Ranking

Chcąc scharakteryzować radzieckie oddziały desantowe zimnej wojny przede wszystkim należy pamiętać jedno: to nie są wojska NATO, ich doktryna, wyposażenie i uzbrojenie było kompletnie inne niż US Army i innych wojsk paktu północnoatlantyckiego. VDV Na początek VDV czyli spadochroniarze ich obszar działania obejmował 150 - 300 km za linią frontu, działając na szczeblu strategicznym, w krajach NATO spadochroniarze są lekką piechotą, w ZSRR jest kompletnie odwrotnie, VDV to ciężki zmech, który poruszał się tylko i wyłącznie na bojowych wozach piechoty BMD i transporterach BTR-D, mieli nie walczyć pieszo a jedynie jak zwykły zmech, wyjątkiem jest Afganistan gdzie VDV walczyło zarówno jak zmech z użyciem BMP-1 i BMP-2 jak i desantując się ze śmigłowców. Poza Afganistanem VDV nie korzystała ze śmigłowców, jedyny sposób desantu to desant z samolotów transportowych systemem kombinowanym. Co oznacza system kombinowany? Kraje NATO swoich spadochroniarzy zrzucały ze stosunkowo małych wysokości z wolno lecących samolotów przy pomocy statycznej liny, Sowieci zrzucali z większej wysokości (700m) przy większej prędkości, gdzie statyczna lina wyciągała mały spadochron, mający ustabilizować skoczka i go spowolnić, następnie skoczek sam otwierał spadochron lub w przypadku utraty przytomności robił to automat. VDV poza Afganistanem w ogóle nie posiadała hełmów stalowych, jedyną osłoną głowy skoczka był hełm desantowy wz 73, który był wariacją czołgowego hełmofonu, na poligonach można również było zobaczyć żołnierzy w furażerkach i rzadziej w niebieskich beretach. Do momentu wprowadzenia munduru desantowego wz. 83 w barwie ochronnej, podstawowym ubraniem spadochroniarza był kombinezon desantowy wz. 73, który w miesiącach letnich noszono zamiast munduru wz. 69 a kiedy było chłodniej zakładano na mundur. Raczej nie spotykano się z desantowaniem w maskałatach, robiły to jedynie pododdziały rozpoznawcze. Mundur wz. 83 zaczął pojawiać się między rokiem 85 a 89 i zastępować mundury wz. 69 i kombinezony desantowe wz. 73. Uzbrojeniem strzeleckim VDV były AKS-74 lub AKMS w zależności od roku i kategorii jednostki (w jednostkach drugorzutowych AKMSy służyły do połowy lat 80), RPKS-74 i RPKS, RPG-7D (celowniczy przenosił 2 granaty, pomocnik również 2, w jednostkach pierwszo liniowych były tp PG-7VŁ, PG-7VM, PG-7VS, jednostki drugoliniowe musiały się zadowolić nielicznymi PG-7VŁ oraz PG-7V). Brygady i Bataliony Desantowo Szturmowe Wojsk Lądowych Ich obszar działania wynosił od 50 do 150 km za linią frontu. Oddziały desantowo szturmowe były czymś w rodzaju kawalerii powietrznej, działali jako lekka piechota, czasem tworzono w Batalionie jedną kompanię powietrzno-desantową a w brygadzie jeden batalion powietrzno-desantowy jeżeli jednak skakały na spadochronach to najczęściej ze śmigłowców, wtedy ich wyposażenie nie różniło się od wyposażenia VDV oczywiście poza brakiem jakiegokolwiek ciężkiego sprzętu. W przypadku desantu ze śmigłowca z przyziemienia, żołnierze ci wyposażeni byli tak jak zwykła piechota czyli w hełm stalowy wz. 40, wz. 60 lub wz. 68, mundur wz. 69 lub później w mundur desantowy w barwach ochronnych wz. 83, jednak zamiast standardowych plecaków mieszok używano plecaków RD-54. Celowniczy RPG używał wtedy standardowego noszaka na 2 granaty a pomocnik na 3 granaty - razem 5. Ciekawostka w UKM PK wyposażona była jedynie kompania rozpoznania mając na stanie 3 PK, co etatowo oznacza, że w całej brygadzie było... 3 PK. Struktura Plutonu Rozpoznania Struktura Plutonu Powietrznodesantowego W każdej kompani znajdowały się 3 takie plutony, pluton moździerzy 81 mm i pluton granatników automatycznych. Morska Piechota Morska Piechota wchodziła w skład marynarki wojennej, ich zadaniem był desant z morza i utrzymanie przyczółku do 40 km wgłąb lądu do czasu zdesantowania się kolejnych fal tym razem już wojsk lądowych. W każdej Brygadzie Morskiej Piechoty od połowy lat 80 znajdował się batalion desantowo szturmowy, w tym batalionie jedna kompania była kompanią powietrzno desantową. Co oznacza, że - 1 kompania była przeszkolona i wyposażona do skoków na spadochronie ze śmigłowca lub samolotu, pozostałe kompanie były uzbrojone i wyposażone jak brygady desantowo szturmowe wojsk lądowych - miały takie samo zadanie i były desantowane śmigłowcami wojsk lądowych. Pozostałe bataliony brygady były uzbrojone i wyposażone jak zwykłe bataliony piechoty zmotoryzowanej na wozach BTR-60, MT-LB a następnie BTR-80. Z czołgów były to dwie kompanie T-55 i dwie kompanie PT-76. Podstawową różnicą był czarny mundur polowy, czarny beret oraz czarne oporządzenie, mimo elitarnego statusu morskiej piechoty jej wyposażenie na ogół było starsze, długo używali starszej broni w kalibrze 7.62x39 np. w flocie czarnomorskiej dopiero w 85 roku wprowadzono AK-74. Czarne mundury zostały wyparte w połowie lat 80 przez mundur desantowy wz. 83 w barwie ochronnej. Ze śmigłowców floty np. Ka-27 korzystali jedynie saperzy i rozpoznanie. http://i1055.photobucket.com/albums/s503/amtibla/2231.jpg 1989: Maskałaty w wojsku radzieckim: W rozpoznaniu przypadało 100% maskałatów na stan etatowy, w oddziałach saperskich 80%, w pozostałych oddziałach 30%. Do lat 90 w użyciu były jeszcze drugo wojenne maskałaty. Jak odwzorować to w Armie? W RHS mamy kilka typów munduru M88 prawidłowo nazywającego się mundurem wz 83 - pierwsze wersje munduru noszone były w spodniach, w 89 pojawiła się odmiana, którą noszono na zewnątrz. Moją propozycją jest stosować mundur M88 z bluzą na zewnątrz w wersji z butami sapogi jako odpowiednik munduru wz. 69 a mundur M88 VDV TTSKO i M88 VDV TTSKO Airborne jako mundur wz. 83 dla VDV, MP i wojsk desantowo szturmowych końcówki lat 80. Jako maskałat KLMK Oversuit a kombinezon desantowy proponuję używania Gorka 1 (afganka) lub Clothes Overalls (tan) lub innego kombinezonu w kolorze khaki, jako hełm desantowy wz. 73 proponuję używać Crew Helmet (tan), jeżeli chodzi o czarny mundur MP to tutaj znajduje się retekstura.

"God created JTACs so pilots could have heroes." 1. Co oznacza pojęcie JTAC? Joint Terminal Attack Controller [ JTAC ]- Wysunięty Nawigator Naprowadzania Lotnictwa (WNNL) [...] kieruje działaniami samolotów (śmigłowców) i bezzałogowych statków powietrznych wykonujących uderzenia w ramach bezpośredniego wsparcia lotniczego. JTAC sam w sobie nie jest rolą - jest kwalifikacją. Rola osoby przystępującej do certyfikacji JTAC może być przeróżna. Przykładowo: część Marines posiadających kwalifikacje JTAC wcześniej służyła jako Naval Aviator lub NFO. Nawet Książę Harry ma za sobą historię bycia pilotem śmigłowca oraz Forward Air Controllerem. W rzeczywistości JTAC wchodzi w skład TACP (ang. Tactical Air Control Party lub pol. Taktyczny Zespół Kontroli Obszaru Powietrznego) lub CCT (ang. Combat Control Team). Z takich zespołów JTAC jest później dołączany do elementów niższego szczebla. Jest to zespół (choć nie zawsze), który najczęściej możemy spotkać w strukturze batalionu. Jego zadaniem jest wspomaganie JTAC-a w przeprowadzaniu uderzeń lotniczych. Zdarza się też, że TACP służy jako doradca dowódcy lądowego w zakresie możliwości taktycznych oraz planowania użycia środków CAS. (Rys. 1) Zespól TACP ___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ 2. Czym cechuje się JTAC i jakie są jego zadania? Osoba posiadająca tego typu kwalifikacje powinna cechować się: umiejętnością sprawnego czytania map i wyciągania z nich potrzebnych informacji biegłą obsługą sprzętu do komunikacji radiowej / transmisji danych oraz umiejętnością płynnej komunikacji werbalnej rozwiniętą świadomością sytuacyjną, postrzeganiem przestrzennym oraz umiejętnością nieszablonowego myślenia Główne zadania JTAC-a: Planowanie, koordynacja i autoryzacja misji typu CAS Wspieranie dowódcy operacji w podejmowaniu decyzji dot. wykorzystania platform CAS Zarządzanie przestrzenią powietrzną Monitorowanie pozycji oraz działań sił sojuszniczych oraz sił przeciwnika ___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ 3. Planowanie przestrzeni powietrznej SP (pol. Statek Powietrzny) - śmigłowiec, samolot lub inna platforma CAS. ACP (ang. Air Control Point) - punkt nawigacyjny znajdujący się w korytarzu pow. CCP (ang. Communications Checkpoint) - po jego osiągnięciu punktu meldujemy do osoby odpowiedzialnej za zarządzanie przestrzenią powietrzną. AC (ang. Air Corridor) - korytarz powietrzny. Wyznaczany w celu uniknięcia konkretnego typu zagrożenia na drodze przelotu. HLD (ang. Holding Area) - obszar, w którym SP może bezpiecznie oczekiwać na dalsze polecenia. 3A. Korytarze powietrzne, ACP i CCP Poniższe grafiki przedstawiają w jaki sposób możemy zaplanować przestrzeń powietrzną uwzględniając takie miejsca jak: Lotnisko lub inny bezpieczny punkt, na którym statek powietrzny może wylądować, przezbroić się, dokonać napraw etc. Punkty zagrażające maszynom - stanowiska AA, obszary zagrożenia MANPAD etc. (Rys. 1) Przykładowy sposób planowania korytarzy powietrznych oraz punktów ACP i CCP w Armie. Na mapie zostały oznaczone 2 korytarze - AC Yankee oraz AC Zulu. Korytarze są podzielone na 2 części - oznacza to możliwość przelotu w obu kierunkach. (Rys. 2) Ustawienie punktów CCP względem potencjalnego zagrożenia w korytarzu powietrznym. Ustawiając te punkty mamy świadomość, że na trasie przelotowej od CCP1 DO CCP2 możemy stracić łączność radiową z lotnictwem. W rzeczywistości nie musi to być zagrożenie AA. Statek powietrzny może właśnie wlatywać w obszar występowania niebezpiecznych zjawisk atmosferycznych. 3B. Separacja pionowa dla statków powietrznych W przypadku dysponowania więcej niż jednym statkiem powietrznym naszym obowiązkiem jest ustalenie separacji pionowej. Szczególnie w przypadku korytarzy powietrznych i HLD. Minimalna wysokość korytarza w przypadku samolotu ~ 600 m Minimalna wysokość korytarza w przypadku śmigłowca ~ 300 m Optymalny bufor (różnica wysokości korytarzy) ~ 600m (Rys. 3) Przykładowa separacja pionowa ___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ 4. Misje CAS i procedury z nimi związane CAS (ang. Close Air Support) - pol. Bezpośrednie Wsparcie Lotnicze / Bliskie Wsparcie Lotnicze [...] działanie lotnictwa przeciwko celom przeciwnika znajdującym się w pobliżu sił własnych, wymagające dokładnej koordynacji działań lotnictwa z ogniem i ruchem tych sił. BDA (ang. Bomb/Battle Damage Assessment) - pol. N/A. Ocena zniszczeń spowodowanych przez misje CAS. IP (ang. Initial Point) - Pozycja wyjściowa SP (najczęściej samolotu) realizującego misję CAS. IP powinno znajdować na tej samej prostej co cel. BP (ang. Battle Position) - Obszar, z którego śmigłowiec realizuje misję CAS. W ramach obszaru BP mogą występować punkty Firing Points - dokładne punkty, z których SP powinien wykonywać ostrzał. Game Plan - pol. Plan Gry. Zbiór informacji dotyczących sposobu realizacji misji CAS. W najkrótszej formie zawiera określenie typu kontroli oraz metody ataku. Może także zawierać: zamiary dowódcy sił lądowych, preferowany efekt misji [...] Dlaczego powinniśmy używać Battle Position? Battle Position oznacza obszar, w którym śmigłowiec może swobodnie manewrować w celu znalezienia dogodnej pozycji do prowadzenia ostrzału. Pilot zawsze będzie wiedział lepiej w jaki punkt powinien przemieścić SP, aby móc prowadzić skuteczny ostrzał i jednocześnie zapewnić sobie bezpieczeństwo. Wyznaczenie takiego obszaru jest kompromisem pomiędzy Pilotem i JTACiem. Wyznaczając Battle Position powinniśmy uwzględnić następujące czynniki: Forma terenu; przeszkody terenowe - każde wzniesienie lub pagórek może stać się bezcenną osłoną dla maszyny. Prowadzenie ognia ciągłego z tej samej pozycji powinno być unikane. Odległość od celu; zasięg uzbrojenia - w idealnym przypadku SP wykorzystuje maksymalny zasięg swojego uzbrojenia. Staramy się tym samym uniknąć zbliżenia do pozycji przeciwnika. (Rys. 4) AH-64 w Bagram, Afganistan 2014 r. Forma terenu staje się obusiecznym mieczem. Góry oprócz zapewnienia naturalnej osłony dla śmigłowca mogą także stanowić siedlisko obrony PLOT. 4A. Procedury poprzedzające / początkowe Nawiązanie łączności JTAC - SP Pilot przekazuje Aircraft Check-in (Rys. 5) JTAC potwierdza przyjęcie meldunku Ad 4A. W przypadku śmigłowców powinniśmy wystrzegać się wysyłania maszyny na HLD. Maszyna powinna oczekiwać na wezwanie w wysuniętym punkcie (np. FARP lub FAA). 4B. Schemat przeprowadzania misji CAS Nawiązanie łączności JTAC - SP JTAC nadaje Game Plan - typ kontroli, metodę ataku oraz meldunek CAS (rys. 6; rys. 7) Wykonujemy Hand-off (1/2 typ kontroli, BOT) JTAC autoryzuje CAS (1/2 typ kontroli) ("Cleared Hot") SP realizuje misje BDA, odejście SP Ad 4B. W przypadku gdy chcemy nadać meldunek, a SP od dłuższego czasu oczekuje na kolejne rozkazy, warto sprawdzić czy nadal ma na nas nasłuch. Wystarczy wysunąć zapytanie typu "Firehawk, tu Sierra. Zgłoś gotowość do otrzymania meldunku CAS." 4C. Metody ataku oraz typy kontroli misji CAS Metody Ataku BOT (ang. Bomb On Target) - przekazujemy orientacyjną pozycję celu. Występuje przy 1 i 2 typie kontroli. Musi nastąpić HAND-OFF. BOC (ang. Bomb On Coordinate) - przekazujemy dokładną pozycję celu (6-grid lub 8-grid). Typy kontroli Typ 1. JTAC widzi cel oraz podejście SP przy każdym ataku JTAC oznacza cel JTAC autoryzuje SP przed każdym atakiem JTAC podaje BDA Typ 2. JTAC nie widzi bezpośrednio celu lub podejścia SP JTAC autoryzuje przed każdym atakiem JTAC podaje BDA Typ 3. JTAC nie widzi bezpośrednio celu oraz SP Atak na cele w obszarze Autoryzacja nie następuje Po readbacku oraz uwagach nadajemy "CLEARED TO ENGAGE" BDA dokonuje SP lub wyznaczony el. naziemny 4D. HAND-OFF HAND-OFF - Proces zlokalizowania i identyfikacji celu przez SP za pomocą ustalonej w briefiengu CAS metody. Odbywa się, gdy tylko załoga SP znajdzie się w zasięgu pozwalającym na zlokalizowanie celu przy pomocy urządzeń pokładowych lub metodą wzrokową. Niebieskie - JTAC Pomarańczowe - Pilot Fioletowe - JTAC lub Pilot Lokalizacja wzrokowa VISUAL - "Zlokalizowałem pozycje sojusznika." BLIND - "Brak kontaktu wzrokowego z sojusznikiem / punktem ref." KONTAKT - "Zlokalizowałem punkt referencyjny." TALLY - "Zlokalizowałem cel." (Następuje "Cleared Hot" lub "Przerwij") NO JOY - "Nie widzę celu." Wskaźnik laserowy WŁĄCZ LASER - "Rozpocznij namierzanie przy pomocy SOFLAM-u." OŚWIETLAM - "Włączyłem laser i namierzam cel." SPOT - "Zlokalizowałem wskaźnik." TALLY - "Zlokalizowałem cel." (Następuje "Cleared Hot" lub "Przerwij") WSTRZYMAJ LASER - "Zakończ namierzać / wyłącz laser." DEAD EYE - "Awaria systemów namierzających." BRAK LASERA - "Nie udało mi się namierzyć celu." Wskaźnik IR SPARKLE - "Rozpocznij namierzanie celu przy pomocy wskaźnika." SNAKE - "Zacznij kreślić kształt poziomej ósemki na celu." PULSE - "Zacznij pulsować wskaźnikiem." ( ON ... OFF ... ON ... ) STEADY - "Utrzymaj promień wskaźnika na celu." ROPE - "Zakreśl wskaźnikiem okrąg wokół SP." KONTAKT SPARKLE - "Znalazłem promień wskaźnika." TALLY - "Zlokalizowałem cel." (Następuje "Cleared Hot" lub "Przerwij") WSTRZYMAJ SPARKLE - "Wyłącz wskaźnik IR." (Rys. 5) Meldunek Aircraft Check-in (Rys. 6) Struktura 9-liniowca. (Rys. 7) Struktura 5-liniowca. ___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ 5. Wyposażenie JTAC-a 5A. Must-have - przedmioty, które JTAC musi mieć w ekwipunku i są dzisiejszym standardem. Mapa Map Tools GPS (np. DAGR, MicroDAGR, Vanilla GPS) Latarka do mapy Radio do kontaktu z lotnictwem AN/PRC-148 lub AN/PRC-152 lub AN/PRC-117 Radio do kontaktu z piechotą AN/PRC-343 lub AN/PRC-148 lub AN/PRC-152 lub AN/PRC-117 5B. Nice to have - przedmioty, które w dużym stopniu ułatwią JTACowi pracę. Laser Designator (Sand) + Designator Batteries (LaserBatteries) Laser IR (np. AN/PEQ-15) Zielony granat dymny (3-6 szt.) Czerwony granat dymny (3-6 szt.) Purpurowy / pomarańczowy / niebieski granat dymny (3-6 szt.) Luneta ze zmiennym przybliżeniem (np. ACOG, SU-230, Nightforce ATACR) IR Grenade (3-6 szt.) Flara M127A1 (3-6 szt.) Granatnik podwieszany lub "standalone". 5C. Przykładowy Loadout współczesnego JTACa. 5D. Dobieranie odpowiedniego sprzętu Tworząc ekwipunek dla JTACa musimy pamiętać o założeniach misji - to co sprawdzi się dla samolotu F/A-18 niekoniecznie musi działać w przypadku śmigłowca AH-6 Little Bird. Może się zdarzyć, że w danej misji JTAC będzie wyłącznie odpowiadał za organizacje transportu piechoty drogą powietrzną i przyrządy służące do naprowadzania misji CAS okażą się zbędne. Jeśli scenariusz ma miejsce w nocy, to czy granaty dymne są wymagane? Nie - możemy je zastąpić granatem IR, flarą czy laserem IR. W nocy bardzo ciężko jest określić kolor dymu, przez co pilot SP nie będzie miał możliwości potwierdzenia dokładnego miejsca lądowania. Dużo łatwiej jest rzucić na ziemię strobo lub naprowadzić pilota przy pomocy osobistego wskaźnika IR. To Wy odpowiadacie za wyznaczenie bezpiecznego lądowiska. Należy jednak pamiętać, że wskaźniki / strobe IR nie są widoczne w systemach FLIR! __________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ 6. Uzbrojenie SP oraz Danger Close (WIP) W momencie, kiedy sojusznicza piechota znajduje się w zasięgu rażenia wybranego uzbrojenia SP naszym obowiązkiem jest nadać Danger Close. Informacje tą przekazujemy po podaniu typu kontroli i metody ataku ("1/2/3 typ kontroli. Bomb On Target / Bomb On Coordinate. Danger Close."), oraz podczas samej autoryzacji ("Cleared Hot, Danger Close"). ___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ 7. Szkolenie MC: JTAC Co potrafi osoba po szkoleniu MC: JTAC? Efektywnie używać środków służących do oznaczania (strobe IR, wskaźnik IR, SOFLAM) Planować przestrzeń powietrzną dla różnych typów statków powietrznych. Wspomagać dowódcę w podejmowaniu decyzji dotyczących użycia środków wsparcia powietrznego. Wzywać i autoryzować misje CAS dla śmigłowców i samolotów. Rzeczy, o których zapomniałem napisać. Linki: Konspekt szkolenia 9-Liner do wydrukowania Wymogi dla osób chcących zdobyć srebrną/złotą baretkę. Temat z zapisami na szkolenie MC: JTAC. Przydatne źródła Joint Publication 3-09.3 (Close Air Support) kpt. mgr Michał Rawłuszko. "O współpracy WNNL-a z dowódcą kompanii podczas misji bezpośredniego wsparcia lotniczego." MTTP-JFIRE Wszelkie sugestie/uwagi dotyczące poradnika proszę kierować na PW. Niech komentarze służą jako kontynuacja Q/A. FAQ Q: Po co się uczyć tych rzeczy? Niepotrzebnie komplikujesz, to tylko Arma! A: Wszystkie te procedury zostały opracowane z jakiegoś powodu - prawdopodobnie w odpowiedzi na jakiś wypadek, który można było uniknąć, stosując powyższe rozwiązania. Wszystkie te procedury zostały sprawdzone także w Armie - zarówno na sucho jak i na mokro. Wszystko jesteśmy w stanie wykonać. Q: Dlaczego nie wspomniałeś o meldunku MEDEVAC? A: Meldunek MEDEVAC nie jest "zarezerwowany" dla JTAC-a. Z tego powodu zdecydowałem się nie poruszać kwestii z nim związanych. Więcej informacji tutaj. Q: Czy po przeczytaniu tego poradnika mogę swobodnie działać jako JTAC? A: Zdecydowanie nie - niestety teoria musi zostać poparta praktyką. Poradnik ma za zadanie przybliżyć zakres materiałowy przed szkoleniem oraz wyjaśnić pewne pojęcia. ___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ Osoby, które ukończyły etap 1.: @Koxxus @Pba Osoby, które ukończyły etap 2.: N/A Osoby, które ukończyły całe szkolenie: @PATRIOTIC @Peter @Buda @Alfi @Gwiazdek @Cyrith @Rizzet @Paper @nat @Warp @Blazis @Jankes @Liszczu ___________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________ 1/18/2020 - Version 0.9 / pierwsza wersja. 2/2/2020 - Version 0.92 / aktualizacja infografik. 2/9/2020 - Version 0.93 / aktualizacja Hand-off, komunikacji wstępnej. 2/21/2020 - Version 0.94 / ekwipunek JTAC-a. 5/15/2020 - Version 1.00 / WAŻNE! canadian przestaje odpowiadać za poradnik. 4/3/2023 - Version 1.01 / aktualizacja linków + dodany 9-Liner do druku Na koniec chciałbym bardzo podziękować Rizzetowi za pomoc w opracowaniu całego szkolenia oraz poradnika.

Wprowadzenie W nomenklaturze hobbystów militarnych oraz osób wchodzących w sferę teoretyki sił specjalnych krajów byłego Związku Radzieckiego od wielu lat funkcjonuje pojęcie SpecNaz. Często osoby nie zaznajomione w pełni z teorią rosyjskich sił specjalnych wskazują ów specnaz jako jedną jednostkę wojskową, która to znajduje się w strukturach armii rosyjskiej. Tymczasem, jest to akronim od słowa Специального назначения (Specjalnego naznaczenia) co w wolnym tłumaczeniu oznacza "(jednostkę) specjalnego przeznaczenia". To znaczy, że nie jest to bezpośrednia nazwa jakiejś jednostki specjalnej, a jedynie zwrot charakteryzujący zakładane przeznaczenie struktury. Niniejszy artykuł służyć ma przedstawieniu w formie briefu struktur sił specjalnych wchodzących w skład jednostek wojsk lądowych, marynarki wojennej, wywiadu wojskowego, organów bezpieczeństwa publicznego, jak również sił powietrznodesantowych. Same informacje bazowane są na ogólnodostępnych źródłach, z racji na sam charakter jednostek nie oczekujcie jakichkolwiek większych informacji dotyczących składu zespołów specjalnych czy samych jednostek. Силы специальных операций (Siły Specjalnych Operacji) Центр специального назначения ФСБ (Centrum Przeznaczenia Specjalnego FSB) подразделения специального назначения ГРУ (Pododdziały specjalnego przeznaczenia GRU) Специальный Отряд Быстрого Реагирования (Oddział specjalny szybkiego reagowania) Отряд специального назначения Заслон (Oddział Specjalnego Przeznaczenia "Zaslon")

INSTRUKCJA UŻYCIA KOMPLETU MICRODAGR + VECTOR 21 JAKO WYSUNIĘTY OBSERWATOR OGNIA I PRZYGOTOWANIE SPRZĘTU Przed rozpoczęciem działań jako wysunięty obserwator wskazane jest odpowiednie ustawienie sprzętu tak, aby móc wykorzystać jego pełny potencjał i ograniczyć konieczność konwertowania stopni na milsy. Przygotowanie sprzętu składa się z: Przestawienie Vectora 21 na milsy, Przestawienie MicroDAGRa na milsy, Podłączenie Vectora 21 do MicroDAGRa. 1. Przestawianie Vectora na milsy 2. Przestawienie MicroDAGRa na milsy 3. Podłączenie Vectora 21 do MicroDAGRa II UŻYCIE SPRZĘTU W roli wysuniętych obserwatorów interesują nas tak naprawdę 2 rodzaje pomiarów. Są to: Zebranie grida i informacji o celu do MicroDAGRa, Pomiar opadu pocisku. 1. Zebranie grida Vectorem do MicroDAGRa 2. Pomiar opadu pocisku

Section d'infanterie / Pluton Strzelców Sloty (40) Équipe de commandement / Drużyna dowodzenia Plutonu LT Platoon Commader (8mm mle 07/15 rifle + 7.5mm mle 35 Pistol) SGT Platoon Segreant (8mm mle 07/15 rifle) CPL Grenadier (8mm mle 86/93 Rifle + VB Grenade Launcher + 8 x VB Grenades) PVT Runner (8mm mle 92 Carbine) PVT Observer (8mm mle 07/15 Rifle) Groupe / Drużyna SGT Group Leader (8mm mle 07/15 Rifle) CPL Deputy Group Leader (8mm mle 07/15 Rifle) PVT LMG gunner (7.5mm Châtellerault M24/29 LMG) PVT Assistant Gunner (7.5mm mle 35 Pistol) PVT Ammo Carrier (8mm mle 92 Carbine) PVT Ammo Carrier (8mm mle 92 Carbine) PVT Ammo Carrier (8mm mle 92 Carbine) PVT Rifleman (8mm mle 07/15 Rifle) PVT Rifleman (8mm mle 07/15 Rifle) PVT Rifleman (8mm mle 07/15 Rifle) PVT Rifleman (8mm mle 07/15 Rifle) PVT Rifle Grenadier (8mm mle 86/93 Rifle + VB Launcher + 8 x VB Grenades) Groupe / Drużyna SGT Group Leader (8mm mle 07/15 Rifle) CPL Deputy Group Leader (8mm mle 07/15 Rifle) PVT LMG gunner (7.5mm Châtellerault M24/29 LMG) PVT Assistant Gunner (7.5mm mle 35 Pistol) PVT Ammo Carrier (8mm mle 92 Carbine) PVT Ammo Carrier (8mm mle 92 Carbine) PVT Ammo Carrier (8mm mle 92 Carbine) PVT Rifleman (8mm mle 07/15 Rifle) PVT Rifleman (8mm mle 07/15 Rifle) PVT Rifleman (8mm mle 07/15 Rifle) PVT Rifleman (8mm mle 07/15 Rifle) PVT Rifle Grenadier (8mm mle 86/93 Rifle + VB Launcher + 8 x VB Grenades) Groupe / Drużyna SGT Group Leader (8mm mle 07/15 Rifle) CPL Deputy Group Leader (8mm mle 07/15 Rifle) PVT LMG gunner (7.5mm Châtellerault M24/29 LMG) PVT Assistant Gunner (7.5mm mle 35 Pistol) PVT Ammo Carrier (8mm mle 92 Carbine) PVT Ammo Carrier (8mm mle 92 Carbine) PVT Ammo Carrier (8mm mle 92 Carbine) PVT Rifleman (8mm mle 07/15 Rifle) PVT Rifleman (8mm mle 07/15 Rifle) PVT Rifleman (8mm mle 07/15 Rifle) PVT Rifleman (8mm mle 07/15 Rifle) PVT Rifle Grenadier (8mm mle 86/93 Rifle + VB Launcher + 8 x VB Grenades)

Bundeswehr Panzergrenadierzug Sloty (27) Zügtrupp / Drużyna dowodzenia Plutonu Wyposażenie: BWP Marder Lt. Zugführer / Dowódca Plutonu, uzbrojony w Walter P1 OFwb. Stellvertreter Zugführer / Zastępca Dowódcy Plutonu, uzbrojony w pistolet Walter P1 Sld. Funker / Radiooperator uzbrojony w PM MP2 Sld. Funker / Radiooperator uzbrojony w PM MP2 Fbw. Dowódca Załogi, uzbrojony w PM MP2 Sld. Kraftfahrer / Kierowca, uzbrojony w PM MP2 Sld. Richtschütze / Działonowy, uzbrojony w PM MP2 Panzergrenadier truppe / Drużyna Zmechanizowana Wyposażenie: BWP Marder Uofz. Gruppenführer/ Dowódca Drużyny, uzbrojony w karabin G3 z granatnikiem Sld. Kraftfahrer / Kierowca, uzbrojony w PM MP2 Sld. Richtschütze / Działonowy, uzbrojony w PM MP2 Gfr. Stellvertreter Gruppenführer / Zastępca dowódcy drużyny, uzbrojony w karabin G3 Sld. MILAN-Shütze / Strzelec ATGM, uzbrojony w ATGM Milan Sld. MG Shütze 1/ Celowniczy RKM, uzbrojony w RKM MG3 i pistolet Walter P1 Sld. Shütze mit PzF / Celowniczy RGP, uzbrojony w Panzerfaust 3 i pistolet Walter P1 Sld. Shütze, uzbrojony w karabin G3 Sld. Shütze, uzbrojony w karabin G3 Sld. Shütze, uzbrojony w karabin G3 Panzergrenadier truppe / Drużyna Zmechanizowana Wyposażenie: BWP Marder Uofz. Gruppenführer/ Dowódca Drużyny, uzbrojony w karabin G3 z granatnikiem Sld. Kraftfahrer / Kierowca, uzbrojony w PM MP2 Sld. Richtschütze / Działonowy, uzbrojony w PM MP2 Gfr. Stellvertreter Gruppenführer / Zastępca dowódcy drużyny, uzbrojony w karabin G3 Sld. MILAN-Shütze / Strzelec ATGM, uzbrojony w ATGM Milan Sld. MG Shütze 1/ Celowniczy RKM, uzbrojony w RKM MG3 i pistolet Walter P1 Sld. Shütze mit PzF / Celowniczy RGP, uzbrojony w Panzerfaust 3 i pistolet Walter P1 Sld. Shütze, uzbrojony w karabin G3 Sld. Shütze, uzbrojony w karabin G3 Sld. Shütze, uzbrojony w karabin G3 Źródło: https://ebooks.grsu.by/takt_i_tech_podg/tema-5-organizatsionno-shtatnaya-struktura-vooruzhenie-i-boevaya-tekhnika-podrazdelenij-armij-inostrannykh-gosudarstv.htm

~1950 Okres powstania Malajskiego ~1960 Zimna Wojna (1963- 1980) Koniec Zimnej Wojny (~1986-2000) Czasy Współczesne (~2004 - ~2022) Ewolucja broni ppanc. pododdziałów piechoty Źródło:

Batalion Strzelców Zmotoryzowanych na BMP/ BTR, 1991-2022r. Struktury przedstawione poniżej oparte są na oficjalnych FM, czy opracowaniach z lat 1991-2008. Należy pamiętać że z powodu niedoborów kadrowych, strat czy ogólnego chaosu nie jesteśmy w stanie zweryfikować rzetelności tychże danych, zwłaszcza w pierwszych latach samoistnienia Federacji Rosyjskiej (tj. wojen czeczeńskich) 1. Wprowadzenie Związek Radziecki już pod koniec II Wojny Światowej postawił na oddziały zmechanizowane o wysokiej mobilności. Doktryna Związku Radzieckiego, powstała za czasów istnienia Paktu Warszawskiego, zwycięstwo na polu bitwy wypracowywała korzystając ze znacznej przewagi broni pancernej, wspomaganej dominującym ogniem artylerii. W związku z charakterem doktryny, w ramach Batalionów Opancerzone Wozy Piechoty pojawiały się nie tylko w kompaniach zmechanizowanych, ale też w zespołach wsparcia ogniowego takich jak: zespoły rozpoznania, zespoły rakiet krótkiego zasięgu, czy innych elementach wsparcia bezpośredniego. Bataliony były formowane jeden po drugim, z czego większość nie była w pełni obsadzona, a jedynie miała zostać uzupełniona w trakcie mobilizacji. Taktyka ta nie miała możliwości sprawdzić się w regularnej walce, próbowano jej używać jednie w pierwszych latach interwencji w Afganistanie, gdzie to okazała się nieskuteczna wobec ataków nieregularnych. Sowiecka piechota zmechanizowana sfotografowana w trakcie ćwiczeń, lata 80. XX wieku Rozpad ZSRR mimo wielu sprowadzonych zmian, nie zmodyfikował w żaden sposób obowiązującej doktryny. Jednostki funkcjonujące w czasie istnienia Rosji Radzieckiej zostały w znacznej mierze zachowane, pomimo zmniejszenia kraju o zaludnione republiki. Stanowiło to dość duży problem, bowiem utrzymywano wiele etatów ofierów wyższych, przy niewielkiej ilości etatów szeregowych, co sztucznie zawyżało potencjał bojowy SZ FR. Taki stan rzeczy utrzymał się do wojny w Gruzji, która to ujawniła liczne błędy popełnione na etapie realizacji przez Rosjan. Jesienią 2008 roku, w związku z przeprowadzonymi przez Anatolija Serdiukowa reformami, na przekór protestom oficerów, zmniejszono ilość szczebli dowodzenia o jeden, jak i rozwiązano część z nieefektywnie funkcjonujących jednostek. Starych oficerów wysłano na państwowe emerytury. Były to pierwsze kroki poczynione w celu przekształcenia armii Rosyjskiej na model zachodni. Rosyjski BMP przekracza tunel Gori w czasie wojny dwunastodniowej, 2008 rok. Doktrynalnie bataliony zmechanizowane Federacji Rosyjskiej, podobnie jak za czasów Związku Radzieckiego mają możliwość wymiennego stosowania pojazdów z rodziny BTR, BWP i MT-LB. Różnorodność dostępnych wozów pozwala uzyskać przewagę w różnych sytuacjach na polu walki, a jednocześnie nie zmienia wyglądu struktury plutonu w żaden sposób. Pojazdami w plutonie dowodzą odpowiednio dowódca plutonu, zastępca plutonu i dowódca trzeciej drużyny. Za wyjątkiem wcześniej wspomnianej drużyny, pozostali SL poruszają się pieszo wraz z desantem. W ramach brygady zmechanizowanej doktrynalnie znajdują się trzy bataliony zmech i jeden batalion pancerny. W ramach Sił Zbrojnych ZSRR istniało około 180 dywizji. Po upadku Sojuza liczba ta wynosiła około 120. Na ten moment z tego stanu pozostały 23 dywizje. 2. Struktury Upadek ZSRR- Wojna Dwunastodniowa (od grudnia 1991. do sierpnia 2008) Reforma Serdiukowa - Krym - Współcześnie (od października 2008. do stycznia 2020) 3. Rozpiski Upadek ZSRR- Po I Wojnie Czeczeńskiej (od grudnia 1991. do lutego 2000) II Wojna Czeczeńska - Wojna Dwunastodniowa (od marca 2000. do sierpnia 2008) Reforma Serdiukowa - Krym - Współcześnie (od października 2008. do stycznia 2020) 4. Barwa Lata 1991- 2000 Lata 2001- 2008 Lata 2009- 2022 5. Broń Karabinki AK-74 - standardowy karabinek wojsk sowieckich, na ten moment znajduje się on w Rosyjskiej rezerwie, w ramach pododdziałów zastąpiony wersją zmodernizowaną AKS-74u - karabinek przeznaczony dla załóg pojazdów i pododdziałów powietrznodesantowych. AK-74M - standardowy karabinek armii rosyjskiej, zmodyfikowana wersja karabinka AK-74. Posiada możliwość złożenia kolby w lewą stronę. AEK-971 - prototypowy karabinek, w 2008 roku zamówiony przez rosyjskie MSW. Mógł być wykorzystywany przez pododdziały zmechanizowane Wojsk Wewnętrznych (istniejących do 2016 roku) AK-12 - nowy model z rodziny AK, mający zastąpić wszelkie poprzednio używane w wojskach RF karabinki. Karabiny Maszynowe RPK - standardowy ręczny karabin maszynowy znajdujący się na wyposażeniu pododdziałów piechoty zmechanizowanej ZSRR i FR. PKM - radziecki Uniwersalny Karabin Maszynowy, użytkowany w armii do dziś. Najczęściej znajduje się on na wyposażeniu pododdziałów wsparcia (jako że pojazdy posiadają własne KMy, nie potrzeba nosić ciężkiego UKM w desancie) PKP "Pieczeneg" - głęboka modernizacja karabinu maszynowego PKM, wprowadzana w ramach modernizacji. Karabiny Wyborowe SWD - standardowy karabin wyborowy Armii Radzieckiej, dziś wypierany przez swoją wersję zmodernizowaną SWDS. Pistolety PM - regulaminowy pistolet armii Radzieckiej w latach 80. Obecnie stanowi rezerwę zaopatrzeniową. GSz18 - nowy pistolet armii Rosyjskiej, mający wyprzeć starsze modele z linii. 6. Źródła i uwagi W ramach współczesnego batalionu zmotoryzowanego rezygnuje się z plutonu ppanc. w przypadku gdy pojazdem używanym przez batalion jest BMP, z racji na jego wyposażenie w ppk Konkurs. FM 100-2-3: The Soviet Army: Troops Organization and Equipment «Тема 3 Организация вооружение и боевые возможности» «ОРГАНИЗАЦИЯ, ВООРУЖЕНИЕ И БОЕВЫЕ ВОЗМОЖНОСТИ МОТОСТРЕЛКОВЫХ ПОДРАЗДЕЛЕНИЙ МАЛОГО МАСШТАБА» (Organizacja, Uzbrojenie i możliwości jednostek zmechanizowanych niskiego szczebla)

Oddział rozpoznania Specnazu/WDW Okres rosyjskiej interwencji w Afganistanie 18-22 żołnierzy Okres wojny w Afganistanie uznawany jest za złoty czas specnazu czy innych grup rozpoznawczych, był to pierwszy realny sprawdzian taktyki operacyjnej w polu. W tym czasie do zadań grup rozpoznania czy oddziałów szeroko pojętego przeznaczenia należało prowadzenie rozpoznania ogólnego i uzupełniającego, niszczenie karawan zaopatrzeniowych mudżahedinów, pozyskiwanie jeńców, niszczenie posterunków i obozów bojowników, czy minowanie szlaków komunikacyjnych partyzantów i finalnie niszczenie przez naprowadzenie lotnictwa większych zgrupowań wroga. Grupy radzieckiego rozpoznania liczyły najczęściej od 18 do 22 żołnierzy, dobór sprzętu czy specjalizacji zależał często od sytuacji operacyjnej. Przykładowy skład większej grupy przedstawiono poniżej: Niezależnie od swojej specjalizacji, każdy z żołnierzy oddziału na swoim wyposażeniu miał: Arsenał grup bojowych stanowiły¹: ¹W przypadku walk w nocy każdy egzemplarz broni strzleckiej wyposażony był w celownik noktowizyjny. ²Tylko na wyposażeniu dowódcy był Promedol, czyli silny lek przeciwbólowy, odpowiednik armowej morfiny.

Pluton Zmechanizowany Sloty (30) Drużyna dowodzenia Plutonu Dowódca Plutonu [AKMS, P-64] Zastępca Dowódcy Plutonu [AKMS] Strzelec Wyborowy [SWD] Drużyna Zmechanizowana Dowódca Drużyny [AKMS] Celowniczy BWP [AKMS] Kierowca- Mechanik BWP [PM-63] Celowniczy KM [PK] Asystent celowniczego [AKMS] Celowniczy RPG [AKMS] Asystent celowniczego [AKMS] Strzelec [kbkg] Strzelec [AKMS] Drużyna Zmechanizowana Dowódca Drużyny [AKMS] Celowniczy BWP [AKMS] Kierowca- Mechanik BWP [PM-63] Celowniczy KM [PK] Asystent celowniczego [AKMS] Celowniczy RPG [AKMS] Asystent celowniczego [AKMS] Strzelec [kbkg] Strzelec [AKMS] Drużyna Zmechanizowana Dowódca Drużyny [AKMS] Celowniczy BWP [AKMS] Kierowca- Mechanik BWP [PM-63] Celowniczy KM [PK] Asystent celowniczego [AKMS] Celowniczy RPG [AKMS] Asystent celowniczego [AKMS] Strzelec [kbkg] Strzelec [AKMS]

W ramach zmian PKW Afganistan działały dwa zespoły bojowe snajperów, wydzielone z jednostek tworzących daną zmianę, oraz jeden zespół specjalny. wystawiany przez DKWS. Zespół Bojowy Snajperów Dowódca Sekcji Snajper Obserwator Kierowca Starszy Snajper Snajper Obserwator Kierowca Zespół Specjalny Snajperów Oficer Dowódca Sekcji Snajper Snajper Zastępca Dowódcy Snajper Snajper Źródło: Rafał Kubiński "Snajper. Ukryta broń dowódców", Warszawa: Bellona, 2024.

Afganistan Kompania lekkiej piechoty (ANA - Afghan National Army) [2006] Australia Rifle Company (Kompania Piechoty) [1960-1988] Light Rifle Platoon (Pluton Lekkiej Piechoty) [2015+] Kanada Sekcja Piechoty Zmechanizowanej na BWP M113 i LAV Niemiecka Republika Demokratyczna Motorisierte Schützenkompanie (Kompania Zmechanizowana) [1970-1980] Aufklärungzug SPW (Pluton Rozpoznania na BTR-40) [1970-1980] Polska Batalion Kawalerii Pancernej, 1980-2022 Kompania piechoty szturmowej (Szwadron) [2009-2014+] Patrol bojowy ISAF [2011-2014] Pluton rozpoznawczy BRDM-2 [1999]     (0 opinii) Pluton Zmechanizowany BWP-1 2017 r. Wojska Obrony Terytorialnej (2017+) Struktura Sił Powietrznych RP 1999-2030 Pluton zmotoryzowany KTO Rosomak [2009-2014+] Republika Federalna Niemiec Jägerzug / Pluton Strzelców Zmotoryzowanych [1970-1990] Fallschirmjäger Zug / Pluton Powietrznodesantowy, 2020+ Panzeraufsklarungbataillon (Batalion Rozpoznania Kawalerii Pancernej) [1970-1979] Panzergrenadierkompanie (Kompania Zmechanizowana) [1966-1971] Panzergrenadierzug (Pluton Zmechanizowany) [1970-1990] Panzerkompanie (Kompania Pancerna) [1960-2022] Panzeraufsklarungbataillon (Batalion Rozpoznania Kawalerii Pancernej) [1994-2010] Panzergrenadierzug (Pluton Zmechanizowany) [2016+] Niemieckie siły specjalne Stany Zjednoczone - Korpus Piechoty Morskiej Kompania piechoty / Rifle Company, Infantry Battalion, Infantry Regiment [1999+] Kompania broni wsparcia / Weapons Company, Infantry Battalion, Infantry Regiment [1999+] Kompania Zwiadu Zmotoryzowanego / Light Armored Recon Company, Light Armored Recon Battalion [2009+] Pluton Amfibii Szturmowych / Assault Amphibian Platoon, Assault Amphibian Battalion [1994+] Pluton Inżynierów / Combat Engineer Platoon, Combat Assault Battalion [1994+] United States Marine Corps Reconnaissance Stany Zjednoczone - Armia [IBCT] Kompania piechoty / Rifle Company, Infantry Battalion (1999+) [IBCT] Pluton Inżynieryjny / Combat Engineer Platoon, Combat Engineer Company (2016+) [IBCT] Kompania Broni Wsparcia / Weapons Company, Infantry Battalion (2016+) [IBCT] Batalion Rozpoznania / Cavalry Squadron (2016+) [SBCT] Kompania piechoty / Rifle Company, Infantry Battalion (2015+) [SBCT] Kompania Rozpoznawcza / Cavalry Troop, Cavalry Squadron (2016+) [ABCT] Kompania Rozpoznawcza / Recon Troop [2005-2010+] [ABCT] Kompania piechoty / Rifle Company, Combined Arms Battalion (2002+) Ranger Rifle Company [1986-1997] Ranger Rifle Company [2016-2022+] Mechanized Infantry Platoon (Zmechanizowany Pluton Piechoty) [1977-1985]     (0 opinii) United States Special Operation Command (USSOCOM) Ukraina Batalion Zmechanizowany z okresu Debalcewa, 2015 rok Brygada Pancerna, 2022 rok Kompania Pancerna na czołgach T64/BM "Bulat", 2015 rok Kompania Zmechanizowana na wozach BMP, 2015 rok Wietnam Południowy Chi Đoản Chiến Xa (Kompania Pancerna) Chi-Đoàn Thiết-Kỵ (Szwadron Szturmowy Kawalerii Pancernej) Chi-Đội Cơ-Giới /ĐPQ (Pluton Zmechanizowany Gwardii Narodowej) Đại-Đội Chíên-Đấu Bộ-Binh (Kompania Piechoty) Đại Đội Chiến Đấu Nhảy Dù (Kompania Piechoty Powietrznodesantowej) Đại-Đội Thám Kích (Kompania Dalekiego Rozpoznania) Zjednoczone Królestwo Infantry Battalion (Batalion Piechoty) Armoured Regiment (Pułk Pancerny) Light Cavalry Regiment (Pułk Rozpoznania) Struktura drużyny armii brytyjskiej 1950-2022 [WW2] Struktura Plutonu Piechoty [WW2] UK Parachute Battalion [WW2] UK Infantry Battalion [WW2] UK Army Commando

Struktura Brygady Struktura Kompanii Pluton Lekkiej Piechoty Sloty (37) Zespół dowodzenia PPor. Dowódca Plutonu [MSBS Grot, VIS 100/VIST wz.94/P-83] Sekcja Lekkiej Piechoty Sierż. Dowódca Sekcji [MSBS Grot, VIS 100/VIST wz.94/P-83] Szer. Starszy Radiotelefonista [MSBS Grot] Szer. Starszy Ratownik [wz. 96 Mini-Beryl] Szer. Starszy strzelec wyborowy [kbw BOR] Szer. Starszy Saper [MSBS Grot] Szer. Celowniczy [UKM] Kpr. Zastępca Dowódcy [MSBS Grot] Szer. Radiotelefonista [MSBS Grot] Szer. Ratownik [wz. 96 Mini-Beryl] Szer. Strzelec wyborowy [kbw BOR/TOR/SWD/SAKO M10] Szer. Saper [MSBS Grot] Szer. Strzelec [RPG-7/FGM-148 Javelin, wz. 96 Mini-Beryl] Sekcja Lekkiej Piechoty Sierż. Dowódca Sekcji [MSBS Grot, VIS 100/VIST wz.94/P-83] Szer. Starszy Radiotelefonista [MSBS Grot] Szer. Starszy Ratownik [wz. 96 Mini-Beryl] Szer. Starszy strzelec wyborowy [kbw BOR] Szer. Starszy Saper [MSBS Grot] Szer. Celowniczy [UKM] Kpr. Zastępca Dowódcy [MSBS Grot] Szer. Radiotelefonista [MSBS Grot] Szer. Ratownik [wz. 96 Mini-Beryl] Szer. Strzelec wyborowy [kbw BOR/TOR/SWD/SAKO M10] Szer. Saper [MSBS Grot] Szer. Strzelec [RPG-7/FGM-148 Javelin, wz. 96 Mini-Beryl] Sekcja Lekkiej Piechoty Sierż. Dowódca Sekcji [MSBS Grot, VIS 100/VIST wz.94/P-83] Szer. Starszy Radiotelefonista [MSBS Grot] Szer. Starszy Ratownik [wz. 96 Mini-Beryl] Szer. Starszy strzelec wyborowy [kbw BOR] Szer. Starszy Saper [MSBS Grot] Szer. Celowniczy [UKM] Kpr. Zastępca Dowódcy [MSBS Grot] Szer. Radiotelefonista [MSBS Grot] Szer. Ratownik [wz. 96 Mini-Beryl] Szer. Strzelec wyborowy [kbw BOR/TOR/SWD/SAKO M10] Szer. Saper [MSBS Grot] Szer. Strzelec [RPG-7/FGM-148 Javelin, wz. 96 Mini-Beryl] Źródło: https://www.wojsko-polskie.pl/dwot/wspaniala-12/ https://pl.wikipedia.org/wiki/Lista_uzbrojenia_i_sprzętu_bojowego_Wojsk_Obrony_Terytorialnej https://slideplayer.pl/slide/13775754/85/images/11/ZAGADNIENIE+5+-+Struktura+kompanii+lekkiej+piechoty+(klp)+-.jpg Owca

NVA Motorisierte Schützenkompanie Sloty (112) Kompanietrupp / Drużyna dowodzenia kompanii Wyposażenie: BMP-1 IFV Ural- 357D Kpt. Kompaniechef / Dowódca Kompanii Sdt. Fahrer /Kierowca BMP-1 uzbrojony w MPi-KS74NK Sdt. Richtschützen / Strzelec BMP-1, uzbrojony w MPi-KS74NK Lt. Stellvertreter des Kompanie für politischen Arbeit / Oficer Polityczny SGefr. Schirrmeister des Kompaniechefs für technische Ausrüstung / Technik-Mechanik UOf. Kompanietruppführer / Dowódca Drużyny dowodzenia Sdt. Funker / Radiooperator Sdt. Maschinenpistole-Schütze / Strzelec Sdt. Sanitater / Sanitariusz Sdt. Fla-Raketen-Schütze / Strzelec AA, wyposażony w wyrzutnię Strela-2M Sdt. Fla-Raketen-Schütze /Asystent AA ObFwb. Hauptfeldwebel / Kwatermistrz Sdt. Schreiber / Kancelista 3× Motorisierter Schützenzug / Pluton Zmechanizowany Sloty (33) 1. Mannshaft / 1. Drużyna zmechanizowana Wyposażenie: BMP-1 IFV Lt. Zugführer / Dowódca Plutonu, uzbrojony w MPi-K74N Sdt. Fahrer /Kierowca BMP-1 uzbrojony w MPi-KS74NK Sdt. Richtschützen / Strzelec BMP-1, uzbrojony w MPi-KS74NK UFwb Gruppenführer / Dowódca Drużyny, uzbrojony w MPi-K74N SGefr Stellvertreter Gruppenführer / Zastępca Dowódcy Drużyny, uzbrojony w MPi-K74N Sdt. M.G.-Schützen / Strzelec RKM, uzbrojony w lMG-K (RPK) Sdt. M.G.-Schützen / Strzelec RKM, uzbrojony w lMG-K (RPK) Sdt. Panzerbüchsen-Schütze / Strzelec RPG, uzbrojony w RPG-7 Sdt. Panzerbüchsen-Schütze / Asystent Strzelca RPG, uzbrojony w MPi-K74N Sdt. Maschinenpistole-Schütze / Strzelec, uzbrojony w MPi-K74N Sdt. Maschinenpistole-Schütze / Strzelec, uzbrojony w MPi-K74N 2. Mannshaft / 2. Drużyna zmechanizowana Wyposażenie: BMP-1 IFV Lt. Stellvertreter Zugführer / Zastępca Dowódcy Plutonu, uzbrojony w MPi-K74N Sdt. Fahrer /Kierowca BMP-1 uzbrojony w MPi-KS74NK Sdt. Richtschützen / Strzelec BMP-1, uzbrojony w MPi-KS74NK UFwb Gruppenführer / Dowódca Drużyny, uzbrojony w MPi-K74N SGefr Stellvertreter Gruppenführer / Zastępca Dowódcy Drużyny, uzbrojony w MPi-K74N Sdt. M.G.-Schützen / Strzelec RKM, uzbrojony w lMG-K (RPK) Sdt. M.G.-Schützen / Strzelec RKM, uzbrojony w lMG-K (RPK) Sdt. Panzerbüchsen-Schütze / Strzelec RPG, uzbrojony w RPG-7 Sdt. Panzerbüchsen-Schütze / Asystent Strzelca RPG, uzbrojony w MPi-K74N Sdt. Maschinenpistole-Schütze / Strzelec, uzbrojony w MPi-K74N Sdt. Maschinenpistole-Schütze / Strzelec, uzbrojony w MPi-K74N 3. Mannshaft / 3. Drużyna zmechanizowana Wyposażenie: BMP-1 IFV UFwb Gruppenführer / Dowódca Drużyny, uzbrojony w MPi-K74N Sdt. Fahrer /Kierowca BMP-1 uzbrojony w MPi-KS74NK Sdt. Richtschützen / Strzelec BMP-1, uzbrojony w MPi-KS74NK SGefr Stellvertreter Gruppenführer / Zastępca Dowódcy Drużyny, uzbrojony w MPi-K74N Sdt. M.G.-Schützen / Strzelec RKM, uzbrojony w lMG-K (RPK) Sdt. M.G.-Schützen / Strzelec RKM, uzbrojony w lMG-K (RPK) Sdt. Panzerbüchsen-Schütze / Strzelec RPG, uzbrojony w RPG-7 Sdt. Panzerbüchsen-Schütze / Asystent Strzelca RPG, uzbrojony w MPi-K74N Sdt. Maschinenpistole-Schütze / Strzelec, uzbrojony w MPi-K74N Sdt. Maschinenpistole-Schütze / Strzelec, uzbrojony w MPi-K74N Uwagi: - w związku z brakiem w paczce URAL-ów 375D, sugeruję użycie ich następców, które zostały dodane w RHS-ie, - drużyny uzupełniano dodatkowymi granatnikami jednorazowymi RPG-18, które często trafiały do rąk strzelców bez wyszczególnionej specjalizacji.

Struktura Plutonu na M113 (1977) Struktura Oddziału na M113 (warianty) (1977) Taktyka pododdziału na M113 (1977) Struktura Plutonu na M113 (1985) Struktura Oddziału na M113 (1985- 1986) Struktura Plutonu i oddziału na M2 Bradley (1985) Dodatkowo każdy squad posiada nieetatowy karabin maszynowy M60 i granatniki ppanc LAW. Początkowo użycie Bradleyów było tożsame z BMP czyli squad leader dowodzi pojazdem oraz spiesza się razem z desantem, wtedy dowodzenie nad wozem przejmuje assistant squad leader. Źródło: Poradnik by: @Krystian - pierwsza wersja poradnika dot. plutonu na M113 w 1985 roku @Koxxus - aktualizacja poradnika, uzupelnienie wiedzy o pododdziały na M2 Bradley

Parachute Infantry Battalion, 1942-1945r. Struktury przedstawione poniżej oparte są na oficjalnych T/O&E z lat 1942-1944. Należy pamiętać że z powodu niedoborów kadrowych, strat czy ogólnego chaosu nie miały one stuprocentowego przełożenia na rzeczywistą organizację aktywnych w tym czasie jednostek zarówno pod względem stanu osobowego jak i sprzętu. Więcej o tym w dziale "Wyposażenie". 1. Wprowadzenie Pomysł stworzenia regularnych oddziałów spadochronowych pojawił się już podczas I Wojny Światowej, jednak pierwsze kroki w tym kierunku podjął dopiero Związek Radziecki w 1932r. tworząc pierwszą brygadę spadochronową. Niedługo potem, w 1937r. w jego ślady poszła Francja i III Rzesza, a w 1938r. - Włochy. Stany Zjednoczone zaczęły tworzyć swoje własne oddziały spadochronowe od 1940r. w Fort Benning. Początkowo sformowano 501st- oraz 502nd Parachute Infantry Battalion, dodając do nich w Październiku 1941r. 503rd- i 504th Parachute Infantry Battalion. Będąc pod wrażeniem niemieckiej inwazji na Krecie w 1940r. zdecydowano powiększyć istniejące już jednostki do rozmiaru pułków, każdy składający się z 3 batalionów. W sierpniu 1942r. reaktywowano zdemobilizowaną po I Wojnie Światowej 82nd Infantry Division, przemianowano na 82nd Airborne Division i zaczęto szkolenie nowych sił w Fort Bragg (Karolina Płn.). Jednocześnie z wydzielenia części personelu 82nd Airborne Division stworzono 101st Airborne Division. Do końca 1943r. powstały również 11th-, 13th- oraz 17th Airborne Division. Pierwszy tzw. combat jump wykonał 2nd Battalion, 503rd PIR (przemianowany potem na 2nd Battalion, 509th PIR) 8 Listopada 1942r. w Tafraoui (Algieria). W kolejnych latach jednostki spadochronowe były używane w obrębie teatru działań Morza Śródziemnego, Europie oraz na Pacyfiku, gdzie dowiodły swojej wysokiej skuteczności na tle piechoty. Żołnierze 506th PIR, 101st Airborne Division podczas bitwy o Foy (Belgia), styczeń 1945r. Amerykańskie pułki spadochronowe podczas Drugiej Wojny Światowej (kolejność alfabetyczna, nie chronologiczna): 501st PIR (101st AB) "Geronimo!" - Aktywowany w Listopadzie 1942r. brał udział w Operation Overlord, Operation Market Garden i Ofensywie w Ardenach, deaktywowany we Sierpniu 1945r. Rozpoznawalni po charakterystycznych ♦ na hełmach. 502nd PIR (101st AB) "Strike" - Aktywowany w Sierpniu 1942r. brał udział w Operation Overlord, Operation Market Garden i Ofensywie w Ardenach, deaktywowany w Listopadzie 1945r. Rozpoznawalni po charakterystycznych ❤ na hełmach. 503rd PIR (samodzielny) "The Rock" - Aktywowany w Marcu 1942r. brał udział w lądowaniach na Nadzab (Nowa Gwinea), na Numfoor (Wyspy Schoutena) oraz Corredgior (Filipiny) deaktywowany w Grudniu 1945r. Swoje motto zawdzięcza przejęciu japońskiej fortecy Corredgior (potocznie nazywanej the Rock) podczas bezpośredniego zrzutu na obiekt. W nagrodę za to osiągnięcie otrzymał Presidental Unit Citation. 504th PIR (82nd AB) "Strike Hold" - Aktywowany w Maju 1942r. brał udział w Operation Husky, Kampanii Włoskiej, Operation Market Garden, Ofensywie w Ardenach i okupacji Niemiec. Aktywny do dzisiaj. Podczas II WŚ potocznie nazywani "devils in baggy pants" - angielskiego tłumaczenia określenia, jakiego użył w swoim dzienniku niemiecki oficer zabity pod Anzio. "American parachutists...devils in baggy pants...are less than 100 meters from my outpost line. I can't sleep at night; they pop up from nowhere and we never know when or how they will strike next. Seems like the black-hearted devils are everywhere..." Określenie przyjęło się i do dzisiaj poszczególne bataliony 504th nieoficjalnie określa się odpowiednio "Red Devils","White Devils" oraz "Blue Devils". 505th PIR (82nd AB) "H-minus" - Aktywowany w Sierpniu 1942r. brał udział w Operation Husky, Operation Overlord, Operation Market Garden, Ofensywie w Ardenach i okupacji Niemiec. Aktywny do dzisiaj. Swoje motto uzyskał, gdy 6. Czerwca 1944r. podczas lądowania sił aliantów w Normandii zostali zrzuceni na swój cel (Sainte-Mère-Église) przed wyznaczoną godziną (tzw. H-Hour). Warto dodać, że wykonali zadanie zajęcia miejscowości dużo szybciej i przy dużo mniejszych stratach niż się spodziewano. Jedyny PIR w 82nd Airborne Division w którym rozpowszechnił się zwyczaj malowania wyróżniającego symbolu na hełmach tzw. rampant lion (ang. wspięty lew). 506th PIR (101st AB) "Currahee" - Aktywowany w Sierpniu 1942r. brał udział w Operation Overlord, Operation Market Garden, Ofensywie w Ardenach i okupacji Niemiec. Deaktywowany we Wrześniu 1945r. Swoje motto 506th PIR zawdzięcza nazwie leżącego w pobliżu Camp Toccoa wzgórza o tej samej nazwie. Chyba najbardziej znany ze wszystkich amerykańskich pułków spadochronowych za sprawą serialu produkcji HBO "Kompania Braci". Rozpoznawalni po charakterystycznych ♠ na hełmach. 507th PIR (82nd AB->17th AB) "Down to Earth" - Aktywowany w Sierpniu 1942r. brał udział w Operation Overlord, Ofensywie w Ardenach i Operation Varsity. W Sierpniu 1944 przeniesiony do 17th Airborne Division. Deaktywowany we wrześniu 1945r. 508th PIR (82nd AB) "Fury From the Sky" - Aktywowany w Październiku 1942r. brał udział w Operation Overlord, Operation Market Garden, Ofensywie w Ardenach i okupacji Niemiec. Deaktywowany w Listopadzie 1946r. Ostatni pułk spadochronowy który opuścił Niemcy. 509th PIR (82nd->101st AB) "All the Way" - Aktywowany w Październiku 1942r. jako 2nd Battalion, 503th PIR, w Listopadzie przemianowany na 2nd Battalion, 509th PIR brał udział w Operation Torch, Operation Husky, Operation Dragoon, i Ofensywie w Ardenach. Wykonał pierwsze trzy skoki w warunkach bojowych w historii amerykańskich wojsk powietrznodesantowych (Tafraoui, Youks-les-Bains, El Djen). 511th PIR (11th AB) "Strenght From Above" - Aktywowany w Styczniu 1943r. wakczył na Filipinach. Wykonał tylko jeden, ale za to bardzo spektakularny skok podczas Rajdu na Los Baños podczas którego razem z Flilpińskimi partyzantami odbili z japońskiego obozu 2,147 więźniów, w tym wielu żołnierzy amerykańskich. Po wojnie stanowił część amerykańskich sił okupacyjnych w Japonii stacjonując w Yokohamie. 513th PIR (13th->17th AB) *brak motta* - Aktywowany w Styczniu 1943r. w Marcu tego samego roku przeniesiony do 17th AB stanowił rezerwę podczas Operation Market Garden i nie brał udziału w walkach w Holandii. Podczas Ofensywy w Ardenach utrzymał Flamierge przeciwko dużo większym siłom. Następnie wykonał combat jump podczas Operation Varsity oraz brał udział w okupacji Niemiec. Deaktywowany we Wrześniu 1945r. 517th PIR (17th->13th AB) "Attack" - Aktywowany w Marcu 1943r. Brał udział w Kampanii Włoskiej, Operation Dragoon (jego pierwszy combat jump). Podczas Ofensywy w Ardenach przyłączany po kolei do 30th Infantry Division, 7th Armored Division, 106th Infantry Division, 82nd Airborne Division i ostatecznie 13th Airborne Division z którą został do końca wojny. Jako jedyny w historii amerykańskich sił powietrznodesantowych pułk nie stracił (pomimo rygorystycznej selekcji) ani jednego rekruta podczas szkolenia. 551st PIB (samodzielny) "Aterrice y Ataque" (Land and Attack) - Aktywowany w Listopadzie 1942r. pierwotnie jako 1st Battalion, 551st PIR nigdy nie został powiększony do rozmiarów pułku. Pierwotnie miał zostać użyty do ataku na francuską kolonię na Martynice, jednak ta poddała się bez walki. Uczestniczył w Operation Dragoon gdzie odbył swój pierwszy combat jump, nastepnie podczas Ofensywy w Ardenach gdzie został zdziesiątkowany podczas ataku na Rochelivnal. Pułk deaktywowano w Lutym 1945r. a pozostałe przy życiu 110 osób przydzielono jako uzupełnienia do formacji z 82nd Airborne Division. Organizacja na szczeblu batalionu nie zmieniała się w latach 1942-1944 (nie dotyczy Medical Detachment które przechodziło w tym czasie częste modyfikacje). W Grudniu 1944r. uznano za konieczne powiększenie pułków spadochronowych. W tym celu do każdego Rifle Platoon dodano trzeci Rifle Squad. Dodatkowo, przydzielono po jednym M1918 BAR na Rifle Squad. 2. Zadania Amerykańska doktryna użycia jednostek powietrznodesantowych zakładała realizację następujących głównych zadań: Zajęcie i utrzymanie kluczowych pozycji przed przybyciem głównej części sił sprzymierzonych. Atak na tyły przeciwnika oraz udzielanie pomocy w wypieraniu przeciwnika. Blokowanie lub opóźnianie przybycia wrogich rezerw poprzez utrzymywanie kluczowych pozycji terenowych. Opóźnianie odwrotu wrogich sił umożliwiając sojusznikom zneutralizowanie lub przechwycenie ich. Dodatkowo jako zadania poboczne przewidywano: Zajmowanie wrogich lotnisk. Odwracanie uwagi głównych sił wroga. Wzmacnianie i wspieranie otoczonych sił sojuszniczych. Zajmowanie wysp oraz obszarów niedostępnych do zajęcia konwencjonanymi sposobami. (Pasywnie) Zmuszanie przeciwnika do rozpraszania sił oraz utrzymywania stałych środków obrony przeciwlotniczej. 3. Parachute Infantry Regiment (PIR) vs Infantry Regiment (IR) Od strony organizacyjnej pułki spadochronowe wyraźnie różniły się od swoich odpowiedników w piechocie. Przede wszystkim były dużo mniejsze: na początku 1944r. IR tworzyło ok. 3,1tys. żołnierzy podczas gdy PIR składał się jedynie z niecałych 2tys. a od grudnia 1944r. - 2,3tys żołnierzy. Wynikało to z ograniczenia wielkości kompanii HQ do absolutnego minimum oraz braku kompanii wsparcia na poziomie batalionów. Zamiast tego część ciężkiego sprzętu przydzielano pod HQ Company a część bezpośrednio pod Rifle Company. Z założenia jednoski spadochroniarzy miały działać niezależnie, często w rozbiciu. Koniecznością więc okazało się zwiększenie siły ognia pojedynczego plutonu. W tym celu każdy pluton posiadał własną drużynę moździerzową 60mm oraz po jednym Browning M1919A4 na drużynę ogniową. W zależności od sytuacji dowódcy kompanii decydowali się na pozostawianie drużyn moździerzowych przy plutonach lub łączyli je tworząc sekcje moździeżowe na szczeblu kompanii. Dodatkowo, od 1943r. do każdego plutonu przydzielano jedną wyrzutnię M1A1 Bazooka (po Market Garden zastąpiona M9A1 Bazooka) oraz karabin wyborowy M19A3A4 Springfield (od lata 1944r. wymieniany na M1C Garand Sniper Rifle). Żołnierz 505th PIR, 82nd AB prowadzący kolumnę włoskich jeńców, Gela, Sycylia, Czerwiec 1943r. Popularnie określało się jednostki spadochronowe jako lekkie, zwinne i mobilne, jednak to bardzo bardzo mylące stwierdzenie. Ze strategicznego punktu widzenia rzeczywiście sposób wprowadzania ich do walki pozwalał na dużą elastyczność, jednak kiedy już znalazły się na ziemii brak środków transportu (na szczeblu batalionu i poniżej) oraz dużo cięższe niż w przeciętnej piechocie wyposażenie utrudniały jakąkolwiek mobilność. Dla zainteresowanych polecam porównanie tego artykułu ze strukturami piechoty szybowcowej, która dysponowała Jeepami na poziomie kompanii. Żeby dostać się do pułku spadochronowego trzeba było samemu się do niego zgłosić. Dla wielu rekrutów wydawało się to bardzo atrakcyjne z uwagi na dodatek $50 do żołdu tzw. jump pay (oficjalna nazwa: hazardous duty pay). Po ukończeniu podstawowego szkolenia przyszli spadochroniarze udawali się do Jump School w Fort Benning celem przejścia trwającego trzy tygodnie Basic Airborne Course. W pierwszym tygodniu uczyli się "na sucho" techniki skoku oraz jak obchodzić się ze sprzętem. Następne 7 dni poświęcano na skoki z wieży. W ciągu ostatniego tygodnia każdy (łącznie z oficerami) uczestnik szkolenia musiał odbyć 5 skoków szkoleniowych z samolotu. W przypadku spanikowania w drzwiach samolotu lub odmowy wykonania skoku uczestnik oblewał szkolenie. Po ukończeniu Basic Airborne Course uczestnicy otrzymywali odznakę Basic Parachutist Badge (przedstawiona poniżej). Basic Parachutist Badge Ci ze spadochroniarzy, którzy wykonali tzw. combat jump (skok spadochronowy w strefie walk) mogli umieścić na swoich Parachutist Badge odpowiednie oznaczenie: 1 combat jump - brązowa gwiazdka na środku odznaki 2 combat jumps - dwie brązowe gwiazdki: po jednej na skrzydło 3 combat jumps - trzy brązowe gwiazdki: jedna na środku i po jednej na skrzydło 4 combat jumps - cztery brązowe gwiazdki: po dwie na skrzydło 5+ combat jumps - duża złota gwiazdka na środku odznaki Co ciekawe, o ile udzielano pozwolenia na modyfikację odznaki, stało się to oficjalną praktyką dopiero w 1983r. Większość modyfikacji została wykonana po zakończeniu wojny. 4. Transport Piechota spadochronowa była zrzucana z samolotów Douglas C-47 Skytrain lub, podczas Operation Varsity, z Curtiss C-46 Commando. C-47 Skytrain mógł pomieścić 14-18 żołnierzy podczas długodystansowych lotów (np. Operation Husky, Operation Overlord) lub aż 27 żołnierzy podczas krótkich lotów dziennych (np. Operation Varsity). Douglas C-47 Skytrain Grupa żołnierzy transportowana przez jeden samolot była określana jako stick. Każdy stick otrzymywał swój numer, który był unikatowy na poziomie pułku. Dodatkowo, na czas lotu wyznaczany był specjalnie przeszkolony jumpmaster (oficer lub podoficer) którego zadaniem było koordynowanie procedury skoku oraz nazdorowanie procedur bezpieczeństwa. Zwyczajowo stick tworzył jeden Rifle Squad oraz "dodatki" z Rifle Platoon HQ i Rifle Company HQ. Dzięki temu minimalizowano ryzyko utraty wielu oficerów na raz w przypadku zestrzelenia samolotu. Przed grudniem 1944 i dodaniem trzeciej drużyny ogniowej do plutonu do przetransportowania regimentu piechoty potrzebne było 117 samolotów C-47, dla jednego batalionu - 36 samolotów, dla jednej kompanii - 9 samolotów, dla jednego plutonu - 4 samoloty. Curtiss C-46 Commando Na kilka minut przed zrzutem załoga samolotu sygnalizowała zbliżanie się do DZ (Drop Zone) zapaleniem czerwonego światła w przedziale transportowym. Jumpmaster danego sticku wydawał komendę "Stand up, hook up, equipment check". Każdy żołnierz wstawał, podpinał linę wyciągającą spadochronu do liny desantowej biegnącej przez przedział transportowy samolotu a następnie sprawdzał stan sprzętu kolegi przed sobą. Po kolei, zaczynając od tyłu meldowali gotowość "16 OK, 15 OK, 14 OK..." i czekali na zmianę koloru światła na zielone. Po zapaleniu się zielonego światła jumpmaster wydawał komendę "GO!" i spadochroniarze po kolei wyskakiwali z pokładu samolotu poprzez drzwi zlokalizowane na prawej burcie samolotu. Szarpnięcie liny wyciągającej podczas wyskoku automatycznie otwierało spadochron. Jumpmaster wyskakiwał z samolotu jako ostatni w swoim sticku. Pojedynczy stick 82nd AB na pokładzie C-47 podczas manewrów w Anglii, 13.09.1944r. 5. Struktury Legenda: ***** Parachute Infantry Battalion (na podstawie T/O&E 7-35) Parachute Infantry Battalion Medical Detachment Section (na podstawie T/O&E 7-11) Parachute Infantry HQ Company (na podstawie T/O&E 7-36) Parachute Infantry HQ Platoon (na podstawie T/O&E 7-36) Parachute Infantry Light Machine Gun Platoon (na podstawie T/O&E 7-36) Parachute Infantry 81mm Mortar Platoon (na podstawie T/O&E 7-36) Parachute Infantry Rifle Company (na podstawie T/O&E 7-37) Parachute Infantry Rifle Platoon do Grudnia 1944r. (na podstawie T/O&E 7-37) Parachute Infantry Rifle Platoon od Grudnia 1944r. (na podstawie T/O&E 7-37T) W praktyce zdarzały się przypadki, gdzie Rifle Companies operowały przy 40% stanu osobowego z T/O&E. Bataliony, plutony, sekcje oraz drużyny były numerowane. Kompanie otrzymywały unikalne na poziomie regimentu litery w kolejności alfabetycznej (najpierw Rifle Companies pierwszego batalionu, potem drugi batalion itd.) z wyjątkiem HQ Company (odpowiednio 1st Battalion HQ Company itd.). Alfabet Fonetyczny U.S. 1941-1956: 6. Rozpiski Parachute Infantry Battalion HQ Battalion Medical Detachment Parachute Infantry HQ Company Parachute Infantry HQ Platoon Parachute Infantry Light Machine Gun Platoon Parachute Infantry 81mm Mortar Platoon Parachute Infantry Rifle Company HQ Parachute Infantry Rifle Platoon Parachute Infantry Battalion (uwaga-długi spoiler!) 7. Wyposażenie Umundurowanie: Mundury polowe: M-42 Jump Suit Unikalny dla jednostek spadochronowych mundur w kolorze OD#3. Noszony podczas Operation Torch, Kampanii Włoskiej oraz Operation Overlord. Kurtka miała cztery duże kieszenie oraz specjalną przegródkę na nóż sprężynowy. Spodnie miały w sumie sześć kieszeni, dwie duże na biodrach i cztery mniejsze. Z uwagi na małą wytrzymałość materiału, z jakiej zrobiony był mundur często doszywano łaty innego materiału na kolanach oraz łokciach. Nie produkowano ich w innych kolorach niż OD#3 ani w żadnym kamuflarzu, chociaż spotykaną praktyką było ręczne malowanie maskujących plam na mundurze. Zdarzały się też przypadki doszywania dodatkowych kieszeni. Dlaczego akurat zdecydowano się na bardzo jasny odcień zielenii? M-42 projektowano z myślą o walkach w rejonie Morza Śródziemnego, a nie Zachodniej Europie. Od Czerwca 1944r. oficjalnie zastąpiony przez M1943, jednak da się go spotkać na zdjęciach aż do końca wojny. M1943 Wprowadzane w całej US Army od Czerwca 1944r. Kolor OD#7. W porównaniu do M-42 spodnie i kurtki miały mniej kieszeni i często pruły się w kroczu i pod pachami. Poradzono sobie z tym, doszywając do spodni dwie nowe, duże kieszenie. Zdecydowaną zaletą M1943 była jednak lepsza ochrona przed zimnem niż w przypadku M-42. Część weteranów walk w Normandii zachowała swoje kurtki M-42 z powodów sentymentalnych lub praktycznych i nosiła je spakowane lub na sobie w połączeniu z elementami M1943. Zaczęto go używać w polu od Operation Market Garden aż do końca wojny. Herringbone Twill Fatigues (HBT) Kolor OD#7. Zaadaptowane przez żołnierzy 11th Airborne Division walczącej na Pacyfiku. Z uwagi na gorący, wilgotny klimat mundury spadochroniarzy przystosowane do ochrony przed wiatrem nie nadawały się do codziennego użytku. W większości wzięte z zapasów USMC. Od jesieni 1944r. wypierane przez M1943. Żołnierz 17th Airborne Division w kurtce M-42, Dorsten (Nadrenia Północna-Westfalia), 29.03.1945r. Podczas Ofensywy w Ardenach większość jednostek została wysłana na front bez odpowiedniego umundurowania do ochrony przed zimnem. Z tego powodu każdy starał się pozyskać różnymi posobami co tylko się dało. Pojawiły się kurtki wzięte od jednostek pancernych, wełniane płaszcze oraz szczególnie popularne ze względu na swój kolor białe brytyjskie kurtki zimowe. Ci, którzy nie mieli szczęścia musieli zadowolić się wełnianymi kocami zarzucanymi na ramiona jako ponczo. Szelki, ładownice i pasy amunicyjne: Najpopularniejszym połączeniem był M1936 Pistol Belt z pasującymi do niego szelkami M1936. W praktyce sposób organizacji wyposażenia nie był ustandaryzowany i każdy robił to inaczej. Często spotykane było noszczenie dodatkowego bandolieru z 6 ładownicami do M1 Garand. M1923 Cartridge Belt Podstawowy pas amunicyjny zawierający 10 ładownic, każda mieszcząca 8-nabojowy klips do Garanda. M1936 Pistol Belt Pas oporządzeniowy zaprojektowany z myślą o doczepianiu do niego kabury pistoletu oraz dwóch ładownic mieszczących po jednym magazynku do M1911. Żołnierze uzbrojeni w M1A1 Thompson lub M1 Carbine korzystali z niego, podczepiając odpowiednie ładownice. M1936 Suspenders Szelki przystosowane do łączenia z pasami M1923 i M1936. Rifle Clip Pouch Duża, kanciasta ładownica mieściła cztery 8-nabojowe klipsy do M1 Garand, dwa 15-nabojowe magazynki do M1A1 Carbine oraz pudełko z 50 nabojami. Podpinana do pasa M1936, przeważnie w liczbie od 2 do 6 ładownic Submachine-gun Pouch Głębsza od Rifle Clip Pouch ładownica przeznaczona dla żołnierzy wyposażonych w M1A1 Thompson oraz M3 Grease Gun podzielona na przegródki. Mieściła pięć 20-nabojowych magazynków pudełkowych. Można było zaczepić ją na szelkach M1936 lub pasie. M6 Parachutist Rocket Carrying Bag Torba ze specjalnym haczykiem pozwalającym na przypięcie jej do uprzęży spadochronowej. Mieściła trzy rakiety do wyrzutni 2.36". M1944 Leg Bag Duża torba na zapasowe wyposażenie oraz amunicję przyczepiana do uprzęży spadochronowej zaprojektowana na bazie brytyjskiego modelu. Podczas zrzutów spadochronowych w Normandii znaczna część z nich urwała się i zgubiła ze względu na zbyt dużą prędkość podejścia samolotów, nieodczepianie torby od nogi w odpowiednim momencie oraz generalny brak obycia ze sprzętem. Żołnierze 82nd Airborne Division w mundurach M1943, okolice Arnhem (Holandia), wrzesień 1944r. Plecaki: M1936 Field Bag "Musette" W przeciwieństwie do M-1928 Haversack używanych przez piechotę spadochroniarze dostawali wygodniejsze w użyciu torby M1936. Posiadały 3 duże przegródki w głównej części oraz dwie zapinane kieszenie po bokach i były noszone na plecach przymocowane do szelek M1936. Hełmy: M2 Helmet Wbrew temu, co może sugerować nazwa stanowi wcześniejszy model hełmu dla spadochroniarzy. Hełmy M1 sprawowały się dosyć dobrze i nie widziano potrzeby w ich wymienianiu, jednak nie nadawały się do wykonywania w nich skoków spadochronowych. Żeby to naprawić dodano zgrzewane bezpośrednio do czerepu uszy zawieszenia podpinki w kształcie litery D oraz, do już istniejącego fasunku dwie bawełniane zawieszki w kształcie odwróconej litery A dla dodatkowego paska podpinki (zaopatrzonych na końcach w klamerki) oraz dwóch zatrzasków umieszczonych po bokach, w dolnej części czerepu wkładu które umożliwiały przypięcie do niego dłuższych pasków podpinki czerepu stalowego. M1C Helmet Największym problemem z hełmami M2 było mocowanie pasków podpinki do zawieszenia w ksztalcie litery D. Gdy paski byłe poddane ponadprzeciętym napięciom, np. podczas skoku lub gdy upuściło się hełm, usiadło na nim albo pociągnęło za paski te zrywały się. Udoskonalenie względem M2 polegało na zmianie sposobu ich mocowania. Zamiast bezpośrednio doszywać paski skorzystano z mocowania swivel bail (proszę o pomoc z przetłumaczeniem na polski kogoś, kto bardziej zna się na temacie) dzięki czemu pasek miał swobodę ruchu i nie naprężał się. Zwyczajowo oficerowie byli identyfikowani przez pionowy biały pas umieszczony z tyłu hełmu a podoficerowie - poziomy biały pas. Wielu jednak decydowało się na nieumieszczanie ich na hełmach z obawy o to, że będą stanowili priorytetowy cel dla wroga. Poza 101st Airborne Division nie było zwyczaju umieszczania oznaczeń jednostek z boku hełmów, jednak wielu żołnierzy malowało w tym miejscu symbol swojej dywizji. Co do medyków - podczas Operation Overlord medycy przydzieleni do 82nd- oraz 101st Airborne Division NIE nosili hełmów z czerwonym krzyżem w białym kole z obawy przed wystawianiem się na ostrzał wroga. Jedynym wyjątkiem jest Medical Detachment 508th PIR. Medycy z 326th Medical Battalion przydzielonego do 101st Airborne Division często umieszczali z boku hełmu biały krzyż. W późniejszych miesiącach praktyka przyjęła się i biały krzyż zastąpił czerwony na tle białego koła. W zależności od potrzeby hełmy pokrywano siatką noszoną bez modyfikacji lub wplatano w nią pocięte pasy materiału celem zniekształcenia sylwetki. Zimą 1944-1945r. część żołnierzy zakładała na hełmy własnoręcznie wykonane z białego materiału pokrowce. Buty: Paratrooper Boots "Corcorans" Wydawane z mundurem M-42. Projekt na bazie istniejących już butów dla spadochroniarzy, m.in. brytyjskich i niemieckich. Wysokie, sznurowane buty ze skóry posiadające od 11 do 13 (najczęściej) par oczek do sznurowania oraz grubą gumową podeszwę. Potocznie nazywane "Corcorans" od ich pierwszego producenta, "The Corcoran And Matterhorn Company". M43 Buckle Boots Charakterystyczne buty z podwójnym zapięciem na kostce wprowadzone razem z mundurem M1943. O ile piechota z radością powitała zmianę po sięgających do kostki Type III Service Shoe (m.in. ponieważ oznaczało to koniec używania płóciennych stuptutów) o tyle jednostkom powietrznodesantowym nie spodobała się zmiana i ostatecznie wydano pozwolenie na zachowanie Corcoranów. Uzbrojenie: W kwestii uzbrojenia należy pamiętać o tym, że im dłużej trwała kampania w Europie tym większe różnice pojawiały się między oficjalnymi spisami a faktycznym uzbrojeniem żołnierzy na froncie. T/O&E 7-37T podaje liczbę 6 sztuk M1 Thompson na jedną Rifle Company, chociaż opierając się na relacjach weteranów US Airborne w okolicach Grudnia 1944r. w pistolety maszynowe M1 Thompson oraz M3A1 Grease Gun wyposażone było nawet do 25% stanu osobowego. Od czasu lądowania w Normandii szeroko rozpowszechniła się praktyka posiadania w drużynie przynajmniej jednego M1918 BAR, najczęściej znalezionego lub pozyskanego różnymi kanałami od piechoty. Stało się to na tyle popularne, że w Grudniu 1944r. oficjalnie dodano M1918 do wyposażenia drużyn. Do Lutego 1944r. każdy żołnierz w PIR z wyjątkiem kucharzy ,ich pomocników oraz przydzielonego personelu medycznego posiadał pistolet M1911 po wprowadzeniu oficjalnych zmian znaczna część spadochroniarzy zachowała pistolety. Wyrzutnie ppanc. oraz karabiny wyborowe w zalezności od sytuacji przydzielano na poziomie plutonu do wybranego żołnierza. Praktyka noszenia M1911 przez medyków była mniej rozpowszechniona niż na Pacyfiku, jednak zdarzały się pojedyncze udokumentowane przypadki, np. wśród 326th Medical Battalion pod Bastogne. Podczas walk w Zachodniej Europie zarówno Amerykanie jak i Niemcy generalnie przestrzegali postanowień Konwencji Genewskiej i często zdarzały się przerwy w walkach pozwalające ewakuować rannych na tyły - rzecz niespotykana na innych frontach. Co za tym idzie personel medyczny czuł się dużo bezpieczniej niż ich koledzy walczący na Pacyfiku i rzadziej decydowano się na pozyskiwanie pistoletu. Karabiny/karabinki: M1 Garand Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 5,3 kg Magazynek: wewnętrzny, 8 nab. Prędkość wylotowa: 853 m/s Zasięg skuteczny: 457 m M1A1 Carbine Kaliber: .30 Carbine Waga (załadowany): 3,08 kg Magazynek: stały, 15 nab. Prędkość wylotowa: 607 m/s Zasięg skuteczny: 270 m Karabiny wyborowe: M1903A4 Springfield + M84 Scope Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 4,25 kg Magazynek: wewnętrzny, 5 nab. Prędkość wylotowa: 806 m/s Zasięg skuteczny: 550m M1C Garand Sniper Rifle + M84 Scope Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 5,35 kg Magazynek: wewnętrzny, 8 nab. Prędkość wylotowa: 853 m/s Zasięg skuteczny: 600m Pistolety Maszynowe: M1A1 Thompson Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 4,7 kg Magazynek: pudełkowy, 20/30 nab. Szybkostrzelność: 700 strz./min Prędkość wylotowa: 285 m/s Zasięg skuteczny: 200 m M3A1 Grease Gun Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 3,7 kg Magazynek: pudełkowy, 30 nab. Szybkostrzelność: 450 strz./min Prędkość wylotowa: 280 m/s Zasięg skuteczny: 100 m Pistolety: M1911A1 Colt Kaliber: .45 ACP Waga (załadowany): 1,36 kg Magazynek: pudełkowy, 7 nab. Prędkość wylotowa: 253 m/s Zasięg skuteczny: 25 m Karabiny Maszynowe: M1918 Browning Automatic Rifle Kaliber: .30-06 Springfield Waga (załadowany): 9,5 kg Magazynek: pudełkowy, 20 nab. Szybkostrzelność: 550 strz./min Prędkość wylotowa: 850 m/s Zasięg skuteczny: 600 m M1919A4 .30 Browning Machine Gun Kaliber: .30-06 Springfield Waga (bez trójnogu): 14 kg Taśma: 100/250 nab. Szybkostrzelność: 500 strz./min Prędkość wylotowa: 850 m/s Zasięg skuteczny: 822 m Moździerze: M2 60mm Mortar Kaliber: 60 mm Waga (rozłożony): 19 kg Prędkość wylotowa: 158 m/s Zasięg skuteczny: 1,8 km M1 81mm Mortar Kaliber: 81 mm Waga (rozłożony): 62 kg Prędkość wylotowa: 210 m/s Zasięg skuteczny: 3 km Wyrzutnie przeciwpancerne: M1A1 Bazooka Kaliber: 2.36" Waga (załadowana): 6 kg Prędkość wylotowa: 82 m/s Zasięg skuteczny: 229 m M9A1 Bazooka Kaliber: 2.36" Waga (załadowana): 7,2 kg Prędkość wylotowa: 82 m/s Zasięg skuteczny: 274 m 8. Zakończenie W rodziale 5. starałem się używać oryginalnych oznaczeń z okresu II WŚ. Nie jestem pewien co do Light Machine Gun Platoon (spotkałem się też z oznaczeniem "MG" na tle skrzyżowanych linii). Gdyby ktoś posiadał wiedzę na te temat lub po prostu chciał poszerzyć artykuł możecie to śmiało zrobić. 8. Źródła T/O&E 7-31 T/O&E 7-31T "US Airborne Divisions in the ETO 1944-45" Steven J. Zaloga, wyd. Osprey "World War II Parachute Infantry Regiments" Gordon L. Rottman, wyd. Osprey "World War II Airborne Warfare Tactics" Gordon L. Rottman, wyd Osprey "Geronimo! American Paratroopers in World War II" William B. Breuer, wyd. St Martin's Press "The American Airborne in World War II" Clay Blair, wyd. Naval Institute Press "Ridgway's Paratroopers: The American Airborne in World War II" Clay Blair, wyd. Dial Press Obrazki wziąlem z Google. I tak nic mi nie zrobicie.