniu z chlebakiem. Mieściły w sobie m.in. bieliznę, racje żywnościowe, ponczo, nóż, widelec, łyżkę, buty i przedmioty osobiste. Doczepiano do nich saperkę w pokrowcu, bagnet M7 oraz koc. M1910/M1928/M1941 Musette Bag Torba używana do przenoszenia dodatkowego wyposażenia. Jak sama nazwa wskazuje M1928 to model wprowadzony w 1941r. a M1941 - w 1944r. Uzbrojenie: Karabiny/karabinki: M1903 Springfield Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 3,94 kg Magazynek: wewnętrzny, 5 nab. Prędkość wylotowa: 850 m/s Szybkostrzelność praktyczna: 10-15 strz./min. Zasięg skuteczny: 910 m M1 Garand Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 5,3 kg Magazynek: wewnętrzny, 8 nab. Prędkość wylotowa: 853 m/s Szybkostrzelność praktyczna: 40-50 strz./min. Zasięg skuteczny: 457 m M1 Carbine Kaliber: .30 Carbine Waga (załadowany): 3,08 kg Magazynek: pudełkowy, 15 nab. (pod koniec wojny również 30 nab.) Prędkość wylotowa: 607 m/s Szybkostrzelność teoretyczna: 400 strz./min. Zasięg skuteczny: 270 m Pistolety maszynowe: M50 Reising Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 2,8/3,1 kg Magazynek: pudełkowy, 12 nab./20 nab. Prędkość wylotowa: 280 m/s Szybkostrzelność teoretyczna: 500 strz./min. Zasięg skuteczny: 200 m M1 Thompson Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 4,7 kg Magazynek: pudełkowy, 20 nab./30 nab. Prędkość wylotowa: 285 m/s Szybkostrzelność teoretyczna: 700 strz./min. Zasięg skuteczny: 200 m M3 Grease Gun Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 3,7 kg Magazynek: pudełkowy, 30 nab. Prędkość wylotowa: 280 m/s Szybkostrzelność teoretyczna: 450 strz./min. Zasięg skuteczny: 200 m Karabiny maszynowe: M1918 Browning Automatic Rifle Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 9,5 kg Magazynek: pudełkowy, 20 nab. Prędkość wylotowa: 850 m/s Szybkostrzelność teoretyczna: 550 strz./min. Zasięg skuteczny: 600 m M1917 Browning Kaliber: .30-06 Springfield Waga (karabin właściwy): 14,8 kg Waga (rozstawiony): 47 kg Prędkość wylotowa: 853 m/s Taśma: 250 nab. Szybkostrzelność teoretyczna: 600 strz./min. Zasięg skuteczny: 2800 m M1919A4 Browning Kaliber: .30-06 Springfield Waga (karabin właściwy): 14 kg Waga (rozstawiony): 20,6 kg Prędkość wylotowa: 853 m/s Taśma: 100 nab./250 nab. Szybkostrzelność teoretyczna: 500 strz./min. Zasięg skuteczny: 1400 m Pistolety: M1911A1 Colt Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 1,36 kg Magazynek: pudełkowy, 7 nab. Prędkość wylotowa: 253 m/s Zasięg skuteczny: 25 m Moździerze: M2 60mm Mortar Kaliber: 60 mm Waga (rozstawiony): 19,07 kg Amunicja: HE, Smoke, Ilum. Prędkość wylotowa: 158 m/s Zasięg skuteczny: 1,8 km M1 81mm Mortar Kaliber: 81 mm Waga (rozstawiony): 62 kg Amunicja: HE, WP Smoke, FS, Ilum. Prędkość wylotowa: 210 m/s Zasięg skuteczny: 3 km 7. Źródła Nie udało mi się zidentyfikować autorów/właścicieli praw autorskich wszystkich użytych w artykule zdjęć. Tam gdzie to możliwe, umieszczałem stosowną informację w podpisie. Jeżeli ktoś posiada informację nt. niepodpisanych zdjęć proszę o zamieszczenie ich w miarę możliwości. Z góry dziękuję. T/O D-100, E-100, F-100 "US Marine Corps Pacific Theatre of Operations 1941-43" Gordon L. Rottman, wyd. Osprey "US Marine Corps Pacific Theatre of Operations 1943-44" Gordon L. Rottman, wyd. Osprey "US Marine Corps Pacific Theatre of Operations 1944-45" Gordon L. Rottman, wyd. Osprey "US Marine Corps Uniforms and Equipment in World War II" Jim Moran, wyd. Frontline Books "US Marine Rifleman 1939-45" Gordon L. Rottman, wyd. Osprey
  11. Tank Battalion, 1943-1945r. Struktury przedstawione poniżej oparte są na oficjalnych T/O&E z lat 1943-1945. Należy pamiętać że z powodu niedoborów kadrowych, strat czy ogólnego chaosu nie miały one stuprocentowego przełożenia na rzeczywistą organizację aktywnych w tym czasie jednostek zarówno pod względem stanu osobowego jak i sprzętu. Odznaka 4th Armored Division 1. Wprowadzenie Stany Zjednoczone zaczęły tworzyć pierwsze dywizje pancerne w oparciu o 7. Brygadę Kawalerii Zmechanizowanej w Lipcu 1940r. na ponad rok przed przystąpieniem do wojny. W początkowej fazie wdrażania jednostek pancernych bazowano na bogatej tradycji amerykańskiej kawalerii oraz doświadczeniach zaobserwowanych podczas Hiszpańskiej wojny domowej i wojny w Europie, w szczególności użycia jednostek pancernych przez III Rzeszę w Polsce oraz we Francji. W celu uzupełnienia słabych stron czołgów do dywizji dodano również piechotę i artylerię. W latach 1940-1942 na dywizję pancerną składały się 2 pułki lekkich czołgów oraz 1 pułk ciężkich (w rzeczywistości średnich) czołgów, pułk artylerii, pułk piechoty oraz batalion rozpoznania uzupełnione przez batalion inżynieryjny oraz batalion artylerii polowej - w sumie prawie 13 tysięcy osób. Warto w tym miejscu wspomnieć o roli wczesnych dywizji pancernych: nie były one tworzone z myślą o regularnej walce z wrogimi czołgami, a raczej bazowały na dotychczasowych zadaniach jednostek kawalerii - działania na tyłach zgrupowań wroga i nękania piechoty. Niszczyciel czołgów M36 3rd Armored Division w Ardenach, Styczeń 1945r. Symulacja manewrów jednostek pancernych w lecie 1941r. w Louisianie, Karolinie Płn. i Karolinie Płd. pokazała, że dywizjom pancernym brakowało piechoty oraz artylerii których dałoby się używać w elastyczny sposób w połączeniu z czołgami. Ponadto, w Sierpniu 1941r. Gen. Marshall Jacob Devers zajął miejsce Mjr. General Adny Chaffeeego, zażartego zwolennika kawalerii jako dowódcy US Armored Force. W przeciwieństwie o swojego poprzednika, Devers widział konieczność dostosowania przestarzałych jak na dane czasy wojsk pancernych. Oprócz zmian w koncepcji użycia czołgów przebudowie poddano dywizje pancerne. Zdecentralizowano HQ wydzielając z niego trzy tzw. Combat Commands: CCA, CCB oraz rezerwowe CCR które w zależności od sytuacji mogły koordynować działania mieszanych oddziałów różnej wielkości, dostosowanych liczebnością do zadania. Zmiany w strukturze dywizji pancernej z Sierpnia 1943r. można krótko podsumować jako rozbicie dużych elementów na mniejsze, zwiększenie ilości piechoty zmechanizowanej i artylerii oraz odwrócenie proporcji czołgów lekkich i średnich na korzyść tych drugich. Zwiększono też ilość niszczycieli czołgów. Pomimo pozytywnego przyjęcia zmian przez dowództwo Armii potrzeba było czasu na ich wprowadzenie w już działających dywizjach - czasu, którego zabrakło przed Czerwcem 1944r. i inwazją Aliantów w Normandii. Zdecydowano się w tym przypadku na kompromis: 1.- 2.- oraz 3. Dywizja Pancerna zostały pozostawione bez ingerencji w ich strukturę (oprócz stopniowej wymiany pojazdów, w tym czołgów na nowsze). Z czasem oficjalnie zaczęto określać je mianem Ciężkich Dywizji Pancernych. Wszystkie inne dywizje pancerne zostały jednak tworzone w oparciu o nową organizację. Ten artykuł dotyczy nowszych (zwykłych) dywizji pancernych. Załoga czołgu M3 Lee pozuje do zdjęcia pod Souk-el-Arba, Tunezja 1942/1943r. 2. Armored Infantry Battalion jako część Armored Division W skład US Armored Division wchodziły trzy niezależne bataliony czołgów. Poniżej przedstawiono Tank Battalions w ramach dywizji pancernych oraz regiony, w których walczyły. Uwaga: w walkach w Afryce oraz we Włoszech brały udział wyłącznie trzy "ciężkie" dywizje pancerne, reszta została użyta jedynie w Europie. 4th Armored Division "Name Enough" - Normandia, Bretania, Nadrenia, Alzacja, Lotaryngia, Ardeny, Środkowe Niemcy 8th Tank Battalion 35th Tank Battalion 37th Tank Battalion 5th Armored Division "Victory" - Normandia, Bretania, Luxemburg, Las Hürtgen, Nadrenia, Środkowe Niemcy 10th Tank Battalion 34th Tank Battalion 81st Tank Battalion 6th Armored Division "Super Sixth" - Normandia, Bretania, Ardeny 15th Tank Battalion 68th Tank Battalion 69th Tank Battalion 7th Armored Division "Lucky Seventh" - Normandia, Nadrenia, Alzacja, Ardeny, Środkowe Niemcy 17th Tank Battalion 31st Tank Battalion 40th Tank Battalion 8th Armored Division "Thundering Herd" - Nadrenia, Ardeny, Góry Harz 18th Tank Battalion 36th Tank Battalion 80th Tank Battalion 9th Armored Division "Phantom" - Nadrenia, Ardeny, Środkowe Niemcy 2nd Tank Battalion 14th Tank Battalion 19th Tank Battalion 10th Armored Division "Tiger" - Nadrenia, Ardeny, Środkowe Niemcy, Alpy Bawarskie 3rd Tank Battalion 11st Tank Battalion 21st Tank Battalion 11th Armored Division "Thunderbolt" - Nadrenia, Ardeny, Środkowe Niemcy 22nd Tank Battalion 41st Tank Battalion 42nd Tank Battalion 12th Armored Division "Hellcats" - Alzacja, Ardeny, Bawaria 23rd Tank Battalion 43rd Tank Battalion 714th Tank Battalion 13th Armored Division "Black Cats" - Środkowe Niemcy, Bawaria 24th Tank Battalion 45th Tank Battalion 46th Tank Battalion 14th Armored Division "Liberators" - Alzacja, Południowe Niemcy 25th Tank Battalion 47th Tank Battalion 48th Tank Battalion 16th Armored Division "Armadillos" - Czechosłowacja (na 3 dni przed VE Day) 5th Tank Battalion 16th Tank Battalion 26th Tank Battalion 20th Armored Division "Armoraiders" - Środkowe Niemcy, Bawaria 9th Tank Battalion 20th Tank Battalion 27th Tank Battalion Załoga czołgu M4 Sherman pozuje do zdjęcia, Brest, Wrzesień 1944r. 3. Zadania Do typowych zadań sił pancernych należały: Wykonanie przełamania Zajęcie kluczowego terenu Utrzymanie kluczowego terenu Atak na siły pancerne przeciwnika Atak na nieumocnione pozycje przeciwnika Atak na umocnione pozycje przeciwnika Działania na tyłach przeciwnika Działania opóźniające Kontrnatarcie M4 Sherman na czele kolumny pojazdów przekracza rzekę, Niemcy, 1945r. Zdarzało się, że gdy wymagała tego sytuacja siły pancerne realizowały również inne zadania, jednak powyższa lista zawiera najczęstsze przypadki ich użycia. Swoje zadania Tank Battalion wykonywał zwykle jako część tzw. Combat Command złożonego z czołgów, piechoty zmechanizowanej, artylerii, niszczycieli czołgów oraz oddziałów inżynieryjnych. Często zdarzało się również, że mniejszy element, rozmiaru kompanii dołączano chwilowo do wiekszych sił piechoty jeżeli wymagała tego sytuacja. 4. Struktury ***** Tank Battalion (na podstawie T/O&E 17-25) Tank HQ Company (na podstawie T/O&E 17-26) Tank Service Company (na podstawie T/O&E 17-29) Medium/Light Tank Company (na podstawie T/O&E 17-27) 5. Rozpiski Tank Battalion HQ Battalion Medical Detachment Tank Battalion HQ Company Tank Battalion Reconnaissance Platoon Tank Battalion Assault Gun Platoon Tank Battalion 81mm Mortar Platoon Tank Battalion Service Company HQ Tank Battalion Administrative and Personnel Section Tank Battalion Supply and Transportation Platoon Tank Battalion Maintenance Platoon Light Tank Company HQ Light Tank Platoon Medium Tank Company HQ Medium Tank Platoon Tank Battalion (uwaga-długi spoiler!) 6. Transport Poniżej przedstawiono w formie infografiki pojazdy jakimi dysponował Tank Battalion. 6. Wyposażenie Umundurowanie: (Dokończę jak będę miał czas/chęci) Uzbrojenie: W kwestii uzbrojenia należy pamiętać o tym, że im dłużej trwała kampania w Europie tym większe różnice pojawiały się między oficjalnymi spisami a faktycznym uzbrojeniem żołnierzy na froncie. Popularną praktyką było umieszczanie w ramach Rifle Squadu karabinów M1918 BAR - znalezionych lub "pozyskanych" z innych jednostek. Wyrzutnie ppanc. wożono w pojazdach i w zalezności od sytuacji przydzielano do wybranego żołnierza. W przeciwieństwie do podobnych formacji amerykańskiej piechoty z tego okresu w przypadku Armored Infantry mamy do czynienia ze stałym strzelcem wyborowym uzbrojonym w M1903A4 Spiengfield w ramach 1st Rifle Squad w każdym plutonie. Od 1943r. zaczęto masową produkcję M3 Grease Gun oraz wdrażanie go do Armii. Warto pamiętać że nie zastąpił on M1A1 Thompson z dnia na dzień - zmiana odbywała się raczej na zasadzie powolnego wypierania M1A1 na rzecz M3 (potem M3A1). Karabiny/karabinki: M1 Garand Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 5,3 kg Magazynek: wewnętrzny, 8 nab. Prędkość wylotowa: 853 m/s Zasięg skuteczny: 457 m M1 Carbine Kaliber: .30 Carbine Waga (załadowany): 3,08 kg Magazynek: stały, 15 nab. Prędkość wylotowa: 607 m/s Zasięg skuteczny: 270 m Karabiny wyborowe: M1903A4 Springfield + M84 Scope Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 4,25 kg Magazynek: wewnętrzny, 5 nab. Prędkość wylotowa: 806 m/s Zasięg skuteczny: 550m Pistolety Maszynowe: M1A1 Thompson Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 4,7 kg Magazynek: pudełkowy, 20/30 nab. Szybkostrzelność: 700 strz./min Prędkość wylotowa: 285 m/s Zasięg skuteczny: 200 m M3A1 Grease Gun Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 3,7 kg Magazynek: pudełkowy, 30 nab. Szybkostrzelność: 450 strz./min Prędkość wylotowa: 280 m/s Zasięg skuteczny: 100 m Pistolety: M1911A1 Colt Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 1,36 kg Magazynek: pudełkowy, 7 nab. Prędkość wylotowa: 253 m/s Zasięg skuteczny: 25 m Karabiny Maszynowe: M1918 Browning Automatic Rifle Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 9,5 kg Magazynek: pudełkowy, 20 nab. Szybkostrzelność: 550 strz./min Prędkość wylotowa: 850 m/s Zasięg skuteczny: 600 m M1919A4 .30 Browning Machine Gun Kaliber: .30-06 Springfield Waga (bez trójnogu): 14 kg Taśma: 100/250 nab. Szybkostrzelność: 500 strz./min Prędkość wylotowa: 850 m/s Zasięg skuteczny: 822 m Moździerze: M1 81mm Mortar Kaliber: 81 mm Waga (rozłożony): 62 kg Prędkość wylotowa: 210 m/s Zasięg skuteczny: 3 km Wyrzutnie przeciwpancerne: M1A1 Bazooka Kaliber: 2.36" Waga (załadowana): 6 kg Prędkość wylotowa: 82 m/s Zasięg skuteczny: 229 m M9A1 Bazooka Kaliber: 2.36" Waga (załadowana): 7,2 kg Prędkość wylotowa: 82 m/s Zasięg skuteczny: 274 m 7. Zakończenie Zachęcam do rozwijania artykułu oraz korygowania moich pomyłek. Jeżeli istnieje jakaś konkretna kwestia, którą chcielibyście, abym zawarł w artykule - proszę śmiało sugerować. W miarę możliwości i chęci postaram się ją dodać. Jeżeli udało Ci się dotrzeć tak daleko to w nagrodę zdradzę, że następny artykuł będzie dotyczyć innej gałęzi US Armed Forces. Takiej, która miała okazję nieźle się opalić. 8. Źródła T/O&E 17-25 "US Armored Divisions in the ETO 1944-45" Steven J. Zaloga, wyd. Osprey "Manouver and Firepower: The Evolution of Divisions and Separate Brigades" John Willson, US Army Center for Military History Infografika w rozdziale 6. zapożyczona ze strony http://www.ghqmodels.com/pdf/toe2-usmediumtankbattalion44.pdf
  12. Rizzet

    MC: Medyk

    do

    Odpadam.
  13. Wyszedł USP Gear. Póki co strona na workshopie nie działa więc załączam link do mirrora.

    1. Pokaż poprzednie komentarze  1 więcej
    2. canadian

      canadian

      @Tes twórcy obawiali się, że ktoś może ukraść assety z moda i nie chcieli wypuścić dopóki nie znajdą jakiegoś środka antypirackiego.
      Z jednej strony deal with it - tak wygląda scena moderska, z drugiej trochę szkoda, bo od strony wykonania jest chyba najlepszym addonem zawierającym szpej.

    3. Rizzet

      Rizzet

      Wait a minute, przecież go wydali Tes XD Poza tym, nigdzie nie padło stwierdzenie że mod nie zostanie wydany (odłożenie wydania a nie wydawanie to dwie różne rzeczy jak ostatnio sprawdzałem). Dla przejrzystości załączam link do posta o który zapewne Ci chodzi. Zweryfikuj następnym razem informacje zanim zaczniesz rozkręcać dramę.

       

      Po prostu zadbali wcześniej o trochę lepsze zabezpieczenie swojej pracy co nikogo nie dziwi np. w przypadku RHS którego twórcy poświęcają dużo wysiłku na ściganie reuploadow i przypadków nieuprawnionego modyfikowania zawartości moda (żeby nie być gołosłownym podam jedynie przykład ACU z RHSUSAF którego autor zastrzegł sobie, że nie może być reteksturowane. Mody które złamały EULA pospadały z SW i nikt nie robił z tego problemu na tą skalę). W czasie między zamknięciem wątku na forum Bohemii a releasem ważniejsze ogłoszenia umieszczane były na reddicie.

       

      Btw. mod spadł z rowerka na workshopie bo grupa osób spamowała zgłoszeniami o naruszenie praw autorskich. W międzyczasie można pobrać stąd.

       

       

    4. Tes

      Tes

      Ja rozkręcam dramę? JA ROZKRĘCAM DRAMĘ? Jak śmiesz Rizzet.

      a poważnie to mea culpa, myślałem że to jakiś wyciek jest i twórcy usuneli. BIS, Reddit, za dużo tego. Inna sprawa, to chyba pierwsi twórcy jakich widzę którzy zakładają własny subreddit dla 1 moda i nigdzie indziej o nim nie piszą. A na BISie tak to właśnie wyglądało, jakby mieli go praktycznie nigdy nie wydawać, bo czekają " until there are sufficient means to protect our content. " A jak się da faktycznie zabezpieczyć mod poza napisaniem "zabraniam tego i tamtego" i wyłapywaniem tych którzy to zrobili? Nie da się.

      A co do ściągania retekstur z SW- jasne, nikt nie robi z tego dramy bo jest różnica ścigać coś a jest różnica nie wypuszczać bo ktoś skopiuję, i o tym była rozmowa, a nie o ściganiu.

  14. Rizzet

    [GOST] Trening

    do

    Coś mi wypadło, przepraszam. Odwołane.
  15. Ranger Battalion, 1942-1945r. Struktury przedstawione poniżej oparte są na oficjalnych T/O&E z lat 1942-1944. Należy pamiętać że z powodu niedoborów kadrowych, strat czy ogólnego chaosu nie miały one stuprocentowego przełożenia na rzeczywistą organizację aktywnych w tym czasie jednostek zarówno pod względem stanu osobowego jak i sprzętu. Więcej o tym w dziale "Wyposażenie". 1. Wprowadzenie Zachęcone rezultatami działań brytyjskich komandosów dowództwo sił zbrojnych USA postanowiło na początku 1942r. sformować ich własny odpowiednik. Uznając, że nazwa Commando prawowicie należy się na wyłączność brytyjczykom zdecydowano się na mającą głębokie korzenie w historii amerykańskiej wojskowości Ranger. Działając w ścisłej współpracy z brytyjskim rządem i opierając się wyłącznie na ochotnikach poddanych ścisłej selekcji (wybierano m.in. kandydatów zaznajomionych ze wspinaczką, żeglugą, strzelectwem czy obsługą radiostacji) utworzono 1st Ranger Battalion pod dowództwem Maj. Williama Orlando Darby'ego, który stanowił trzon późniejszego tzw. Ranger Force (określenie używane w stosunku do całości Ranger Battalions). Ochotnicy pochodzili z jednostek stacjonujących na terenie Wielkiej Brytanii, w szczególności 34th Infantry Division. Po dwóch tygodniach szkolenia zasadniczego w Carrickfergus 1st Ranger Battalion został przeniesiony do Achnacarry gdzie od 1. Czerwca do 21 Września szkolił się pod okiem brytyjskich komandosów. Ćwiczonenia odbywały się w większości z ostrą amunicją i zdarzały się pojedyncze przypadki poważnych urazów a nawet zgonów. W trakcie szkolenia, 19. Sierpnia 1942r. 6 oficerów i 44 żołnierzy 1st Ranger Battalion wzięło udział w Rajdzie na Dieppe razem z brytyjskimi komandosami. Doświadczenia wyniesione z rajdu okazały się kluczowe dla procesu formowania się kadry oficerskiej i podoficerskiej Ranger Force. Żołnierze z 1st Ranger Battalion pozują do zdjęcia w miejscowości Gafsa (09.02.1943r. Tunezja) W listopadzie 1942r. 1st Ranger Battalion został wysłany do Afryki Północnej jako część operacji Torch. Uczestniczył w walkach w Algierii i Tunezji. W międzyczasie powstały 3rd- oraz 4th Ranger Battalion. W Czerwcu 1943r. 1st-, 3rd- i 4th Ranger Battalion były częścia sił lądujących na Sycylii w ramach operacji Husky a następnie brały aktywny udział w walkach na Sycylii i we Włoszech. LtCol. Darby cieszył się bardzo dużą popularnością wśród żołnierzy i sprawował nieformalne dowództwo nad tzw. Darby's Ranger Force (1st-, 3rd- oraz 4th Ranger Battalion uczestniczącymi w kampanii włoskiej). Po wielu sukcesach na Sycylii i w południowych Włoszech szczęście odwróciło się od Darby's Ranger Force podczas walk o miasto Cisterna w okolicach Anzio gdy 1st- i 3rd Ranger Battalion dostały się w okrążenie i zostały rozbite. 4th Ranger Battalion próbował przez całą dobę przebić się do sojuszników i otworzyć im drogę odwrotu - bezskutecznie. Z 767 żołnierzy znajdujących się w okrążeniu tylko 6 udało się wydostać i połączyć z 4th Ranger Battalion. Pozostali zginęli lub zostali pojmani. Warto dodać, że kilkudziesięciu Rangerów podjęło próby ucieczki - zarówno udane jak i nieudane. Ostatecznie do Rzymu dotarło trochę poniżej 700 jeńców, których przemaszerowano ulicami miasta nieopodal koloseum w celach propagandowych. 4th Ranger Battalion przyłączono do 504th Parachute Infantry Regiment a następnie do 1st Special Service Force. Żołnierze z 1st Ranger Battalion obserwują okolice miejscowości Arzew (08.11.1942r. Algieria) W tym samym czasie utworzono z myślą o inwazji na Francję dwa kolejne bataliony: 2nd Ranger Battalion oraz 5th Ranger Battalion. 6 Czerwca 1944r. podczas lądowania aliantów w Normandii żołnierze trzech kompanii 2nd Ranger Battalion: D, E, F zdobyli przy pomocy sprzętu wspinaczkowego silnie ufortyfikowane pozycje na klifie Pointe du Hoc i utrzymali okoliczny teren do czasu przybycia jednostek sojuszniczych podczas gdy 5th Ranger Battalion i reszta 2nd Ranger Battalion wylądowały z 29th Infantry Division na plaży Omaha (Dog White, Red i Green). Żołnierzom z Dog Red udało się przebić przez niemiecką linię obrony i wspomóc walki przy Pointe du Hoc. Według relacji świadków zastępca dowódcy 29th Infantry Division Brig Gen. Norman Cota podczas lądowania w sektorze Dog White zaczepił dowodzącego 5th Ranger Battalion Mjr. Maxa Schneidera i zapytał go, do jakiej jednoski należy. Gdy usłyszał, że jest dowódcą 5th Ranger Battalion rzucił tylko: "Well, goddamnit, if you're Rangers, lead the way!". Wyrażenie, które na zawsze zapisało się do historii jako motto Rangers. Po wielu godzinach walk amerykanom udało się wywalczyć i utrzymać teren pomimo zaciekłego oporu przeciwnika. Straty wyniosły odpowiednio 77 zabitych i 152 rannych w 2nd Ranger Battalion oraz 23 zabitych i 89 rannych w 5th Ranger Battalion. Oba bataliony brały udział w późniejszych walkach we Francji, Ardenach i Niemczech. Bitwa o Pointe Du Hoc - wizja artystyczna autora Ostatnią z punktu widzenia chronologii jednostką Ranger Force był 6th Ranger Battalion biorący udział w walkach na Pacyfiku. Utworzona 26 Września 1944r. na bazie 98th Field Artillery Battalion jednostka pod koniec Października 1944r. wzięła udział w Inwazji na Filipiny. Najbardziej znanym osiągnięciem 6th Ranger Battalion jest zakończony powodzeniem rajd na obóz dla jeńców w Cabanatuan który odbył się 30. Stycznia 1945r. Wspólnie z filipińskimi partyzantami Rangersi odbili 512 przetrzymywanych jeńców oraz cywili zabijając około 200 japońskich żołnierzy tracąc przy tym jedynie dwóch żołnierzy. Batalion aktywnie działał w rejonie Filipin przeprowadzając rajdy na wrogie pozycje aż do końca wojny 6. Sierpnia 1945r. Warto w tym miejscu wspomnieć również o często pomijanym z racji swojej krótkiej działalności 29th Ranger Battalion. Utworzono go w Lutym 1943r. z ochotników należących do 29th Infantry Division, którzy zostali przeszkoleni przez brytyjskich komandosów w Achnacarry. Pierwotnie nazywany przez instruktorów jako 2nd Ranger Battalion, jednak w Stanach Zjednoczonych zaczynała już szkolenie jednostka o tej nazwie więc ostatecznie użyto numeru ich macierzystej dywizji. Według oryginalnego zamysłu mieli za zadanie przeprowadzać rajdy na teren okupowanej Francji, jednak ostatecznie żaden się nie odbył. Jednostkę rozwiązano w Listopadzie 1943r. Część żołnierzy wróciła do 29th Infantry Division a część wcielono do nowopowstałych 2nd- i 5th Ranger Battalion. Rangerzy z 6th Ranger Battalion po rajdzie na Cabanatuan (01.02.1945r. Filipiny) 2. "Rangers Lead the Way!" - udział Ranger Battalions w operacjach II WŚ 1st Ranger Battalion (19.06.1942-15.08.1944) - Rajd na Dieppe, Afryka Północna, Sycylia, Włochy kontynentalne 2nd Ranger Battalion (01.04.1943-23.10.1945) - Normandia, Bretania, Wschodnia Francja, Belgia, Luksemburg, Niemcy 3rd Ranger Battalion (25.05.1943-15.08.1944) - Afryka Północna, Sycylia, Włochy kontynentalne 4th Ranger Battalion (08.06.1943-24.10-1944) - Afryka Północna, Sycylia, Włochy kontynentalne 5th Ranger Battalion (21.07.1943-22.10.1945) - Normandia, Bretania, Wschodnia Francja, Belgia, Luksemburg, Niemcy 6th Ranger Battalion (26.09.1944-30.12.1945) - Filipiny (m.in. Luzon, Cabanatuan, Aparri) Oddziały US Rangers zostały stworzone na wzór brytyjskich komandosów i pierwotnie doktryna ich użycia pokrywała się prawie całkowicie z brytyjską: małe, doskonale wyszkolone oddziały będące w stanie przeprowadzać precyzyjne ataki korzystając z przewagi zaskoczenia: zarówno w formie rajdów jak i celem zdobycia i utrzymania terenu. Doskonałym przykładem tego typu działań jest lądowanie w Arzew czy rajd na Cabanatuan. Wraz z upływem czasu zaczęto jednak używać ich jako oddziałów szturmowych, często współpracując z kawalerią lub jednostkami pancernymi (np. zajęcie wzgóra 400 w Lesie Hürtgen czy w czasie walk pod Cisterną). 3. Symbole i oznaczenia Po rajdzie na Dieppe w 1942r. wielu żołnierzy amerykańskich stacjonujących w Wielkiej Brytanii próbowało na przepustce podszywać się pod Rangerów chcąc zapewnić sobie tym uwagę płci pięknej oraz zaimponować spotkanym ludziom. Często kończyło się to bójkami, kiedy akurat spotkali prawdziwych Rangerów. Dowództwo stacjonującego w Archnacarry 1st Ranger Battalion ogłosiło z tego powodu w jednostce konkurs na projekt specjalnego oznaczenia batalionu. Wygrał go 1Sg. Anthony Rada, którego projekt przedstawiał Niebieski zwój z czerwonym obszyciem, na którym widniał biały napis "1st Ranger Bn". Z powodu ograniczonego dostępu do niebieskiego barwnika kolor ten zastąpiono czernią. Pomimo tego, że nie był to oficjalny symbol był on bardzo popularny wśród członków Darby's Ranger Force: 1st-, 3rd- i 4th Ranger Battalion. W 1943r. US Army wydało oficjalne oznaczenie dla całego Ranger Force przedstawiające niebieski romb z żółtym napisem "RANGER" i żółtym obszyciem. W praktyce było noszone jedynie przez Rangerów z 2nd- i 5th Ranger Battalion oraz, w ograniczonej ilości: 6th Ranger Battalion, jednak wielu żołnierzy decydowało się na nieregulaminowe "Rada Scrolls". 4. Struktury Legenda: ***** Ranger Infantry Battalion (na podstawie T/O&E 7-85) Ranger HQ Company (na podstawie T/O&E 7-86) Ranger Company (na podstawie T/O&E 7-87) Ranger Platoon (na podstawie T/O&E 7-87) Oznaczenia: Bataliony otrzymywały unikatowy w skali całego Ranger Force numer (1-6). Kompanie (z wyjątkiem HQ) oznaczano literami a plutony oraz sekcje numerami. Przykładowo można było być przypisanym do 1st Section, 2nd Platoon, Dog Company, 3rd Ranger Battalion. 5. Rozpiski Uwaga! Kolorem niebieskim zaznaczone stanowiska/sprzęt dodane w pierwszym kwartale 1944r. Odnoszą się one do 2nd-, 5th- oraz 6th Ranger Battalion od czasu Operation Neptune. Ranger Infantry Battalion HQ Battalion Medical Detachment Ranger Staff Platoon Ranger Communication Platoon Ranger Rifle Company HQ Ranger Rifle Platoon Ranger Infantry Battalion (uwaga-długi spoiler!) 7. Wyposażenie Umundurowanie: Mundury polowe: M41 Jacket + M1937 Uniform Kurtka w kolorze OD#2 standardowa dla US Army. Używana przez wszystkie bataliony razem z koszulą i spodniami M1937. Mundur zaczął wychodzić z ogólnego użycia pod koniec 1944r. na rzecz M1943. M1943 Uniform Kurtka, koszula i spodnie w kolorach OD#3, OD#7 i OD#9. Wydawanie munduru dla piechoty zaczęto w okolicach października 1944r. jednak z powodu braków zaopatrzeniowych dokładny czas dostarczenia go do jednostek frontowych wahał się w przedziale miedzy Październikiem 1944r. a Majem 1945r. Herringbone Twill Fatigues (HBT) Kolor OD#7. Zaadaptowane przez żołnierzy 6th Ranger Battalion walczącego na Pacyfiku. Z uwagi na gorący, wilgotny klimat mundury M1937 nie nadawały się do codziennego użytku. W większości wzięte z zapasów USMC. Od jesieni 1944r. wypierane przez M1943. Tanker Jacket (Jacket, Combat, Winter) Charakterystyczna kurtka w kolorze OD#3. Oryginalnie przeznaczona dla załóg pojazdów opancerzonych oraz dla piechoty w zimie była chętnie wybierana przez Rangersów z uwagi na dobrą izolację termiczną jaką zapewniała. Warto dodać, że nie była rozpowszechniona tak bardzo jak jest to przedstawione w filmach - zdecydowanie przeważały M41 i M1943. Buty: Type II Service Shoe + M1938 Combat Leggings Skórzane buty do kostki z grubą gumową podeszwą i płóciennymi opinaczami. Opinacze zapobiegały dostawaniu się wody, kamieni i piasku do środka butów oraz stabilizowały buty w kostce, jednak ich zakładanie było bardzo czasochłonne i nie cieszyły się szczególnym uznaniem. M-1943 Type III Service Shoe Charakterystyczne buty z podwójnym zapięciem na kostce wprowadzone razem z mundurem M1943. Z radością zmiana po sięgających do kostki Type III Service Shoe (m.in. ponieważ oznaczało to koniec używania płóciennych opinaczy). Kamizelki, ładownice i pasy amunicyjne: Assault Vest Wydane w ograniczonej ilości żołnierzom 1st-, 4th- oraz 29th Infantry Division jak i 2nd- i 5th Ranger Battalion przed lądowaniem w Normandii. Produkowane w kolorach OD#3 i OD#7. Posiadały dwie duże kieszenie na biodrach i dwie małe na piersi. Używający ich żołnierze skarżyli się na to, że są niepraktyczne i zbyt dobrze izolują ciepło, więc większość z nich została porzucona ("zgubiona") niedługo po lądowaniu (najpóźniejsze zdjęcia na jakich możemy zobaczyć je noszone przez żołnierzy pochodzą z połowy Lipca 1944r.). M7 Gas Mask Bag Gumowy, wodoodporny pokrowiec na maskę gazową M5 noszony z przodu na klatce piersiowej podczas lądowania w Normandii. Ostatecznie przypuszczenia aliantów się nie sprawdziły i 6. Czerwca Niemcy nie użyli gazu bojowego, ale pokrowce i tak uratowały wiele żyć w niespodziewany sposób: zgromadzone w nich powietrze pomagało utrzymać się przy powierzchni żołnierzom, którzy wpadli do głębokiej wody. M1923 Cartridge Belt Podstawowy pas amunicyjny zawierający 10 ładownic, każda mieszcząca 8-nabojowy klips do Garanda lub dwa 5-nabojowe klipsy do Springfielda lub 15-nabojowy magazynek do M1 Carbine. Kolor OD#3. M1936 Pistol Belt Pas oporządzeniowy zaprojektowany z myślą o oficerach, załogach pojazdów oraz żołnierzach pełniących specjalne funkcje, np. inżynierów. Kolor OD#3. M1937 BAR Belt Pas oporządzeniowy zaprojektowany z myślą o żołnierzach wyposażonych w M1918 BAR zawierający 6 ładownic, każda mieszcząca dwa 20-nabojowe magazynki. Kolor OD#3. M1936 Suspenders (w 1944r. zastąpione przez M-1943 Suspenders) Szelki przystosowane do łączenia z pasami M1923 i M1936. Kolor OD#3. M1 Thompson Magazine Pouch Ładownica przeznaczona dla żołnierzy wyposażonych w M1 Thompson podzielona na przegródki. Mieściła pięć 20-nabojowych magazynków pudełkowych. Można było zaczepić ją na szelkach M1936 lub pasie. Kolor OD#3. M1 Garand Bandolier Bandolier mieszczący 6 ładownic, każda mieszcząca 8-nabojowy klips do Garanda, dwa 5-nabojowe klipsy do Springfielda lub 15-nabojowy magazynek do M1 Carbine. Kolor OD#3. M1924 Carlisle Pouch Kieszeń na zestaw opatrunkowy. Doczepiana do pasa lub szelek M1936. Kolor OD#3. M1910 Canteen Cover Pokrowiec na manierkę doczepiany do pasa oporządzeniowego. Czasami opróżniano go i noszono w nim dodatkowe granaty, amunicję lub małe przedmioty. Kolor OD#3. Plecaki: M1928 Haversack Pomimo bardzo dużej dostępności nie cieszył się dobrą opinią wśród żołnierzy z uwagi na małą pojemność oraz skomplikowany sposób mocowania. Produkowany w kolorze OD#3. Hełmy: M1917A1 (Kelly) Helmet Używany przez 1st Ranger Battalion podczas szkolenia w Szkocji oraz (w ograniczonej ilości) podczas rajdu na Dieppe. Wymieniony na rzecz M1 Helmet przed Operation Torch. M1 Helmet Używany aż do końca wojny przez wszystkie bataliony. Podczas walk w Europie 2nd- i 5th Ranger Battalion używały specjalnych oznaczeń na hełmach (odpowiednio czarna dwójka lub piątka na tle pomarańczowego rombu umieszczana z tyłu hełmu). Oznaczenie używane w połączeniu z pionowym (oficer) lub poziomym (podoficer) paskiem. Uzbrojenie: Chociaż w T/O&E do Stycznia 1944r. znajdowały się karabiny przeciwpancerne Boys i Rangerzy byli przeszkoleni w ich użyciu użyto ich w walce tylko raz, podczas rajdu na Dieppe. Zdarzało się, że podczas niektórych rajdów medycy nie nosili oznaczeń i byli uzbrojeni. Pomimo oficjalnego zastąpienia 20 luźnych M1 Thompson na wyposażeniu sekcji zaopatrzeniowej na rzecz 20 M1 Carbine nie zniknęły one z faktycznych składów broni i nadal były używane, najczęsciej wydane zamiast M1 Garand w sekcjach szturmowych. Karabiny/karabinki: M1 Garand Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 5,3 kg Magazynek: wewnętrzny, 8 nab. Prędkość wylotowa: 853 m/s Zasięg skuteczny: 457 m M1 Carbine Kaliber: .30 Carbine Waga (załadowany): 3,08 kg Magazynek: stały, 15 nab. Prędkość wylotowa: 607 m/s Zasięg skuteczny: 270 m Karabiny wyborowe: M1903A4 Springfield + M84 Scope Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 4,25 kg Magazynek: wewnętrzny, 5 nab. Prędkość wylotowa: 806 m/s Zasięg skuteczny: 550m Pistolety Maszynowe: M1A1 Thompson Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 4,7 kg Magazynek: pudełkowy, 20/30 nab. Szybkostrzelność: 700 strz./min Prędkość wylotowa: 285 m/s Zasięg skuteczny: 200 m Pistolety: M1911A1 Colt Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 1,36 kg Magazynek: pudełkowy, 7 nab. Prędkość wylotowa: 253 m/s Zasięg skuteczny: 25 m Karabiny Maszynowe: M1918 Browning Automatic Rifle Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 9,5 kg Magazynek: pudełkowy, 20 nab. Szybkostrzelność: 550 strz./min Prędkość wylotowa: 850 m/s Zasięg skuteczny: 600 m M1919A4 .30 Browning Machine Gun Kaliber: .30-06 Springfield Waga (bez trójnogu): 14 kg Taśma: 100/250 nab. Szybkostrzelność: 500 strz./min Prędkość wylotowa: 850 m/s Zasięg skuteczny: 822 m Moździerze: M2 60mm Mortar Kaliber: 60 mm Waga (rozłożony): 19 kg Prędkość wylotowa: 158 m/s Zasięg skuteczny: 1,8 km M1 81mm Mortar Kaliber: 81 mm Waga (rozłożony): 62 kg Prędkość wylotowa: 210 m/s Zasięg skuteczny: 3 km Wyrzutnie przeciwpancerne: M1A1 Bazooka Kaliber: 2.36" Waga (załadowana): 6 kg Prędkość wylotowa: 82 m/s Zasięg skuteczny: 229 m M9A1 Bazooka Kaliber: 2.36" Waga (załadowana): 7,2 kg Prędkość wylotowa: 82 m/s Zasięg skuteczny: 274 m 8. Źródła T/O&E 7-85 "Darby's Rangers 1942-45" Mir Bahmanyar wyd. Osprey "Rangers in World War II" Robert Black, wyd. Random House Publishing Group Strona internetowa http://www.wwiirangers.com
×
×
  • Dodaj nową pozycję...